Czy utrzymanie niższego ciśnienia tętniczego u chorych na PChN zmniejsza ryzyko niewydolności nerek i zdarzeń sercowo-naczyniowych?
Docelowe ciśnienie tętnicze u chorych na przewlekłą chorobę nerek z białkomoczem – przegląd systematyczny
14.07.2011
Omówienie artykułu: Systematic review: blood pressure target in chronic kidney disease and proteinuria as an effect modifier
A. Upadhyay, A. Earley, S.M. Haynes i wsp.
Annals of Internal Medicine, 2011; 154: 541–548
Wybrane treści dla pacjenta
-
Przewlekła niewydolność nerek
Przewlekła choroba nerek jest częstym zaburzeniem, co wynika z dużego rozpowszechnienia głównych jej przyczyn, przede wszystkim cukrzycy, nadciśnienia tętniczego i miażdżycy. Występuje nawet u 30% osób powyżej 65. roku życia.
-
Dieta w przewlekłej niewydolności nerek
Właściwa dieta łagodzi uciążliwe objawy mocznicy. Są to zwłaszcza nudności, wymioty, bóle głowy oraz ogólne osłabienie. Odpowiednia dieta może także spowolnić postęp choroby i odsunąć w czasie leczenie nerkozastępcze.
-
Ciśnienie prawidłowe wysokie
Ciśnienie prawidłowe wysokie to wartości ciśnienia tętniczego, które mieszczą się w zakresie: RR skurczowe 130–139 mm Hg i/lub RR rozkurczowe 85–89 mm Hg. Ciśnienie prawidłowe wysokie nie jest chorobą, ale u osób, które mają ciśnienie prawidłowe wysokie może dojść do rozwoju nadciśnienia tętniczego. Osoby z ciśnieniem prawidłowym wysokim powinny regularnie mierzyć ciśnienie.
-
Zespół nerczycowy
Zespół nerczycowy to grupa objawów klinicznych (dolegliwości) oraz nieprawidłowości w badaniach laboratoryjnych, będących powikłaniem chorób nerek, w których dochodzi do dużej utraty białka z moczem (białkomocz).
-
Zespół Fanconiego
Zespół Fanconiego to złożone zaburzenia czynności cewek nerkowych, które prowadzą do utraty z moczem różnych substancji aminokwasów, glukozy i fosforanów, czasem także wodorowęglanów, kwasu moczowego, cytrynianów, białek drobnocząsteczkowych, magnezu, wapnia, potasu i wody. Może być wrodzony lub nabyty, czyli wtórny do innej choroby, jak np. cystynozy, po zatruciu metalami ciężkimi (ołowiem, kadmem, rtęcią) oraz w przebiegu szpiczaka plazmocytowego, wielotorbielowatości nerek, zespołu nerczycowego, cewkowo-śródmiąższowego zapalenia nerek i po przeszczepieniu nerki.
