Model chorowania starszych pacjentów istotnie różni się od chorowania w młodym wieku. Odmienna jest zarówno dynamika procesu chorobowego i procesu zdrowienia, jak i sposób prezentacji objawów przez osoby starsze.
Patofizjologia i ważne w praktyce elementy oceny pacjenta na podstawie rozdziału Nadciśnienie tętnicze podręcznika Geriatria. Wybrane zagadnienia pod redakcją Jerzego Gąsowskiego i Karoliny Piotrowicz.
Istnieją naukowe dowody potwierdzające tezę, że osoby w starszym wieku znacznie częściej niż osoby młodsze wymagają uzupełniającej farmakoterapii w celu skutecznego kontrolowania dokuczliwych objawów OAB.
Migotanie przedsionków często występuje bezobjawowo, zwłaszcza w populacji osób starszych oraz u pacjentów z niewydolnością serca, mimo to stwarza istotne ryzyko udaru mózgu i zgonu. Długotrwałe monitorowanie EKG zwiększa możliwości wykrycia nierozpoznanego migotania przedsionków.
Autorzy przedstawiają wyniki przeglądu piśmiennictwa dotyczącego ryzyka otępienia i potencjalnych czynników zapobiegawczych, omawiają te czynniki, które mogą mieć znaczenie w profilaktyce, oraz formułują zalecenia odnośnie do metod zapobiegania otępieniu w późnym okresie życia.
Starzenie się układu nerwowego powoduje wiele zmian na poziomie strukturalnym, neurochemicznym i funkcjonalnym. Zmiany te mogą mieć wpływ na procesy przewodnictwa i percepcji sygnału bólowego, choć między osobami starszymi i młodszymi nie obserwuje się wyraźnych różnic we wrażliwości na bodźce bólowe.
Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest jedną z najczęstszych chorób na świecie. Wraz z wiekiem liczba osób chorych na POChP rośnie, a samo schorzenie bywa określane chorobą przyspieszonego starzenia się płuc. Specjalnie dla portalu MP.PL - dr Anna Dzieża-Grudnik z Oddziału Chorób Wewnętrznych i Geriatrii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie.
Pod pojęciem otępienia nie kryje się pojedyncza jednostka chorobowa. Termin ten odnosi się do zespołu objawów związanych z postępującym pogarszaniem się funkcjonowania intelektualnego, które prowadzi do utraty możliwości samodzielnego wykonywania podstawowych czynności życia codziennego.
Przedstawione w artykule zagadnienia związane z postępowaniem w przypadku zaparcia u osób starszych są w polskiej populacji geriatrycznej także bardzo istotnym i częstym problemem.
Poprawione kliniczne kryteria rozpoznania otępienia z ciałami Lewy’ego zachowują dotychczasową strukturę, ale w porównaniu z wcześniejszymi wersjami dokładniej różnicują cechy kliniczne i biomarkery diagnostyczne. Pomagają również wybrać najlepsze metody do określenia oraz interpretacji tych cech i biomarkerów.
Rozpowszechnienie nadciśnienia tętniczego zwiększa się z wiekiem. Czy patofizjologia nadciśnienia tętniczego w starości różni się od tej u pacjentów w młodszym wieku? Jakie zasady obowiązują przy doborze leków?
Autor przedstawia w skrócie raport ekspertów American Thoracic Society dotyczący astmy u osób w podeszłym wieku, wskazując odmienności w patobiologii choroby oraz w postępowaniu diagnostycznym i terapeutycznym w tej grupie chorych.
Czy seniorzy korzystają na dobrym wyrównaniu cukrzycy?
W artykule omówiono patofizjologię nadciśnienia tętniczego w wieku podeszłym, trudności diagnostyczne, izolowane nadciśnienie tętnicze skurczowe, docelowe wartości ciśnienia tętniczego, postępowanie terapeutyczne oraz hipotensję jako skutek uboczny farmakoterapii przeciwnadciśnieniowej.
Według WHO upadki są drugą pod względem częstości przyczyną zgonu z powodu przypadkowego urazu. Największą populację osób, u których upadek kończy się zgonem, stanowią osoby po 65. roku życia, a więc populacja geriatryczna.
Zarówno niedobór, jak i nadmiar makro- i mikroskładników pokarmowych może przyspieszać proces starzenia się organizmu i przyczyniać się do powstania wielu chorób, takich jak nadciśnienie tętnicze, choroba niedokrwienna serca, osteoporoza, cukrzyca typu 2 i niedokrwistość.
Objawy choroby nowotworowej sprzyjają występowaniu niedożywienia z powodu niedostatecznego przyjmowania makro- i mikroskładników odżywczych, postępującego pogorszenia funkcji ważnych dla życia narządów i układów, zmniejszenia masy ciała, zaniku mięśni i upośledzenia odporności.
Przy stosowaniu antybiotyków w populacji geriatrycznej należy uwzględnić wiele czynników zależnych zarówno od pacjenta, jak i od drobnoustrojów podejrzewanych o udział w etiologii danego zakażenia.
Zaopatrzenie w witaminę D u osób po 65. roku życia jest niewystarczające. Niedobór tej witaminy stwierdza się u 5–25% osób sprawnych i samodzielnych oraz u 60–80% pensjonariuszy domów opieki. Wśród osób długowiecznych ten odsetek jest jeszcze większy.