Szybkie rozpoznanie wstrząśnienia mózgu i rozpoczęcie leczenia ma zasadnicze znaczenie dla skuteczności leczenia.
W Polsce nieprawidłowości naczyniowe rozpoznaje się rocznie u około 40 tysięcy dzieci. Poważne zaburzenia występują u około 4000–6000 z nich.
Wspólnym elementem przyczyn ostrej moszny są jej objawy kliniczne, a mianowicie ostry ból, obrzęk i często zaczerwienienie skóry moszny.
Bezmózgowie, skrajne wodogłowie, rozszczep czaszki z przepukliną oponowo-mózgową lub mózgową oraz rozległy rozszczep kręgosłupa z przepukliną oponowo-rdzeniową lub rdzeniową w odcinku szyjnym albo piersiowym należą do skrajnie ciężkich, nieodwracalnych wad płodu.
Częstość występowania naczyniaków jest znaczna i sięga 10%.
Adresatem tego artykułu jest czytelnik uczestniczący w systemie opieki zdrowotnej w USA. W tamtych realiach chirurg znajduje się najczęściej poza procesem diagnostycznym ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego.
Pierwsze, pochodzące z roku 1968, doniesienia o pacjentach, którzy przeżyli dzięki całkowitemu żywieniu pozajelitowemu (total parenteral nutrition – TPN) postawiły chirurgów dziecięcych przed nowymi wyzwaniami, zwłaszcza w aspekcie możliwości leczenia operacyjnego dzieci z zespołem krótkiego jelita (short bowel syndrome – SBS).
W powyższym artykule poglądowym autorka zafascynowana zabiegami u płodu dokonuje ich retrospektywnej analizy, sięgając do początków rozwoju ultrasonografii prenatalnej i pierwszych prób terapii płodu z lat 60. ubiegłego wieku.
Postęp, który się dokonał w medycynie w II połowie XX wieku sprawił, że coraz częściej konieczne jest utrzymywanie dostępu do żyły centralnej u coraz większej liczby pacjentów.
Autorzy przedstawiają precyzyjny, encyklopedyczny przegląd metod leczenia chirurgicznego dzieci z wytrzewieniem wrodzonym i przepukliną pępowinową, stosowanych w ciągu ostatnich stu lat, do chwili obecnej.
U podłoża choroby Hirschsprunga leżą zaburzenia dotyczące unerwienia obwodowego odcinka jelita polegające na braku komórek zwojowych w splotach śródściennych jelita: mieśniówkowych (Auerbacha) i podśluzówkowych (Meissnera).
Wywiad i badanie przedmiotowe mają podstawowe znaczenie w rozpoznawaniu chorób reumatologicznych u dzieci. Trafność takiego badania można zwiększyć, stosując ustalony schemat postępowania.