medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
W niniejszym artykule przedstawiono nowoczesne podejście do opieki okołooperacyjnej według aktualnych wytycznych ERAS Society na przykładzie chorego na nowotwór jelita grubego.
Płynoterapia to niezwykle istotny element całościowego postępowania z pacjentem w okresie okołooperacyjnym. Jednak wiele interwencji z zakresu okołooperacyjnego stosowania płynów jest zbędnych i szkodliwych, ponieważ zaburzają homeostazę i mogą prowadzić do zwiększenia chorobowości i śmiertelności.
Z powodu przewlekłego charakteru chorób reumatycznych, zajęcia wielu narządów oraz skutków ubocznych długotrwałego leczenia immunosupresyjnego pacjenci z tej grupy są częściej narażeni na powikłania okołozabiegowe. Zasadnicze znaczenie w opiece nad pacjentem z zapalną chorobą reumatyczną ma podejście zespołowe, opierające się na współpracy lekarza prowadzącego, anestezjologa, chirurga i fizjoterapeuty.
U każdej pacjentki przed planową operacją ginekologiczną należy ocenić ryzyko wystąpienia zakrzepicy żylnej. Zaleca się konsekwentne stosowanie na danym oddziale chirurgicznym wybranej skali oceny ryzyka zaadaptowanej do lokalnych uwarunkowań.
Pomimo częstego występowania chorób tarczycy w populacji ogólnej nie opracowano dotąd wytycznych postępowania i jednoznacznych zasad kontroli czynności hormonalnej tarczycy przed planowanym i przed pilnym zabiegiem operacyjnym.
Artykuł dotyczy jednego z najistotniejszych problemów medycyny okołooperacyjnej – postępowania z chorymi na cukrzycę. Waga problemu wynika przede wszystkim z bardzo dużej częstości występowania choroby w populacji.
Złamania w obrębie stopy należą do najczęstszych urazów tej okolicy badanych przez lekarzy rodzinnych. Zwykle dotyczą kości śródstopia i palców. Pacjenci zgłaszają się z różnymi objawami, najczęściej z bólem i trudnościami w chodzeniu.
Wskazówki dotyczące postępowania okołooperacyjnego u chorych przyjmujących leki przeciwpłytkowe, którzy wymagają dużych zabiegów operacyjnych łączących się z koniecznością rozważenia przerwania leczenia przeciwpłytkowego.
Zespół cieśni nadgarstka (carpal tunnel syndrome – CTS), najczęstsza neuropatia uciskowa kończyny górnej, jest spowodowany uciskiem nerwu pośrodkowego w jego odcinku przebiegającym przez kanał nadgarstka.
Ostre zapalenie trzustki pod wieloma względami jest przykładem choroby, której chirurgiczne leczenie podlegało istotnym zmianom w ciągu ostatnich lat. Dotychczas opublikowano ponad 30 wytycznych opracowanych przez towarzystwa naukowe w różnych rejonach geograficznych. Niestety wyniki licznych badań ankietowych jednoznacznie pokazują, że opisane zalecenia przestrzegane są w stopniu niezadowalającym, a praktyka kliniczna często pozostaje w sprzeczności z danymi naukowymi.
Zapalenie powierzchownie położonych kaletek to dość częsty problem w obrębie narządu ruchu. Kaletkami zabezpieczona jest większość miejsc w organizmie, gdzie elementy kostne są położone blisko skóry, a tkanki miękkie poruszają się nad kością.
Celem niniejszej bogato ilustrowanej publikacji jest przedstawienie bardzo aktywnego pod względem badawczo-rozwojowym rynku technologii już wdrożonych oraz wyłaniających się dopiero w chirurgii robotowej, przegląd objął więc systemy robotowe zarówno zarejestrowane przez amerykańską Food and Drug Administration, jak i te, które jeszcze nie uzyskały rejestracji.
Poszczególne typy tkanek mają zróżnicowane właściwości biomechaniczne i grubość, mogą więc wymagać użycia różnej wysokości zszywek albo różnych typów staplerów w celu uzyskania stabilnego zespolenia. Chirurg często opiera się na swoim doświadczeniu, własnym osądzie czy na przypadkowych danych, co niekoniecznie przekłada się na stabilny szew mechaniczny i dalej na optymalny wynik leczenia, nawet jeśli instrument zadziała prawidłowo.
Autorzy artykułu przeglądowego omawiają spektrum diagnostyczno-terapeutyczne ostrego zapalenia uchyłków okrężnicy, w tym metody postępowania w przypadku powikłanego przebiegu choroby.
U osób z wtórną nadczynnością przytarczyc strategia leczenia operacyjnego polega na takim zaplanowaniu jego zakresu, aby uzyskać radykalność zabiegu, uniknąć nawrotowej lub przetrwałej wtórnej nadczynności tych gruczołów oraz zapobiec przewlekłej ich niedoczynności. Podstawowym celem leczenia operacyjnego jest zmniejszenie stężenia parathormonu w osoczu.
Wynik badania histologicznego materiału uzyskanego w wyniku biopsji stanowi podstawę rozpoznania, oceny rokowania i zaplanowania leczenia. Niestety, etap ten w wielu polskich ośrodkach jest realizowany nieprawidłowo lub jest pomijany, co przekłada się na gorsze wyniki terapii. Biopsję trzeba przeprowadzić w sposób, który nie wpływa negatywnie na radykalne leczenie miejscowe. Biopsja powinna być poprzedzona wykonaniem badań obrazowych, gdyż biopsja wykonana przed badaniem obrazowym może spowodować znaczne zniekształcenie obrazu radiologicznego, zmniejszając użyteczność oceny miejscowej nowotworu.
Dostępność leczenia chirurgicznego to istotny czynnik, który ma wpływ na wyniki leczenia szerokiej grupy chorych, w tym chorych na nowotwory. Niestety mniej niż 45% chorych na nowotwory na całym świecie ma zapewnione bezpieczne leczenie chirurgiczne w zasięgu swoich możliwości finansowych i w odpowiednim czasie. Co należy zrobić, aby poprawić tę sytuację?
Celem tego artykułu jest próba uporządkowania i usystematyzowania dostępnej wiedzy płynącej z aktualnych wytycznych oraz aktualnych wyników badań i jednocześnie próba osadzenia jej w realiach polskiego systemu ochrony zdrowia.
Bezwzględnymi wskazaniami do leczenia operacyjnego są: przetoki jelitowo-pęcherzowe, przetoki kończące się ślepo w przestrzeni zaotrzewnowej, przetoki wysokie (np. żołądkowo-okrężnicze) oraz obficie wydzielające przetoki jelitowo-skórne.
Dla chirurgów specjalizujących się w operacjach dróg żółciowych oraz w chirurgii minimalnie inwazyjnej ważna jest dogłębna znajomość kluczowych stosunków anatomicznych tej okolicy obejmująca nie tylko wiedzę z zakresu anatomii prawidłowej, ale również świadomość występowania różnych odmian anatomicznych układu przewodów żółciowych i unaczynienia tętniczego pęcherzyka żółciowego.
