medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Chcemy się dziś zmierzyć z samotnością chorych na COVID-19 leżących w szpitalach, z tym, co ta samotność w nich powoduje, a także z tym, co pomaga im znaleźć nadzieję, sens życia i siłę.
Autorzy przedstawiają postępowanie paliatywne u chorych na COVID-19 obejmujące: planowanie opieki medycznej z wyprzedzeniem, komunikację, opiekę całościową, opiekę duchową i towarzyszenie choremu, łagodzenie objawów (m.in. duszności), opiekę nad umierającymi oraz udzielenie wsparcia rodzinie w okresie umierania chorego oraz po jego śmierci.
Zaburzenia odżywiania są częstym i poważnym problemem u osób w wieku podeszłym i obejmują zarówno niedożywienie oraz wyniszczenie, jak i nadwagę oraz otyłość.
Elektrochemioterapia (ECT) jest stosunkowo nową metodą terapeutyczną. Obecnie stosuje się ją w przypadku nieoperacyjnych, zaawansowanych nowotworów zlokalizowanych w powłokach ciała (skórze lub przedziale podskórnym) - zarówno w leczeniu pierwotnych nowotworów skóry (raki i czerniaki), jak i przerzutów innych nowotworów powstających w skórze/tkance podskórnej i niekwalifikujących się do innej terapii (np. izolowanej perfuzji kończyny).
Przerzuty w kościach są częstą przyczyną dolegliwości oraz zgonów chorych na zaawansowane nowotwory złośliwe, ale zastosowanie bisfosfonianów zrewolucjonizowało leczenie takich pacjentów.
Autor artykułu omawia główne elementy oceny klinicznej i procesu podejmowania decyzji o sposobie leczenia chorych na nowotwory złośliwe zajmujące otrzewną. Kiedy zostanie ustalone rozpoznanie nowotworu złośliwego zajmującego otrzewną, konieczne jest szybkie skierowanie chorego do ośrodka, w którym można przeprowadzić adekwatne leczenie.
Zarówno operacja, jak i radioterapia, chemioterapia, hormonoterapia oraz inne sposoby leczenia chorych na nowotwory złośliwe, stosowane samodzielnie lub w połączeniu, mogą powodować rozwój ciężkich, przewlekłych zespołów bólowych. Takie zespoły bólowe czasem znamiennie pogarszają jakość życia i – co gorsza – powodują rezygnację z postępowania terapeutycznego, które potencjalnie przynosi wyleczenie. W artykule przedstawiono cztery przewlekłe zespoły bólowe, będące powikłaniami leczenia przeciwnowotworowego: bolesne neuropatie obwodowe wywoływane przez chemioterapię, przewlekłą postać choroby "przeszczep przeciwko gospodarzowi", zespoły bólowe związane z radioterapią oraz przewlekłe dolegliwości stawowe związane z leczeniem hormonalnym.
Ból pooperacyjny pojawia się wtedy, gdy przestaje działać śródoperacyjna analgezja, a jego źródłem są uszkodzone tkanki powierzchowne (skóra, tkanka podskórna, błony śluzowe) oraz struktury położone głębiej (mięśnie, powięzie, więzadła, okostna).
W tekście omówiono praktyczne informacje niezwykle przydatne do rozpoznania umierania, a także przedstawiono wskazówki dotyczące właściwego postępowania w takich okolicznościach (zarówno w wymiarze medycznym, jak i etycznym). W szczególności opisano praktyczne sposoby podawania leków drogą podskórną, celowość nawodnienia umierających chorych oraz zagrożenia związane z lekami sedatywnymi.
Męczliwość uwarunkowana chorobą nowotworową (MUChN) to odczucie subiektywne, zupełnie różne od powszechnie znanego uczucia zmęczenia. Uważa się, że MUChN jest działaniem niepożądanym związanym z leczeniem operacyjnym, chemioterapią i radioterapią. Częstość jego występowania zwiększa się wraz z progresją choroby, a także może pojawiać się u chorych, którzy zostali wyleczeni. Ocenia się, że MUChN dotyczy 40–90% chorych. Zaleca się, aby w przypadku chorych z umiarkowaną lub ciężką męczliwością przeprowadzać dokładny wywiad oraz badanie kliniczne w celu wykrywania poddających się leczeniu objawów sprzyjających wystąpieniu męczliwości (m.in. niedokrwistości, bólu, bezsenności, niedożywienia, cierpienia emocjonalnego).
