medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Autor przedstawia wybrane publikacje z 2011 roku dotyczące: niealkoholowej choroby stłuszczeniowej wątroby, alkoholowej choroby wątroby, zakażenia HBV, zakażenia HCV, nieinwazyjnej oceny włóknienia wątroby, nadciśnienia wrotnego, ostrej niewydolności wątroby, raka wątrobowokomórkowego i przeszczepiania wątroby.
Autor omawia nowości w diagnostyce i leczeniu cukrzycy na podstawie doniesień zjazdowych i publikacji w 2011 roku, poruszając m.in. takie zagadnienia jak: znaczenie diagnostyczne HbA1c, cukrzyca ciążowa, znaczenie metforminy i leków inkretynowych, nowe leki przeciwcukrzycowe, depresja i cukrzyca, stopa cukrzycowa i neuropatia, nowotwory a cukrzyca.
Od pewnego czasu w endokrynologii dziecięcej wiele kontrowersji budzi stosowanie hormonu wzrostu w leczeniu wszystkich chorób, w przebiegu których obserwuje się niski wzrost.
Autor omawia najważniejsze doniesienia w 2011 roku dotyczące autoimmunologicznego zapalenia trzustki, ostrego zapalenia trzustki i torbieli trzustki.
Chirurgia metaboliczna jest w tej chwili jedną z najbardziej dynamicznie rozwijających się dziedzin chirurgii. Nie powinno więc dziwić, że rokrocznie przybywa artykułów i doniesień traktujących o dokonującym się postępie, publikowanych w czasopismach naukowych.
Autor omawia praktyczne implikacje dużych badań klinicznych opublikowanych w 2010 roku, nowości farmakoterapii, aktualizację wytycznych postępowania oraz propozycje zmian w podziale cukrzycy.
W 2009 roku wdrożono kolejne nowe rozwiązania technologiczne. Niektóre z nich są coraz częściej stosowane i akceptowane w codziennej opiece diabetologicznej nad dziećmi i młodzieżą. Pojawia się również coraz więcej optymistycznych doniesień dotyczących poprawy opieki diabetologicznej nad dziećmi, choć do osiągnięcia wyznaczonych celów nadal jest daleko.
Otyłość i choroby z nią związane stają się jednym z najistotniejszych problemów współczesnego świata. Dotyczy to zarówno aspektów medycznych jak i ekonomicznych. Stąd też z roku na rok liczba publikacji poświęconych chirurgii bariatrycznej i metabolicznej dynamicznie się zwiększa.
Autor omawia wybrane doniesienia z 2009 roku, dotyczące kancerogennego działania insuliny, postępowania w hiperglikemii w stanach naglących, intensywności leczenia hipoglikemizującego, postępu w dziedzinie leków działających na oś inkretynową oraz zalecenia postępowania w cukrzycy u kobiet ciężarnych.
Poniższy przegląd piśmiennictwa zawiera, oprócz prac oryginalnych, odniesienia do wielu publikowanych rekomendacji, wytycznych, wskazówek klinicznych oraz stanowisk i uzgodnień towarzystw naukowych i różnych innych organizacji medycznych.
Autorzy przedstawiają wybrane informacje z opublikowanych 2008 roku badań klinicznych dotyczących roli homocysteiny jako czynnika ryzyka choroby niedokrwiennej serca oraz różnych apektów zaburzeń gospodarki lipidowej.
Autor omawia opublikowane w 2008 roku nowe schematy leczenia cukrzycy typu 2 oraz wyniki dużych badań poświęconych głównie intensywności terapii, jak również nowym lekom przeciwcukrzycowym i modelom leczenia insuliną.
Podobnie jak w latach ubiegłych, również w roku 2008 ważnym wydarzeniem był kongres European Society for Clinical Nutrition and Metabolism (30 Kongres ESPEN pod hasłem: Od opieki żywieniowej do leczenia żywieniowego), który odbył się we Florencji w dniach 13–16 września 2008 roku i zgromadził ponad 3000 uczestników z całego świata. Głównymi tematami były: zapobieganie niedożywieniu związanemu z chorobą, żywienie w przebiegu ostrych i przewlekłych chorób układu pokarmowego, zagadnienia związane z zaburzeniami odżywiania w wieku podeszłym i w otyłości oraz dotyczące weryfikacji metod oceny stanu odżywienia.
Dzięki badaniom genetycznym pojawia się szansa na identyfikację pacjentów wymagających odmiennych i skutecznych sposobów leczenia. Należy zweryfikować poglądy na temat uszkadzającego wpływu hipoglikemii i hiperglikemii na OUN u chorych na cukrzycę. Dzieci chore na cukrzycę należy rutynowo kierować na badania przesiewowe w kierunku chorób współistniejących, a następnie starannie monitorować i odpowiednio leczyć.
Autor przedstawia wybrane najważniejsze informacje z badań klinicznych oraz wytycznych postępowania opublikowanych w 2007 r. dotyczących m.in.: 1) leczenia hiperglikemii u chorych na cukrzycę typu 2; 2) postępowania w nieprawidłowej glikemii na czczo i nieprawidłowej tolerancji glukozy; 3) postępowania w glikemii poposiłkowej; 5) kontrowersji wokół bezpieczeństwa stosowania pochodnych tiazolidynodionu; 6) skuteczności leków działających na oś inkretynową; 7) leczenia skojarzonego u chorych na cukrzycę typu 2; 8) diety dla chorych na cukrzycę.
W 2006 roku opublikowano europejski konsensus postępowania u chorych na zróżnicowanego raka tarczycy, jak również rekomendacje Polskiej Grupy ds. Nowotworów Endokrynnych dotyczące raka tarczycy. Profil ekspresji genów w niskozróżnicowanym PTC jest odmienny niż w klasycznym typie tego nowotworu. Raki brodawkowate tarczycy ewoluujące w raki niskozróżnicowane o agresywnym przebiegu wykazują zwiększoną ekspresję grupy genów związanych z proliferacją komórkową. Ukazały się wytyczne endokrynologów amerykańskich dotyczące rozpoznawania i leczenia nadciśnienia tętniczego, głównie endokrynnego. Metformina okazała się skutecznym lekiem zmniejszającym częstość wczesnych poronień u kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) oraz zachorowań na cukrzycę w ciąży.
W nowych zaleceniach klinicznych dotyczących opieki nad chorym na cukrzycę wydanymi przez PTD zmieniono docelowy odsetek hemoglobiny glikowanej (HbA1c) jako kryterium wyrównania cukrzycy, przyjmując przedział wartości =<6,1–6,5% zamiast bardziej radykalnego kryterium =<6,1% oraz podano zasady postępowania psychologicznego u chorych na cukrzycę. Wykazano, że rozyglitazon jest skuteczny w prewencji i leczeniu cukrzycy, ale powoduje niewydolność serca, dlatego należy unikać stosowania tego leku u chorych zagrożonych wystąpieniem tego powikłania. Potwierdzono możliwość skutecznego leczenia tzw. przetrwałej cukrzycy noworodków pochodnymi sulfonylomocznika. Wprowadzono do praktyki klinicznej insulinę wziewną.
Wybrane główne punkty
