Mylne, oparte na kryteriach klinicznych rozpoznanie cukrzycy typu 1 zamiast GCK-MODY prowadzi do niepotrzebnego leczenia insuliną i pogarsza jakość życia pacjenta.
Celem przeglądu jest przedstawienie aktualnych, zależnych od wieku definicji hipoglikemii u noworodków, dzieci i młodzieży, zwięzłego i praktycznego przeglądu jej głównych przyczyn i postępowania oraz omówienie aktualnych strategii diagnostyczno-terapeutycznych.
Z wykorzystaniem dobrze przygotowanego modelu powinno być możliwe wyznaczenie wartości zadanego parametru, np. stężenia insuliny z jak najwyższą dokładnością.
Ciekawym przykładem zastosowania tzw. systemów ekspertowych są „inteligentne” pompy insulinowe, w których wypracowany zestaw interpretowalnych reguł pozwala na wyznaczenie dawki insuliny, która powinna zostać podana pacjentowi.
Nowe kierunki poszukiwań patogenezy oraz wsparcia terapii cukrzycy typu 2 budzą duże zainteresowanie. Bogatym ich źródłem mogą być badania nad mikrobiotą jelitową.
W odpowiedzi na pytanie „Jak podawać w udo insulinę długo działającą?” czat z uporem zalecał przemywanie skóry alkoholem – błędu nie skorygował. Proponował podawać insulinę w dolną część uda, ale po upewnieniu się „Czy na pewno?”, zmienił zdanie.
Artykuł porusza multidyscyplinarny problem opieki nad pacjentami chorymi na cukrzycę z punktu widzenia członka zespołu koordynacyjnego do spraw leczenia chorób siatkówki.
Chorzy na cukrzycę obciążeni są zwiększonym ryzykiem złamań osteoporotycznych. W artykule omówiono patomechanizm rozwoju i wzajemne powiązania cukrzycy i osteoporozy.
Insulina jest obecnie stosowana przez ok. 200 milionów osób na całym świecie. W artykule przedstawiono charakterystykę dostępnych preparatów oraz obowiązujące dla nich wskazania refundacyjne.
Dr Marcin Milchert omawia najnowsze dane dotyczące nadrozpoznawalności PMR oraz przedstawia perspektywy leczenia tej choroby, mogące zmniejszyć powikłania długotrwałego stosowania GKS.
Problem osteoporozy u chorych na cukrzycę jest niedoceniany. W obu typach cukrzycy, mimo odmienności w patogenezie, obserwuje się wyraźnie większe ryzyko złamań osteoporotycznych, a głównym czynnikiem inicjującym przebudowę kostną może być bezpośrednio sama insulina.
Jakie są najczęstsze przyczyny tych zaburzeń? Które parametry są najlepsze w rozpoznawaniu ostrego zapalenia trzustki? Jakie są dostępne testy czynnościowe?
Cierpieli na nią królowie, naukowcy, wynalazcy, artyści i ludzie pióra. Obecnie jest diagnozowana u co 11 dorosłej osoby na świecie, ale po blisko pięciu tysiącleciach zmagań badawczych i leczniczych wciąż nie osiągnięto celu, jakim jest możliwość całkowitego, nieoperacyjnego jej wyleczenia. 27 czerwca obchodzimy Światowy Dzień Walki z Cukrzycą.
Na przestrzeni lat pojawiło się wiele „domorosłych” metod podawania insuliny w taki sposób, by nie było to widoczne w odczycie podsumowującym wyrównanie w ciągu ostatnich kilku tygodni. W artykule przedstawiono przykłady, z którymi autorka spotkała się w praktyce zawodowej.
Terapia za pomocą osobistej pompy insulinowej wymaga od pacjenta noszenia urządzenia podłączonego do ciała niemal przez całą dobę. Niestety, istnieją również okoliczności, w których konieczne staje się odłączenie pompy insulinowej. Jakie to sytuacje?
Osobiste pompy insulinowe, osprzęt niezbędny do leczenia za pomocą ciągłego podskórnego wlewu insuliny oraz ciągły monitoring glikemii jest w Polsce refundowany dla chorych na cukrzycę typu 1 poniżej 26. roku życia oraz kobiet w ciąży. Refundowany jest również system monitorowania glikemii typu flash, lecz jedynie dla pacjentów do 18. roku życia. W artykule omówiono szczegółowe zasady dofinansowania.
Artykuł powstał w reakcji na częste nieprawidłowe „rozpoznawanie” insulinooporności czy kierowanie pacjentów z takim podejrzeniem do specjalistów. W pytaniach i odpowiedziach przedstawia diagnostykę i znaczenie insulinooporności oraz metody postępowania gdy do gabinetu lekarza zgłasza się pacjentka z „rozpoznaniem insulinooporności”.
Podczas pandemii COVID-19 u pacjentów z potwierdzonym zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 zgłaszano nowo rozpoznaną cukrzycę i ciężkie powikłania metaboliczne wcześniej istniejącej cukrzycy.
Chciałbym zainteresować Czytelników wybranymi mechanizmami działania obu grup leków na poziomie tkankowym i komórkowym, co może pomóc w zrozumieniu podłoża spektakularnych i wielokierunkowych korzyści klinicznych wynikających ze stosowania leków należących do obu grup.
Nowoczesne rozwiązania w diabetologii nie powinny przysłaniać indywidualizacji terapii pacjenta. Dobierając odpowiedni sposób leczenia czy sprzęt o konkretnych możliwościach, musimy pamiętać, iż proponowaną metodę trzeba omówić z pacjentem, mając na uwadze jego indywidualne potrzeby, możliwości i cele terapeutyczne.