Pomiary domowe i pomiary kliniczne ciśnienia tętniczego, w porównaniu z ABPM, charakteryzują się małą czułością i małą swoistością w rozpoznawaniu nadciśnienia tętniczego.
Zwiększenie wydalania sodu z moczem wiązało się ze wzrostem ciśnienia tętniczego skurczowego (ale nie rozkurczowego).
Czy u chorych na PChN niższe docelowe ciśnienie tętnicze (<125/75 lub <130/80 mm Hg) w porównaniu z wyższym (<140/90 mm Hg) zmniejsza ryzyko niewydolności nerek i zdarzeń sercowo-naczyniowych, czy jest bezpieczne oraz czy białkomocz ma wpływ na wyniki?
W tym przeglądzie systematycznym z metaanalizą 25 RCT autorzy zadali pytanie, czy u chorych na ChSN bez towarzyszącego nadciśnienia tętniczego stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zgonu i zdarzeń sercowo-naczyniowych.
W tym przeglądzie systematycznym 25 RCT autorzy zadali pytanie, czy u chorych z nadciśnieniem tętniczym leczonych BK W dołączenie blokera układu RAA zmniejsza ryzyko wystąpienia obrzęków obwodowych i odstawienia BK W z tego powodu.
U chorych z czynnym krwawieniem z żylaków przełyku w przebiegu niewydolności wątroby (kategoria B lub C wg Childa i Pugha) wykonanie TIPS w ciągu 96 godzin od przyjęcia do szpitala, w porównaniu z leczeniem farmakologicznym i endoskopowym, zmniejszyło ryzyko zgonu i ponownego krwawienia.
Udar mózgu jest w większości krajów jedną z głównych przyczyn zgonów oraz główną przyczyną niesprawności. Badanie INTERHEART wykazało, że za ryzyko zawału serca odpowiada głównie 9 czynników poddających się modyfikacji.
Retinopatia cukrzycowa jest jedną z głównych przyczyn ślepoty w krajach rozwiniętych.
Przypuszcza się, że u chorych z AF łagodna kontrola może być równie skuteczna jak kontrola intensywna.
U chorych na cukrzycę typu 2 obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym intensywna kontrola ciśnienia tętniczego (docelowe ciśnienie skurczowe <120 mm Hg), w porównaniu z kontrolą standardową (<140 mm Hg), zmniejszyła ryzyko udaru mózgu, nie wpłynęła istotnie na ryzyko innych zdarzeń sercowo-naczyniowych i wiązała się z częstszym występowaniem poważnych objawów niepożądanych.
Zwiększone stężenie CRP w surowicy wiąże się z większym ryzykiem choroby wieńcowej, udaru niedokrwiennego mózgu oraz zgonu z przyczyn naczyniowych i z przyczyn innych niż naczyniowe.
W tym przeglądzie systematycznym z metaanalizą, uwzględniającym zarówno RCT, jak i badania eksperymentalne bez randomizacji i badania obserwacyjne, autorzy zadali pytanie, czy u chorych na nadciśnienie tętnicze stosowanie preparatów złożonych zawierających 2 leki przeciwnadciśnieniowe jest bezpieczne i skuteczniejsze w obniżaniu ciśnienia tętniczego oraz czy poprawia przestrzeganie przyjmowania leku przez pacjenta, w porównaniu z lekami (tymi samymi lub z tej samej grupy) stosowanymi w takich samych (lub równoważnych) dawkach w osobnych tabletkach.
Antagoniści witaminy K (np. acenokumarol, warfaryna) zmniejszają ryzyko zgonu i udaru mózgu u chorych z migotaniem przedsionków, ale jednocześnie zwiększają ryzyko powikłań krwotocznych.
U chorych z miażdżycowym ZTN otrzymujących leczenie farmakologiczne wykonanie przezskórnego zabiegu rewaskularyzacyjnego, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, nie zahamowało progresji upośledzenia czynności nerek oraz nie zmniejszało ryzyka zdarzeń nerkowych i sercowo-naczyniowych, natomiast wiązało się z występowaniem powikłań zabiegowych.
U chorych na nadciśnienie tętnicze bez cukrzycy, obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym ścisła kontrola skurczowego ciśnienia tętniczego (docelowo <130 mm Hg), w porównaniu ze zwykłą kontrolą (docelowo <140 mm Hg), zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych łącznie oraz przerostu lewej komory serca stwierdzonego w EKG.
U chorych przewlekle dializowanych stosowanie leków hipotensyjnych zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych, niezależnie od występowania nadciśnienia tętniczego.
Dołączenie leku hipotensyjnego z innej grupy w małej dawce wiąże się z 5-krotnie większym efektem hipotensyjnym niż podwojenie dawki jednego leku przeciwnadciśnieniowego w monoterapii.
Skuteczność leku hipotensyjnego (diuretyku tiazydowego, inhibitora konwertazy angiotensyny, blokera receptora angiotensynowego lub blokera kanału wapniowego) w prewencji zdarzeń wieńcowych i udaru mózgu zależy głównie od stopnia obniżenia ciśnienia tętniczego. Wyjątki to dodatkowa korzyść (zmniejszenie ryzyka zdarzeń wieńcowych) ze stosowania β-blokera u chorych po zawale serca przebytym w ciągu ostatnich 4 miesięcy oraz związane ze stosowaniem blokera kanału wapniowego niewielkie dodatkowe zmniejszenie ryzyka udaru mózgu i mniejsza redukcja ryzyka wystąpienia niewydolności serca. Względne zmniejszenie ryzyka zdarzenia wieńcowego i ryzyka udaru mózgu jest podobne niezależnie od wyjściowej wartości ciśnienia tętniczego oraz występowania choroby sercowo-naczyniowej w wywiadzie. Stosowanie kilku leków hipotensyjnych w mniejszych dawkach jest skuteczniejsze niż stosowanie jednego leku w dużej dawce.
W grupie starannie dobranych zdrowych osób, od których pobrano nerkę do przeszczepienia, ryzyko zgonu i wystąpienia ESRD, stan zdrowia oraz jakość życia były podobne jak w populacji ogólnej.
Diuretyki, w porównaniu z placebo, zmniejszają ryzyko zgonu i hospitalizacji z powodu zaostrzenia niewydolności serca.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć