U kobiet chorych na jadłowstręt psychiczny o postaci restrykcyjnej lub bulimicznej podawanie olanzapiny w porównaniu z placebo wiąże się z większym prawdopodobieństwem powrotu masy ciała do wartości prawidłowych, zmniejszeniem nasilenia objawów obsesyjnych i dobrą tolerancją, ale nie ze zmniejszeniem nasilenia objawów kompulsyjnych, depresji i lęku.
U osób ze świeżo rozpoznaną cukrzycą typu 2 samodzielne oznaczanie glikemii nie poprawiło kontroli glikemii, natomiast wiązało się z większym nasileniem depresji.
U chorych z umiarkowanym lub ciężkim epizodem depresji preparaty dziurawca łagodzą objawy skuteczniej niż placebo i podobnie skutecznie jak leki przeciwdepresyjne oraz rzadziej niż leki przeciwdepresyjne powodują objawy niepożądane będące przyczyną przerwania leczenia.
U chorych na schizofrenię lub z zaburzeniami schizoafektywnymi z objawami późnych dyskinez, leczonych LPP I lub LPP II, stosowanie piracetamu skutecznie zmniejsza nasilenie późnych dyskinez, parkinsonizmu oraz wszystkich 4 typów poneuroleptycznych zaburzeń ruchowych ocenianych łącznie.
U chorych na schizofrenię z utrzymującymi się uporczywymi objawami wytwórczymi (pomimo adekwatnego leczenia za pomocą LPP) stosowanie CBT w porównaniu z BF prowadzi do zmniejszenia całościowego nasilenia objawów oraz objawów negatywnych.
U chorych cierpiących na ostre zaburzenia psychiczne leczenie na oddziale dziennym w porównaniu z całodobową hospitalizacją na oddziale stacjonarnym zapewnia zbliżone rezultaty pod względem redukcji objawów psychopatologicznych, podobną satysfakcję z terapii i porównywalną jakość życia, a także korzystniej wpływa na społeczne funkcjonowanie chorego.
U chorych z BD typu I lub II, spełniających kryteria rozpoznania dużej depresji, podawanie paroksetyny lub bupropionu jako leku dodatkowego do leków normotymicznych nie zwiększa skuteczności leczenia, w tym dłuższymi okresami wyrównanego nastroju.
U dorosłych chorych z zaburzeniami depresyjnymi terapia poprzez aktywizację behawioralną, stosowana z lub bez amitryptyliny i z lub bez terapii poznawczej, skuteczniej zmniejsza nasilenie objawów depresyjnych w porównaniu z niepodjęciem psychoterapii i w podobnym stopniu do innych rodzajów psychoterapii.
Istnieje wiele narzędzi oceniających czynności poznawcze, jednak nie można wybrać spośród nich jednego testu, który miałby zastosowanie w każdej sytuacji. Według autorów przeglądu do oceny obecności procesu otępiennego co najmniej średniego stopnia i jego stopnia zaawansowania najlepiej nadaje się MMSE. Do szybkiej oceny czynności poznawczych autorzy zalecają stosowanie Testu Upośledzenia Pamięci lub Testu Rysowania Zegara, a jeśli jest więcej czasu na zbadanie pacjenta – Badanie Czynności Poznawczych według Cambridge, Zmodyfikowany MMSE lub Community Screening Interview for Dementia.
W większości krajów spośród wszystkich nielegalnych substancji psychoaktywnych najczęściej używa się kanabinoli (marihuany). Ich nadużywanie jest powszechne zwłaszcza wśród osób w wieku młodzieńczym i dotyczy około 20% należących do tej grupy wiekowej.
U chorych z depresją oporną na leczenie, definiowaną jako brak odpowiedzi na 2 kolejno zastosowane leki przeciwdepresyjne (w tym fluoksetynę) w czasie obecnego epizodu depresji, terapia skojarzona olanzapiną i fluoksetyną przez 8 tygodni, w porównaniu z monoterapią fluoksetyną i olanzapiną, wiąże się z większą redukcją nasilenia objawów depresyjnych ocenianych w skali MADRS oraz większym prawdopodobieństwem uzyskania odpowiedzi na leczenie lub remisji.
W przebiegu choroby Alzheimera (ChA) oprócz upośledzenia czynności poznawczych często występują objawy neuropsychiatryczne, takie jak omamy, pobudzenie czy zaburzenia afektywne.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć