Opracował dr med. Marek Bodzioch
Konsultował i komentował prof. dr hab. med. Marek Sąsiadek
Wprowadzenie
Szybka diagnostyka neuroobrazowa pacjenta z podejrzeniem świeżego udaru mózgu pozwala
potwierdzić rozpoznanie oraz zróżnicować etiologię
niedokrwienną i krwotoczną, co ma podstawowe
znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji
pacjentów do leczenia trombolitycznego, jedynej
dostępnej obecnie metody przyczynowego leczenia
udaru niedokrwiennego. W tym celu najczęściej
wykonuje się standardowe badanie tomografii
komputerowej (TK) bez podawania środka kontrastowego.
Zaletami TK są powszechna dostępność i duża czułość w wykrywaniu świeżego
krwawienia wewnątrzczaszkowego. Poważnym
ograniczeniem TK jest jednak mała wydajność
diagnostyczna w wykrywaniu samego ogniska niedokrwiennego
we wczesnym okresie udaru, szczególnie w pierwszych 3–4,5 godzinach od początku
objawów, kiedy można zastosować leczenie trombolityczne. W badaniu, w którym przeprowadzono
analizę post hoc obrazów TK uzyskanych w ciągu 3 godzin od początku udaru, wczesne radiologiczne
zmiany niedokrwienne stwierdzono zaledwie u 31% chorych.
[1] Średnią czułość TK w wykrywaniu
zmian niedokrwiennych mózgu w ciągu 6 godzin od udaru ocenia się na 40–60%.
[2] Znacznie
większą wydajność diagnostyczną w wykrywaniu
wczesnych zmian niedokrwiennych mają techniki
obrazowania dyfuzji (
diffusion-weighted imaging
– DWI) i perfuzji (
perfusion-weighted imaging –
PWI) rezonansu magnetycznego (RM).
[3]
