Ceruloplazmina jest białkiem ostrej fazy, czyli białkiem, które jest produkowane przy reakcji zapalnej organizmu. 90 % miedzi występującej w surowicy krwi wchodzi w jej skład, dlatego badanie to wykorzystuje się przy podejrzeniu zaburzeń gospodarki jonami miedzi.
Prawidłowe stężenie ceruloplazminy w surowicy wynosi 1,5–3,0 µmol/l (200–400 mg/l).
Zwiększone stężenie ceruloplazminy może wystąpić u kobiet stosujących doustne środki antykoncepcyjne, w czasie ciąży, w przebiegu infekcji wirusowej, bakteryjnej lub pasożytniczej, w przebiegu chorób zapalnych jelit, chorób układowych tkanki łącznej (np. reumatoidalnego zapalenia stawów, tocznia trzewnego układowego), w przebiegu ostrego zapalenia trzustki, nowotworów złośliwych, zawału serca, w okresie pooperacyjnym.
Badanie stężenia ceruloplazminy wykorzystuje się do diagnostyki choroby Wilsona, która związana jest z nadmiernym gromadzeniem się miedzi w tkankach oraz u dzieci przy podejrzeniu choroby Menkesa (choroba genetyczna).
Badanie stężenia ceruloplazminy wykonuje się z próbki krwi żylnej pobranej jednorazową igłą z żyły kończyny górnej.
Nie ma szczególnych zaleceń, odnośnie do przygotowania się do badania.
Nie ma przeciwwskazań, jednak należy je wykonywać na wyraźne zlecenie lekarza, gdyż poza wymienionymi wyżej wskazaniami nie ma wartości diagnostycznej.
Powikłania mogą być związane z zabiegiem pobrania krwi żylnej (np. ból, krwiak w miejscu ukłucia, miejscowy stan zapalny).