Opracowała lek. Iwona Rywczak
W amerykańskim badaniu obserwacyjnym oceniono wpływ programu powszechnych szczepień przeciwko ospie wietrznej na zapadalność na ospę u dzieci i młodzieży oraz na wskaźniki hospitalizacji z powodu ospy we wszystkich grupach wiekowych. W tym celu przeprowadzono 5 badań przekrojowych dotyczących lat 1994–1995 (przed wprowadzeniem programu), a także 2000, 2003, 2006 i 2009 r. Wśród mieszkańców stanu Kalifornia, którym świadczeń zdrowotnych udzielała instytucja Kaiser Permanente of Northern California (KPNC), do każdego badania losowo dobrano po ok. 1000 dzieci w wieku 5–9 i 10–14 lat oraz ok. 6000 osób w wieku 15–19 lat. Dla każdego uczestnika zebrano informacje o przechorowaniu ospy wietrznej oraz o historii szczepień przeciwko tej chorobie.
W 1995 r. zapadalność na ospę wietrzną u dzieci i młodzieży w wieku 5–9, 10–14 i 15–19 lat wyniosła odpowiednio ok. 103, 19 i 12/1000 osób. W kolejnych latach, już w trakcie realizacji programu szczepień przeciwko ospie, obserwowano zmniejszanie się zapadalności we wszystkich trzech grupach wiekowych, np. w 2003 r. wartości te wyniosły odpowiednio ok. 6,4 i 1/1000 osób, a w 2009 r. odpowiednio 4,6, 1,8 i 0,7/1000 osób. Ogółem w ciągu 14 lat prowadzenia powszechnych szczepień zapadalność na ospę wietrzną u dzieci i młodzieży w wieku 5–9, 10–14 i 15–19 lat zmniejszyła się odpowiednio o 96, 91 i 95%. Natomiast wskaźniki hospitalizacji określone dla ogólnej populacji KPNC (tj. uwzględniające również dorosłych) zmniejszyły się o ok. 90%, tj. z 2,13/100 000 osób w 1994 r. do 0,25/100 000 osób w 2009 r. Obliczono, że w okresie od 1994 do 2009 r. wskaźniki te zmniejszały się co roku średnio o 13%.
Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że 15 lat realizacji programu szczepień przeciwko ospie wietrznej skutkowało znacznym zmniejszeniem zapadalności na tę chorobę u dzieci i młodzieży oraz częstości hospitalizacji z powodu ospy we wszystkich grupach wiekowych. Szczepienie dzieci nie wiązało się z przesunięciem zachorowań na starsze grupy wiekowe.
