Potransplantacyjne zespoły limfoproliferacyjne cechują się różnorodnym obrazem klinicznym. Mogą, wystąpić u biorców przeszczepów narządów oraz biorców macierzystych komórek. Ryzyko rozwoju chłoniaka u chorych jest większe o 20–120% w porównaniu z populacją ogólną; ryzyko to w pewnym zakresie zależy od stopnia immunosupresji.
Nowe techniki radioterapii pozwalają na zmniejszenie dawki promieniowania dla serca i związanego z tym ryzyka zgonu z powodów kardiologicznych. Niemniej przy niektórych warunkach anatomicznych dawka dla serca wciąż może być zbyt duża.
Oponiaki są najczęściej rozpoznawanymi pierwotnymi nowotworami mózgu u dorosłych. Stanowią one prawie 1/3 wszystkich pierwotnych guzów mózgu i ośrodkowego układu nerwowego rozpoznawanych w USA.
W tekście zawarto skrócone podsumowanie obszernego przeglądu piśmiennictwa medycznego dotyczącego metod miejscowego leczenia chorych na raka wątrobowokomórkowego (hepatocellular carcinoma – HCC). W szczególności przeglądnięto doniesienia opisujące badania z randomizacją oraz metaanalizy dotyczące tego zagadnienia.
W leczeniu osób z przerzutami nowotworów złośliwych w wątrobie preferuje się zazwyczaj metody leczenia systemowego. Wybrani pacjenci, mogą jednak zostać zakwalifikowani do resekcji, minimalnie inwazyjnej ablacji ogniskowej, bądź też można u nich zastosować technikę radioterapii stereotaktycznej (stereotactic body radiation therapy - SBRT).
Możliwości skutecznego leczenia nowotworów złośliwych oraz przeżywalność chorych stale się poprawiają, dlatego częstość występowania i liczba nowo rozpoznawanych przerzutów w kręgosłupie również się zwiększa. Wystąpienie guzów przerzutowych w kręgosłupie wpływa niekorzystnie na jakość życia chorego wskutek bólu, złamań, a także porażeń wynikających z ucisku rdzenia kręgowego. W artykule omówiono dostępne obecnie sposoby rozpoznawania i leczenia chorych z przerzutami w kręgosłupie. Przedstawiono również zalecany przez autorów algorytm postępowania.
Nawrót nowotworu złośliwego w obszarze poddanym uprzednio radioterapii uzupełniającej lub radykalnej jest szczególnie trudnym problemem klinicznym. Wybranym chorym w takiej sytuacji niekiedy proponuje się powtórną radioterapię.
Uszkodzenie prawidłowego miąższu płucnego w wyniku napromieniania pozostaje jedną z głównych przeszkód w leczeniu wielu nowotworów. Dodatkowo większość chemioterapeutyków stosowanych łącznie z radioterapią zwiększa ryzyko uszkodzenia prawidłowych tkanek. Dlatego zmniejszenie popromiennego uszkodzenia prawidłowych tkanek (w szczególności popromiennego uszkodzenia płuc [radiation-induced lung injury - RILI]) ma podstawowe znaczenie jeśli chodzi o poprawę kontroli choroby i jakości życia chorego. W artykule przedstawiono współczesne poglądy na patomechanizm rozwoju RILI, a także przejrzyście omówiono dostępne sposoby jego profilaktyki i leczenia (odrębnie omawiając metody doświadczalne oraz powszechnie uznane).
W artykule omówiono bieżące dane na temat zagrożeń i korzyści w odniesieniu do raka piersi związanych ze stosowaniem hormonalnej terapii zastępczej (HTZ). Preparaty estrogenowo-progestagenowe znamiennie zwiększają ryzyko zachorowania na raka piersi, ale ryzyko to zmniejsza się wkrótce po zaprzestaniu leczenia.