Opracowała lek. Iwona Rywczak
W amerykańskim badaniu kohortowym oceniono skuteczność rzeczywistą (efektywność) szczepionki przeciwko półpaścowi w zapobieganiu zachorowaniom na półpasiec oraz występowaniu nerwobólu popółpaścowego. Zachorowania oceniono tylko u osób, które w ciągu poprzedzających 12 miesięcy nie chorowały na półpasiec, ani nie prezentowały objawów nerwobólu popółpaścowego. Badaniem objęto osoby w wieku ≥65 lat należących do programu ubezpieczeń Medicare. W analizowanym okresie (2007–2009) szczepionkę przeciwko półpaścowi podano 29 787 (3,9%) z 766 330 uczestników badania. W grupie zaszczepionej zapadalność na półpasiec wyniosła 5,4/1000 osobolat (95% CI: 4,6–6,4), natomiast w grupie nieszczepionej – 10,0/1000 osobolat (95% CI: 9,8–10,2). Po uwzględnieniu czynników zakłócających skuteczność rzeczywistą szczepionki w zapobieganiu zachorowaniom na półpasiec oceniono na 48% (95% CI: 40–56). Skuteczność ta była mniejsza u osób z niedoborem odporności i wyniosła 37% (95% CI: 6–58). Natomiast skuteczność rzeczywistą w zapobieganiu nerwobólowi popółpaścowemu występującemu ≥90 dni po zachorowaniu na półpasiec oceniono na 59% (95% CI: 21–79).
Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że szczepienie przeciwko półpaścowi istotnie zmniejszyło zapadalność na półpasiec i nerwoból popółpaścowy w zaszczepionej populacji. Uwagę zwraca natomiast niski poziom realizacji szczepień przeciwko półpaścowi. Szczepionka zapewniła także umiarkowaną ochronę osobom z niedoborami odporności.