Część 3. Postępowanie – psychoterapia i farmakoterapia
Część 2. Postępowanie – psychoedukacja (w tym rodziny)
Część 1. Obraz kliniczny depresji u nastolatka. Kiedy norma rozwojowa, a kiedy powód do interwencji?
W części 1. artykułu omówiono miejsce bólu neuropatycznego w klasyfikacjach chorób, jego rozpowszechnienie i współwystępowanie z depresją.
Lekarze POZ odgrywają dużą rolę w diagnozowaniu i leczeniu osób z zaburzeniami nastroju. Objawy depresyjne i dystymiczne występują aż u ok 10% pacjentów POZ. Pacjenci ci w znakomitej większości mogą być leczeni w warunkach POZ, a lekarz rodzinny może samodzielnie ustalić rozpoznanie, zainicjować leczenie i je kontynuować.
Jakich argumentów użyć, aby przekonać chorego, że uzależnienie od leku nie jest dla niego korzystne, choć pacjentowi ono nie przeszkadza? Czy brak motywacji do walki z uzależnieniem jest wystarczającym powodem do rezygnacji z prób odstawienia leku? Kiedy rozważać skierowanie pacjenta do szpitala psychiatrycznego lub na oddział detoksykacyjny?
W artykule przedstawiono psychologiczne następstwa kwarantanny w czasie epidemii, ze szczególnym uwzględnieniem pracowników ochrony zdrowia, oraz możliwości przeciwdziałania jej negatywnym efektom.
Czy dialog motywujący jest w takim przypadku przydatną metodą? Wyjaśnia mgr Cezary Barański.
Dostępne dane naukowe sugerują, że zorganizowana aktywność fizyczna zmniejsza nasilenie objawów depresyjnych i poprawia jakość życia chorych na dużą depresję.
Mianem perimenopauzy określa się fizjologiczny okres przejściowy u kobiet, związany z procesem przekwitania. Proces ten rozpoczyna się w wieku 40–58 lat i trwa 1–5 lat. Mimo znacznego rozpowszechnienia zaburzeń depresyjnych u pacjentek z omawianej populacji klinicznej, brakuje wytycznych dotyczących zasad postępowania w przypadkach dużej depresji.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.