Szczepienia dzieci przeciwko ospie a epidemiologia półpaśca

22.02.2017
Increasing incidence of herpes zoster over a 60-year period from a population-based study
Kawai K. i wsp.
Clin. Infect. Dis., 2016; 63: 221–226

Opracowały: lek. Iwona Rywczak, mgr Małgorzata Ściubisz

W amerykańskim populacyjnym badaniu kohortowym oceniono zapadalność na półpasiec na przestrzeni kilkudziesięciu lat z uwzględnieniem okresu po wprowadzeniu powszechnych szczepień przeciwko ospie wietrznej w 1996 roku. Dane z wielu krajów wskazują na zwiększanie się zapadalności na półpasiec, a według jednej z hipotez przyczyną tego zjawiska może być ograniczenie (w wyniku powszechnych szczepień dzieci przeciwko ospie wietrznej) krążenia dzikiego wirusa w populacji i brak wzmocnienia swoistej odporności przez okresowy kontakt z chorymi na ospę.

W badaniu wykorzystano dane z lat 1945–1960 i 1980–2007 dotyczące pierwszorazowych zachorowań na półpasiec u mieszkańców hrabstwa Olmsted w stanie Minnesota. Łącznie odnotowano 8017 zachorowań potwierdzonych na podstawie analizy dokumentacji medycznej. W tym czasie populacja hrabstwa zwiększyła się z około 44 000 osób w 1945 roku do około 140 000 w 2007 roku. Średni wiek chorych wyniósł 51,8 roku, a 58,7% pacjentów stanowiły kobiety. U około 6,6% chorych stwierdzono niedobór odporności. Zapadalność na półpasiec zwiększyła się z 0,76 (95% CI: 0,63–0,89) na 1000 osobolat w latach 1945–1949 do 3,15 (95% CI: 3,04–3,26) na 1000 osobolat w latach 2000–2007. Zwiększenie zapadalności zaobserwowano we wszystkich grupach wiekowych i u obu płci. Z każdym kolejnym rokiem zapadalność zwiększała się o 2,5% – wskaźnik współczynników zapadalności (IRR) wyniósł 1,025 (95% CI: 1,023–1,026). Takie tempo wzrostu odpowiadało 4,5-krotnemu zwiększeniu zapadalności na półpasiec między 1945 a 2007 rokiem (IRR: 4,51 [95% CI: 4,09–4,97]). Ryzyko zachorowania było większe u kobiet niż u mężczyzn (IRR: 1,21 [95% CI: 1,16–1,27]) i zwiększało się wraz z wiekiem. Nie stwierdzono, aby wprowadzenie powszechnych szczepień przeciwko ospie wietrznej wpłynęło na tempo zwiększania się zapadalności na półpasiec. W latach, kiedy szczepienie nie było dostępne, zapadalność zwiększała się rocznie o 2,6% (IRR: 1,026 [95% CI: 1,023–1,028]), a w okresie realizacji programu szczepień o 2,0% (IRR: 1,020 [95% CI: 1,014–1,027]) – różnica ta nie była statystycznie istotna. Stwierdzono jednak, że wprowadzenie szczepień przeciwko ospie wiązało się ze zmniejszeniem zapadalności na półpasiec u dzieci, które nie ukończyły 10. roku życia, z 0,83 (95% CI: 0,66–1,04) na 1000 osobolat w latach 1990–1994 do 0,35 (95% CI: 0,22–0,53) na 1000 osobolat w latach 2005–2007.

Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że w ciągu 60 lat zapadalność na półpasiec zwiększyła się we wszystkich grupach wiekowych i u obu płci. Wprowadzenie powszechnych szczepień przeciwko ospie wietrznej nie miało związku ze zwiększaniem się zapadalności na tę chorobę.

Zobacz także

Reklama

Napisz do nas

Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek, zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.

Przegląd badań