Jednym z najważniejszych czynników wpływających na proces gojenia ran jest niedożywienie. Chorzy niedożywieni, bez tkankowych rezerw substratowych, są narażeni na spowolnienie procesów gojenia i powstanie ran przewlekłych, a w sytuacji gdy niedożywienie jest związane z procesem zapalnym, może dojść nawet do całkowitego zahamowania gojenia.
Częstość występowania objawów depresyjnych o istotnym klinicznie nasileniu mieści się w szerokim przedziale od kilku do kilkudziesięciu procent osób w podeszłym wieku.
Według autorów ryzyko związane z EPT przewyższa korzyści związane z zapobieżeniem niektórym chorobom, niezależnie od wieku kobiet.
Około 75% złamań kości występuje u osób w wieku >65 lat. Istnieją doniesienia, że suplementacja witaminy D może zmniejszyć u nich ryzyko złamań, jednak wyniki dotychczas przeprowadzonych badań i metaanaliz są sprzeczne.
Profil skuteczności i bezpieczeństwa terapii genowej z podaniem do jądra niskowzgórzowego wektora wirusowego AAV2 zawierającego gen GAD zachęca do dalszych badań nad wykorzystaniem terapii genowej w leczeniu choroby Parkinsona.
U chorych z objawową niewydolnością serca, szczególnie ze znacznym poszerzeniem zespołu QRS, terapia ICD+CRT w porównaniu z samym ICD, istotnie poprawiła rokowanie poprzez zmniejszenie ryzyka zgonu oraz ryzyka hospitalizacji z powodu niewydolności serca.
Operacyjne leczenie przewlekłych zaparć o typie outlet obstruction z wykorzystaniem staplera Contour TranstarTM w porównaniu z leczeniem techniką dwustaplerową wiązało się mniejszym ryzykiem nawrotu i mniejszym ryzykiem przejściowego pooperacyjnego uczucia parcia oraz wyższymi kosztami leczenia.
U chorych z objawowym zwężeniem tętnicy szyjnej CAS, w porównaniu z endarterektomią, wiąże się z większym ryzykiem zgonu lub udaru mózgu, szczególnie u chorych >=70 lat.
CAS, w porównaniu z endarterektomią, wiązała się z większym ryzykiem udaru mózgu, ale z mniejszym ryzykiem zawału serca w okresie okołooperacyjnym.
U chorych z OZW poddanych leczeniu inwazyjnemu tikagrelor, w porównaniu z klopidogrelem, zmniejszył ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca oraz zakrzepicy w stencie, przy podobnym ryzyku udaru mózgu i poważnego krwawienia, oraz większym ryzyku wystąpienia duszności.
U chorych z niedowładem lub porażeniem połowiczym po świeżym udarze niedokrwiennym zastosowanie fluoksetyny w ciągu 5–10 dni od udaru w połączeniu z fizjoterapią przyspiesza odzyskiwanie sprawności ruchowej.
U chorych w wieku podeszłym przyjmujących blokery kanału wapniowego jednoczesne przyjmowanie erytromycyny lub klarytromycyny zwiększało ryzyko hospitalizacji z powodu hipotensji lub wstrząsu, natomiast nie stwierdzono takiego związku dla azytromycyny.
Otyłość i cukrzyca są niezależnymi czynnikami ryzyka wystąpienia AD. Elementy patofizjologiczne wspólne dla otyłości i cukrzycy prawdopodobnie sprzyjają rozwojowi AD.
U chorych przyjmujących warfarynę rozpoczęcie leczenia hipolipemizujacego fibratem albo statyną metabolizowaną przez enzym CYP3A4 prawdopodobnie zwiększyło ryzyko hospitalizacji z powodu krwawienia z przewodu pokarmowego.
Stosowanie pochodnych benzodiazepiny u osób >65 roku życia znamiennie zwiększa ryzyko ZSKU. Ryzyko to dotyczy zwłaszcza leków o okresie półtrwania <24 godzin, pojawia się już w przypadku stosowania niewielkich dawek (> 3 mg/d ekwiwalentów diazepamu) i występuje nawet w trakcie krótkoterminowego leczenia.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć