Jedynym wskazaniem do terapii lurasidonem jest rozpoznanie schizofrenii u osoby w wieku ≥18 lat. Istnieją jednak dane świadczące o jego skuteczości u pacjentów z depresją w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu I.
Lek ten wykazuje działanie nasenne, uspokajające i przeciwlękowe, które obserwowane jest już przy małych dawkach.
Od czasu szerokiego wprowadzenia klozapiny do praktyki lekarskiej zauważono, że jej odstawienie może prowadzić do znacznego pogorszenia stanu klinicznego pacjentów. Chociaż problem ten interpretowano głównie w kontekście zaostrzeń choroby podstawowej, to coraz częściej uznaje się, że taki obrót spraw może wynikać także z rozwijania się objawów odstawiennych.
Chociaż klozapina jest najskuteczniejszym spośród znanych leków przeciwpsychotycznych, to terapia z jej użyciem może się wiązać z poważnymi działaniami niepożądanymi, takimi jak agranulocytoza, zapalenie mięśnia sercowego lub niedrożność jelit, a zwłaszcza powikłania metaboliczne.
Która postać leku pozwala skuteczniej zapobiegać hospitalizacjom z powodu schizofrenii i nawrotom tej choroby?
Mechanizm działania leku zależy od jego właściwości chemicznych, od dawki oraz od tego, jak liczne molekuły docierają do miejsc w organizmie, w których dany farmaceutyk „może zadziałać”. Zależy również od indywidualnych cech pacjenta – wieku, płci, ogólnego stanu zdrowia i czynników genetycznych.
Stosowanie klozapiny jest najważniejszą metodą terapii chorych na schizofrenię lekooporną. Zarazem nie jest jasne, jaką strategię postępowania należy wybrać u pacjentów, u których klozapina okazała się nieskuteczna lub źle tolerowana.
Uzależnienie od nikotyny pięciokrotnie częściej dotyczy chorych na schizofrenię niż osób z populacji ogólnej. Jak duży wpływ ma zmiana nawyków związanych z paleniem papierosów na stężenie klozapiny we krwi? Autorzy tego przeglądu podjęli próbę oceny tej zależności.
W leczeniu chorych na schizofrenię podstawową rolę pełni farmakoterapia. Regularne przyjmowanie leków pozwala istotnie zmniejszyć ryzyko nawrotu ostrej psychozy, a co za tym idzie – kolejnych hospitalizacji, rozwoju lekooporności i postępującej deterioracji nie tylko w zakresie objawów, ale także funkcjonowania tych osób.
Tematyka psychoimmunologii zyskała popularność, od kiedy zidentyfikowano autoimmunologiczne formy zapalenia mózgu związane z obecnością swoistych przeciwciał klasy IgG, wykazujących powinowactwo do niektórych białek współtworzących błony komórkowe neuronów.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.