Jakie są trzy główne wątki rozwoju psychoseksualnego? Jakie wyróżniamy dziecięce zachowania seksualne? Jak reagować na przejawy seksualności u dzieci?
Artykuł dostarcza wskazówek umożliwiających podjęcie rozmowy na temat dysfunkcji seksualnych, ustalenie rozpoznania klinicznego na podstawie objawów, a także przeprowadzenie leczenia zaburzeń seksualnych u kobiet w wieku około- i pomenopauzalnym.
Zaburzenia funkcjonowania seksualnego to utrzymujące się przewlekle, uciążliwe zaburzenia dotyczące któregokolwiek z etapów cyklu reakcji seksualnej. Zgodnie z najczęściej stosowanym podziałem przyjęto, że w jej skład wchodzą: faza pożądania, podniecenia, orgazmu i odprężenia, jednak w DSM-5 połączono nieprawidłowości fazy pożądania i podniecenia w jedną kategorię, określaną mianem zaburzeń zainteresowania i wzbudzenia seksualnego.
Ginekolog, koncentrujący się na trudnościach natury medycznej, może czuć się nieprzygotowany do rozmów na temat dojrzewania psychoseksualnego. Z drugiej strony, wystarczy znajomość pewnych prawidłowości rozwojowych, psychologicznego kontekstu dojrzewania, aby praca z nastoletnią pacjentką przyniosła efekty.
Zaburzenia erekcji (ZE) to stan, w którym występują stałe lub nawracające trudności w uzyskaniu lub utrzymaniu erekcji wystarczającej do odbycia zadowalającego stosunku płciowego.
Co młodzież tak naprawdę wie o seksie? Jak radzić sobie w razie skrępowania nastolatka, ośmielać go? Jak radzić sobie przy postawie agresywnej?
Dysfunkcje seksualne u kobiet to ogólny termin odnoszący się do kilku problemów zdrowotnych związanych z seksem: zaburzeń zainteresowania/wzbudzenia seksualnego, zaburzeń orgazmu oraz bolesności genitalnomiednicznej / zaburzenia penetracji.
W niniejszym artykule opisano epidemiologię, czynniki ryzyka, badania laboratoryjne oraz leczenie zakażeń C. trachomatis, Neisseria gonorrhoeae i Treponema pallidum.
Ostatnio dość często poruszany jest temat impotencji męskiej związanej z cukrzycą. Prawie w ogóle nie mówi się o zaburzeniach seksualnych u kobiet z cukrzycą, a problem istnieje i jak się okazuje jest dość poważny.
Na podstawie aktualnego stanu wiedzy na temat kobiecej reakcji seksualnej można wskazać kilka potencjalnych mechanizmów ewentualnego długoterminowego wpływu przebytej ciąży i sposobu porodu na aktywność seksualną kobiet.
Zaburzenia identyfikacji płciowej są przedmiotem zainteresowania większej liczby dyscyplin medycznych niż wiele innych zagadnień z zakresu psychiatrii. W opiekę nad osobami, które cierpią na te zaburzenia, rutynowo zaangażowani są endokrynolodzy, logopedzi i chirurdzy.
Dla potrzeb tego artykułu jego autorki dokonały systematycznego przeglądu baz danych PsycINFO oraz Medline w poszukiwaniu badań empirycznych dotyczących ASA na mężczyzn, których wyniki opublikowano w ciągu ostatnich 25 lat (od stycznia 1984 r. do lipca 2009 r.).
Choroba Parkinsona (chP) jest częstym zespołem zaburzeń ruchowych spowodowanym zwyrodnieniem neuronów dopaminergicznych w istocie czarnej. U chorych na chP oprócz zaburzeń ruchowych często występują zaburzenia nieruchowe.
W artykule omówiono jedno z najczęściej spotykanych zaburzeń seksualnych u kobiet. Z "Raportu Vamea – seksualność kobiet" opublikowanego w 2005 roku wynika, że dotyczy ono 13% populacji, ale jedynie co siódma kobieta szukała pomocy u specjalisty, głównie ginekologa lub seksuologa.
W Polsce studentom wydziałów lekarskich uniwersytetów medycznych wiedzę na temat seksualności człowieka przekazuje się w formie szczątkowej lub nie przekazuje się jej wcale.
Przeczytaj komentarz pani prof. Jolanty Rabe-Jabłońskiej.