Naśladują działania psychostymulujących narkotyków. Często stosuje się je łącznie z alkoholem, nikotyną bądź marihuaną. Zawierają kofeinę i leki redukujące objawy toksyczne, a te przyjmowane donosowo – leki miejscowo znieczulające, które wywołują pożądane przez użytkowników odczucie mrowienia i drętwienia błony śluzowej nosa.
Sprzedawane są jako mieszanki ziołowe, „unikalne mieszanki wyselekcjonowanych odmian ziół i aromatów” i aromatyczne kadzidełka pod różnorodnymi nazwami handlowymi. W małych torebeczkach z ciekawą grafiką z reguły znajduje się około 3 g rozdrobnionego, wysuszonego materiału roślinnego będącego de facto nośnikiem związku biologicznie czynnego.
W artykule przedstawiono epidemiologię, patofizjologię, obraz kliniczny oraz zasady postępowania i leczenia w przypadku jednych z najczęstszych zaburzeń lękowych, z którymi spotykają się w swoich praktykach lekarze rodzinni.
„Dopalacze” są heterogenną grupą związków naturalnych, półsyntetycznych i syntetycznych, w której można wyróżnić związki psychostymulujące, naśladujące działanie amfetaminy, kokainy czy ekstazy, związki naśladujące działanie marihuany, syntetyczne kanabinomimetyki, związki psychodysleptyczne – naturalne i syntetyczne oraz syntetyczne opioidy naśladujące działanie morfiny i heroiny.
Polska wersja kwestionariusza jest już dostępna online.
Autorka omawia: mechanizm działania, wskazania, bezpieczeństwo oraz praktyczne aspekty stosowania leków przeciwdepresyjnych i przeciwpadaczkowych w leczeniu bólu przewlekłego.
Czy istnieje związek pomiędzy lekami stosowanymi w psychiatrii a żylną chorobą zakrzepowo-zatorową?
Autorzy spodziewają się, że przeprowadzenie badań kohortowych, w których kryteria podziału na grupy znajdowałyby oparcie we współczesnych klasyfikacjach diagnostycznych, pozwoli dokładniej określić ryzyko nawrotów oraz ogólne rokowanie u kobiet z rozpoznaniem PP.
Rzadkie występowanie przewlekłych bólów twarzy, brak obiektywnych testów diagnostycznych oraz szeroki zakres przyczyn i objawów sprawiają, że postawienie właściwego rozpoznania może być trudne dla lekarza, który na co dzień zajmuje się bólem tylko jako jednym z wielu objawów.
Behawioralne zaburzenia snu i czuwania, obok głównego problemu zdrowotnego u dziecka, z którym rodzice zgłaszają się do lekarza, są jednym z najczęstszych problemów poruszanych w gabinetach pediatrycznych.
Fobia społeczna to zaburzenie, w którym chory odczuwa nadmierny lęk przed oceną innych ludzi i unika sytuacji społecznych. Osoby cierpiące na ten rodzaj fobii boją się, że mogą zrobić lub powiedzieć coś niewłaściwego i w konsekwencji będą odrzuceni przez otoczenie, wyśmiani lub skompromitowani.
Majaczenie alkoholowe jest jednym z najgroźniejszych powikłań AZA i dotyczy 4–5% pacjentów z objawami tego zespołu. Ta krótkotrwała i przemijająca ostra psychoza pochodzenia somatogennego przebiega z zaburzeniami świadomości, dezorientacją, zaburzeniami spostrzegania oraz nasilonymi, potencjalnie zagrażającymi życiu objawami somatycznymi.
Hipersomnie to zaburzenia snu, których główne objawy to zbyt długi czas snu i/lub nadmierna senność w ciągu dnia. Przyjmuje się, że zbyt długi czas snu to więcej niż 10 godzin. O nadmiernej senności mówi się, gdy wynik łączny w skali senności Epworth przekracza 10 punktów. Gdy przekracza on 15 punktów, mówi się o senności patologicznej.
Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (obsessive compulsive disorder – OCD; dawniej nerwica natręctw) w zależności od klasyfikacji diagnostycznych jest sytuowane w kategorii „zaburzeń lękowych” (DSM IV) lub „zaburzeń nerwicowych, związanych ze stresem lub pod postacią somatyczną”.
O ile problematyka zaparć jest materiałem na opasłą książkę, o tyle występująca u niektórych pacjentów „twarda konsekwencja” zaburzeń oddawania stolca (fecal impaction) jest tematem tyleż prostym co niewdzięcznym.
Zaburzenia świadomości w przebiegu chorób neurodegeneracyjnych należą do najczęściej obserwowanych zespołów psychopatologicznych u osób w wieku podeszłym. Epizody majaczeniowe w otępieniu wiążą się z niekorzystnym rokowaniem, wskazują na zaawansowanie samego procesu otępiennego oraz na obecność powikłań somatycznych.
Z pacjentem pobudzonym – w różnych przedziałach wiekowych – lekarz styka się w każdej jednostce opieki zdrowotnej, dlatego poznanie zasad postępowania w takich przypadkach jest bardzo istotne.
W artykule omówiono trudności diagnostyczne i odrębności leczenia wynikające ze współistnienia niewydolności serca i depresji.