Skuteczność leku hipotensyjnego (diuretyku tiazydowego, inhibitora konwertazy angiotensyny, blokera receptora angiotensynowego lub blokera kanału wapniowego) w prewencji zdarzeń wieńcowych i udaru mózgu zależy głównie od stopnia obniżenia ciśnienia tętniczego. Wyjątki to dodatkowa korzyść (zmniejszenie ryzyka zdarzeń wieńcowych) ze stosowania β-blokera u chorych po zawale serca przebytym w ciągu ostatnich 4 miesięcy oraz związane ze stosowaniem blokera kanału wapniowego niewielkie dodatkowe zmniejszenie ryzyka udaru mózgu i mniejsza redukcja ryzyka wystąpienia niewydolności serca. Względne zmniejszenie ryzyka zdarzenia wieńcowego i ryzyka udaru mózgu jest podobne niezależnie od wyjściowej wartości ciśnienia tętniczego oraz występowania choroby sercowo-naczyniowej w wywiadzie. Stosowanie kilku leków hipotensyjnych w mniejszych dawkach jest skuteczniejsze niż stosowanie jednego leku w dużej dawce.
Profilaktyczne stosowanie topiramatu w dawce 100 mg/dobę (ale nie w dawce 50 mg/dobę) jest bezpieczne i skutecznie zapobiega napadom migrenowym u dzieci w wieku 12–17 lat.
U chorych na miejscowo zaawansowany GIST zastosowanie imatynibu po doszczętnej operacji w porównaniu z placebo wiązało się z wydłużeniem mediany czasu przeżycia bez nawrotu choroby.
Smektyn dwuoktanościenny podawany doustnie, równolegle ze standardowym postępowaniem (nawadnianiem doustnym), dzieciom chorym na ostrą biegunkę o umiarkowanym nasileniu, zmniejszył, w porównaniu z samym nawadnianiem doustnym, objętość biegunkowych stolców i skrócił czas trwania choroby.
U chorych na nowotwór złośliwy stosowanie rekombinowanych leków pobudzających erytropoezę zwiększa ryzyko zgonu w okresie leczenia oraz w całym okresie obserwacji.
U chorych ze świeżo rozpoznanym układowym zapaleniem naczyń z ANCA i zajęciem nerek, bez bezpośredniego zagrożenia życia, stosowanie cyklofosfamidu w "pulsach" i.v. co 2–3 tygodnie wiązało się z podobnym czasem do osiągnięcia remisji choroby jak codzienne stosowanie cyklofosfamidu p.o., przy mniejszej łącznej dawce leku i mniejszym ryzyku leukopenii.
Poszczególne leki przeciwdepresyjne nowej generacji stosowane przez 8 tygodni u chorych na depresję w przebiegu choroby jednobiegunowej różnią się pod względem skuteczności i tolerancji. Autorzy metaanalizy stwierdzają, że najlepszym profilem skuteczności i tolerancji cechują się escitalopram i sertralina oraz sugerują, że rozpoczynanie leczenia depresji sertraliną może być najlepszym wyborem ze względu na korzystny profil skuteczności, tolerancji i kosztów.
U chorych z migotaniem przedsionków, obciążonych zwiększonym ryzykiem udaru mózgu, u których nie można zastosować antagonistów witaminy K, leczenie skojarzone klopidogrelem z kwasem acetylosalicylowym (ASA), w porównaniu z placebo i ASA, zmniejszyło ryzyko poważnych zdarzeń naczyniowych i udaru mózgu, ale zwiększyło ryzyko ciężkiego i dużego krwawienia.
Diuretyki, w porównaniu z placebo, zmniejszają ryzyko zgonu i hospitalizacji z powodu zaostrzenia niewydolności serca.
Wenlafaksyna i SSRI zwiększają ryzyko krwawienia z GOPP. Wzrasta ono dodatkowo przy jednoczesnym stosowaniu NLPZ oraz GCS. Dodanie leków hamujących wydzielanie żołądkowe zmniejsza ryzyko krwawienia z GOPP związane ze stosowaniem tylko wenlafaksyny lub SSRI, a także ryzyko związane z podawaniem tych leków łącznie z NLPZ.
U chorych na nadciśnienie tętnicze w wieku >=80 lat stosowanie indapamidu (samego lub z peryndoprylem) nie zmniejszyło ryzyka wystąpienia otępienia. Wyniki metaanalizy przeprowadzonej przez autorów badania sugerują korzystny wpływ leczenia hipotensyjnego na ryzyko występowania otępienia.
U chorych z ostrym bólem pooperacyjnym podanie naproksenu/soli sodowej naproksenu, w porównaniu z placebo, skuteczniej zmniejsza natężenie bólu i potrzebę zastosowania innego leku przeciwbólowego oraz nie zwiększa ryzyka zdarzeń niepożądanych.
U osób chorych na chorobę zwyrodnieniową stawów stosowanie glukozaminy jest bezpieczne w porównaniu z placebo i wiąże się z mniejszą częstością zdarzeń niepożądanych w porównaniu z NSLPZ.
U chorych z zaostrzeniem POChP stosowanie GKS ogólnoustrojowo zmniejsza ryzyko niepowodzenia leczenia, skraca czas hospitalizacji, wiąże się z poprawą czynności płuc i zmniejszeniem duszności, natomiast zwiększa ryzyko skutków niepożądanych.
U osób po zawale serca przyjmujących klopidogrel zaobserwowano, że jednoczesne przyjmowanie IPP wiązało się z większym zagrożeniem ponownym zawałem serca, w porównaniu z osobami nieprzyjmującymi IPP.
U chorych na cukrzycę typu 2 wyjściowo niewyrównaną i trwającą średnio 11,5 roku (śr. wiek 60 lat) intensywna kontrola glikemii (rozpoczynana glimepirydem lub metforminą i rozyglitazonem w maksymalnych dawkach) w porównaniu z kontrolą standardową (leki jak wyżej w dawkach wynoszących połowę dawki maksymalnej; różnica w osiągniętym odsetku HbA1c 1,5 punktu procentowego) nie wpływa na ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych, powikłań mikroangiopatycznych (z wyjątkiem zmniejszenia odsetka chorych, u których wystąpiło pogorszenie albuminurii), natomiast zwiększa ryzyko poważnych skutków niepożądanych.
U chorych na świeżo rozpoznaną, trwającą krócej niż 2 lata astmę przewlekłą lekką, niewymagających według lekarza prowadzącego stosowania GKS wziewnych, wcześnie rozpoczęte i kontynuowane przez 5 lat stosowanie budezonidu wziewnie w małej dawce w porównaniu z regularnym stosowaniem budezonidu tylko w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji wiązało się z nieco lepszą kontrolą astmy (w pierwszych 3 latach, w porównaniu z placebo) i rzadszym stosowaniem dodatkowych leków przeciwastmatycznych w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji, podczas których wszyscy pacjenci przyjmowali budezonid.
Irbesartan, w porównaniu z placebo, nie poprawił rokowania u chorych w wieku >=60 lat z niewydolnością serca i zachowaną LVEF.
U chorych z pierwotną lub wtórną chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego o stopniu zaawansowania zmian radiologicznych 2–4 w skali Kellgrena i Lawrence'a wykonanie artroskopowego oczyszczenia stawu, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, nie zmniejszało natężenia bólu i sztywności stawu kolanowego oraz niesprawności po 2 latach obserwacji.
U chorych na przewlekłe zapalenie oskrzeli lub przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) regularne stosowanie doustnych leków mukolitycznych, w porównaniu z placebo, zmniejsza częstość zaostrzeń choroby, skraca czas niesprawności z powodu nasilenia się objawów choroby, oraz nie zwiększa ryzyka działań niepożądanych i zgonu z jakiejkolwiek przyczyny.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć