Uwaga: niniejszy artykuł został oparty m.in. na tekstach rozdziałów: "Leczenie tlenem" (D. Górecka, K. Szułdrzyński, M. Jankowski), "Pulsoksymetria" (M. Jankowski) i "Pobieranie krwi do gazometrii" (K. Szułdrzyński, M. Jankowski) z kompendium "Choroby wewnętrzne" pod red. A. Szczeklika i P. Gajewskiego.
Skróty: FiO2 – zawartość tlenu w mieszaninie oddechowej, PaO2 – ciśnienie parcjalne tlenu we krwi tętniczej, PaCO2 – ciśnienie parcjalne dwutlenku węgla we krwi tętniczej, POChP – przewlekła obturacyjna choroba płuc, SaO2 – wysycenie hemoglobiny krwi tętniczej tlenem, SpO2 – SaO2 mierzone metodą pulsoksymetryczną, SvO2 – wysycenie hemoglobiny krwi żylnej tlenem, Ø – średnica wewnętrzna
Wskazania
Tlenoterapię stosuje się w ostrej i przewlekłej niewydolności oddechowej. Bezwzględnym wskazaniem w stanach ostrych jest wysycenie tlenem hemoglobiny krwi tętniczej (SaO2) <94%; wyjątek stanowi rozpoznana lub podejrzewana hiperkapniczna niewydolność oddechowa – p. niżej.
Domowe leczenie tlenem (DLT) prowadzi się w zaawansowanej przewlekłej niewydolności oddechowej (spowodowanej najczęściej przewlekłą obturacyjną chorobą płuc [POChP]; rzadziej rozstrzeniami oskrzeli, samoistnym włóknieniem płuc lub mukowiscydozą); niekiedy też u chorych z przewlekłą niewydolnością serca lub zaawansowaną chorobą nowotworową.