Koncepcja Zespołów Wczesnego Reagowania (ang. Rapid Response Teams; RRT) powstała w latach 90. w Europie Zachodniej, Australii oraz Ameryce Północnej. Polega ona w głównej mierze na identyfikacji pacjentów z pogarszającym się stanem zdrowia, mogącym prowadzić do zatrzymania krążenia. Celem ZWR jest zapobieganie nagłym niespodziewanym zgonom oraz, poprzez koordynację opieki nad krytycznie chorymi, pewne odciążenie Oddziałów Intensywnej Terapii (OIT), co ma szczególne znaczenie w świetle znacznego niedoboru miejsc na OIT w polskich szpitalach. W skład ZWR wchodzą zwykle pracownicy OIT - ale też inni klinicyści z doświadczeniem w leczeniu stanów nagłych/ciężkich, np. z SOR, kardiologii, interny lub pulmunologii - a rola pracowników pozostałych oddziałów polega na ich szybkim wzywaniu w razie zaistnienia potrzeby i aktywnym włączeniu się w planowanie i wykonywanie wspólnie wypracowanego planu działania. Jedna z najważniejszych zasad dotyczących wzywania ZWR mówi: „Nie ma złych wezwań”, tzn. zespół można i należy wezwać w razie wystąpienia niepokojących objawów, w tym wszystkich wymienionych w przedstawionym przypadku. Dostępne badania obserwacyjne oraz przeprowadzone na ich podstawie przeglądy systematyczne z metaanalizami wyraźnie wskazują na zmniejszenie częstości nagłych zatrzymań krążenia oraz racjonalizację przyjęć do OIT związanych z wprowadzeniem ZWR. Obecnie w Polsce wprowadzany jest program pilotażowy ZWR w 25 szpitalach średniej i dużej wielkości (>200 łóżek). Jest on realizowany przez Centrum Monitorowania Jakości w Ochronie Zdrowia oraz współfinansowany przez Unię Europejską.