Udar mózgu w okresie okołooperacyjnym dramatycznie zwiększa chorobowość i śmiertelność. Z kolei pacjent po przebytym udarze mózgu jest dla anestezjologa wyzwaniem, ponieważ zwiększa się ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych.
Jak oceniać stopień ciężkości porażenia? U których dzieci możliwa jest samoistna poprawa, a które mogą wymagać zabiegu operacyjnego? Gdzie kierować takich pacjentów?
Każdego chorego na miastenię przed planowym zabiegiem operacyjnym należy skonsultować z neurologiem, optymalnie z neurologiem prowadzącym leczenie przewlekłe miastenii. Konsultacja powinna zawierać informacje o aktualnie przyjmowanych lekach i ich dawkach, w tym propozycję dawkowania inhibitorów acetylocholinoesterazy (IAChE) i leków immunosupresyjnych w okresie okołooperacyjnym.
W postępowaniu terapeutycznym stosuje się obecnie farmakoterapię, ustaloną zgodnie z algorytmem leczenia objawowego bólu neuropatycznego, techniki interwencyjne, fizjoterapię, zabiegi neuromodulacyjne oraz psychoterapię.
Szybkie rozpoznanie wstrząśnienia mózgu i rozpoczęcie leczenia ma zasadnicze znaczenie dla skuteczności leczenia.
Bezmózgowie, skrajne wodogłowie, rozszczep czaszki z przepukliną oponowo-mózgową lub mózgową oraz rozległy rozszczep kręgosłupa z przepukliną oponowo-rdzeniową lub rdzeniową w odcinku szyjnym albo piersiowym należą do skrajnie ciężkich, nieodwracalnych wad płodu.
Każdego roku u około 5% chorych na nowotwory złośliwe dochodzi do powstania przerzutów w kręgosłupie. Mediana czasu przeżycia chorych z takimi przerzutami wynosi 10 miesięcy, a głównym celem leczenia w tych przypadkach jest skuteczne łagodzenie bólu oraz zapobieganie lub leczenie niestabilności kręgu. Rzadko stosowanym, ale skutecznym sposobem postępowania u takich chorych (w szczególności, gdy ból ma charakter osiowy) są przezskórne techniki wzmacniania kręgów, takie jak wertebroplastyka, kifoplastyka i skifoplastyka, które szczegółowo omówili autorzy niniejszego artykułu. W tekście podano także precyzyjne wskazania oraz przeciwwskazania (względne i bezwzględne) do zastosowania przezskórnych technik wzmacniania kręgów. Określono również warunki doboru chorych.
Rokowanie chorych na glejaki mózgu w znacznym stopniu zależy od możliwości radykalnego wycięcia tych guzów. Dotyczy to zarówno nowotworów III i IV stopnia według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization – WHO), jak i – w szczególności – glejaków wysoko zróżnicowanych (low grade glioma) I i II stopnia.
Polska należy do krajów o stosunkowo częstym występowaniu nowotworów mózgu. Rocznie rozpoznawanych jest około 3000 nowych przypadków.