Ryzyko nawrotu ŻChZZ po zakończeniu leczenia VKA jest zwiększone, szczególnie u chorych po epizodzie samoistnej ŻChZZ. Przedłużenie leczenia VKA zmniejsza ryzyko nawrotu ŻChZZ, ale wiąże się również ze zwiększonym ryzykiem krwawienia oraz z koniecznością laboratoryjnego monitorowania efektu przeciwkrzepliwego i dostosowywania dawki VKA. Oszacowano, że ASA w pierwotnej prewencji ŻChZZ wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka ŻChZZ, ale wpływ ASA na ryzyko ŻChZZ w prewencji wtórnej oceniono tylko w 1 małym badaniu.
Jakie są czynniki ryzyka ŻChZZ u osób dorosłych w praktyce ambulatoryjnej oraz jaka jest wartość algorytmu QThrombosis w przewidywaniu ryzyka wystąpienia tej choroby?
U chorych z owrzodzeniami żylnymi podudzi dodanie do standardowego leczenia terapii ultradźwiękami raz w tygodniu przez 12 tygodni nie przyśpieszyło gojenia rany, nie poprawiło jakości życia, nie zmniejszyło częstości nawrotu owrzodzenia i wiązało się z częstszym występowaniem skutków niepożądanych innych niż poważne.
U chorych po pierwszym epizodzie objawowej ŻChZZ i zakończeniu leczenia przeciwkrzepliwego częstość nawrotu ŻChZZ jest mniejsza, jeśli pierwszy epizod był wywołany operacją, pośrednia – jeśli czynnikiem niechirurgicznym, a największa w przypadku ŻChZZ idiopatycznej.
U chorych na NZJ po pierwszym epizodzie ŻChZZ zwiększone jest ryzyko wystąpienia kolejnego epizodu ŻChZZ bez innych czynników ryzyka zakrzepicy.
U chorych operowanych planowo z powodu żylaków kończyn dolnych podanie jednej dawki amoksycyliny z kwasem klawulanowym w porównaniu z niepodawaniem antybiotyku wiązało się z mniejszym ryzykiem wystąpienia objawów zakażenia rany, konieczności leczenia antybiotykami oraz konieczności poszukiwania pomocy lekarskiej w ciągu pierwszych 2 tygodni po zabiegu.
Czy u chorych na objawową ostrą ZŻG rywaroksaban jest nie mniej skuteczny niż leczenie standardowe (enoksaparyna i VKA) w zmniejszaniu ryzyka nawrotu ŻChZZ oraz czy leczenie tym lekiem jest bezpieczne?
Zwężenie tętnicy szyjnej jest częstą przyczyną niedokrwiennego udaru mózgu. Endarterektomia jest uznaną metodą leczenia zwężenia tętnicy szyjnej, podczas gdy wszczepienie stentu do tętnicy szyjnej jest metodą alternatywną.
U chorych ze zwężeniem tętnicy szyjnej angioplastyka z wszczepieniem stentu, w porównaniu z endarterektomią, wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia okołozabiegowego udaru mózgu oraz z mniejszym ryzykiem zawału serca i uszkodzenia nerwów czaszkowych.
U chorych na ŻChZZ dabigatran był nie mniej skuteczny niż warfaryna w przewlekłym leczeniu przeciwkrzepliwym i rzadziej powodował krwawienia.
Podróż zwiększa ryzyko ŻChZZ niezależnie od środka lokomocji.
PSU zakładane na całe kończyny dolne nie zmniejszają ryzyka ZŻG u chorych ze świeżym udarem mózgu, natomiast powodują istotne powikłania skórne.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć