W tym przeglądzie systematycznym 10 RCT autorzy zadali pytanie, czy u dorosłych chorych na PZBŚNZP bez polipów stosowanie GKS miejscowo, w porównaniu z placebo, 0,9% roztworem NaCl, GKS w innym schemacie podawania lub z niestosowaniem dodatkowego leczenia zmniejsza nasilenie objawów choroby.
U dzieci z przerostem migdałków podawanie glikokortykosteroidów donosowo łagodzi objawy niedrożności nosa i zmniejsza wielkość migdałków. Autorzy przeglądu podkreślają jednak, że w celu ustalenia jednoznacznych zaleceń należy przeprowadzić dalsze badania.
Stosowanie antybiotyków w okresie okołozabiegowym nie zmniejsza nasilenia dolegliwości występujących po wycięciu migdałków. Jedyną korzyścią antybiotykoterapii jest zmniejszenie ryzyka wystąpienia gorączki. Autorzy przeglądu uważają, że ze względu na duże ograniczenia metodologiczne analizowanych badań, nie ma wystarczających podstaw, by rutynowo zalecać antybiotyk wszystkim chorym, u których wykonywana jest tonsylektomia i adenotonsylektomia.
U chorych na ostre zapalenie zatok przynosowych zastosowanie glikokortykosteroidów donosowo zmniejsza, w porównaniu z placebo, nasilenie objawów choroby i nie wpływa znamiennie na ryzyko jej nawrotu. Liczba dostępnych danych na temat efektów takiego leczenia jest jednak ograniczona.
Przewlekłe podawanie antybiotyku dzieciom do 18. roku życia z grupy zwiększonego ryzyka skutecznie zmniejsza ryzyko wystąpienia kolejnego epizodu OZUŚ podczas trwania leczenia.
Według autorów metaanalizy, stosowanie leków przeciwhistaminowych, leków zmniejszających przekrwienie błon śluzowych lub łącznie obu tych leków nie zwiększa szansy na wyleczenie wysiękowego zapalenia ucha środkowego u dzieci, zwiększa natomiast ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Na podstawie dostępnych wiarygodnych danych aktualnie nie ma podstaw do zalecania leków przeciwhistaminowych i zmniejszających przekrwienie błon śluzowych w leczeniu WZUŚ u dzieci.