Czy tanezumab w skojarzeniu z diklofenakiem jest skuteczny i bezpieczny w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego lub kolanowego?
Czy u kobiet po menopauzie z osteoporozą pierwotną stosowanie bisfosfonianów, denosumabu i teryparatydu zmniejsza, w porównaniu z placebo lub z niestosowaniem żadnej swoistej interwencji, ryzyko złamania kręgu i innych kości?
W badaniach obserwacyjnych stwierdzono większe ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zgonu z powodu nowotworu złośliwego i zgonu ogółem wśród dorosłych z mniejszym stężeniem witaminy D w surowicy, w porównaniu z osobami z większym stężeniem.
W grupie chorych na PMR, w porównaniu z grupą kontrolną stwierdzono większą częstość występowania jakiegokolwiek nowotworu w okresie 0–6 mies. obserwacji.
U dorosłych chorych na RZS podskórna podaż MTX, w porównaniu z doustną wiązała się z większą biodostępnością względną leku.
Badaniem objęto 351 dorosłych chorych w wieku >45 lat (śr. wiek 58 lat, mężczyźni 43%) z objawowym (od ≥1 mies.) uszkodzeniem łąkotki i współistniejącym zwyrodnieniem stawu kolanowego potwierdzonymi w MR (magnetic resonance).
Kości są najczęstszym miejscem powstawania przerzutów w przebiegu raka piersi. Bisfosfoniany hamują resorpcję tkanki kostnej przez osteoklasty.
Choroba zwyrodnieniowa stawów (ChZS) kończyn dolnych jest obecnie jedną z najczęstszych przyczyn kalectwa – szczególnie wśród osób starszych – na świecie.
U chorych z aktywnym RZS pomimo stosowania MTX dołączenie SSZ i HCQ było nie mniej skuteczne niż dołączenie ETA pod względem wpływu na aktywność choroby, stan czynnościowy i zmiany radiologiczne, oceniane po 48 tygodniach leczenia.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.