U chorych na nadciśnienie tętnicze w wieku >=80 lat stosowanie indapamidu (samego lub z peryndoprylem) nie zmniejszyło ryzyka wystąpienia otępienia. Wyniki metaanalizy przeprowadzonej przez autorów badania sugerują korzystny wpływ leczenia hipotensyjnego na ryzyko występowania otępienia.
U chorych na nadciśnienie tętnicze obciążonych dużym ryzykiem wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych leczenie skojarzone benazeprylem i amlodypiną, w porównaniu z leczeniem benazeprylem i hydrochlorotiazydem, zmniejszyło ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
Prowadzona przez około 9 lat u chorych ze świeżo rozpoznaną cukrzycą i nadciśnieniem tętniczym intensywna kontrola ciśnienia tętniczego, w porównaniu z mniej intensywną kontrolą, nie zmniejsza ryzyka zgonu oraz powikłań mikro- i makroangiopatycznych w okresie około 10-letniej obserwacji po zakończeniu badania z randomizacją (w tym czasie nie było różnicy między grupami pod względem wartości ciśnienia tętniczego), z wyjątkiem zmniejszenia ryzyka choroby tętnic obwodowych.
Telmisartan nie zmniejszył znamiennie ryzyka powtórnego udaru mózgu, poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych i cukrzycy u chorych po przebytym niedokrwiennym udarze mózgu.
Metoprolol w postaci preparatu o przedłużonym uwalnianiu stosowany w okresie okołooperacyjnym i przez 30 dni po operacji u chorych poddawanych operacjom niekardiochirurgicznym zwiększa umieralność ogólną, chociaż zmniejsza łączne ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca niezakończonego zgonem lub zatrzymania krążenia niezakończonego zgonem.
Leki przeciwnadciśnieniowe w podobnym stopniu wpływają na ryzyko poważnych incydentów sercowo-naczyniowych u młodszych (<65 lat) i u starszych dorosłych (?65 lat). Autorzy metaanalizy nie znaleźli podstaw do zalecania stosowania określonych leków przeciwnadciśnieniowych w zależności od wieku chorych.
U chorych na cukrzycę typu 2 ze współistniejącą chorobą sercowo-naczyniową lub obciążonych ryzykiem jej wystąpienia intensywne leczenie hipoglikemizujące (HbA1c <6%), w porównaniu z leczeniem standardowym (HbA1c 7–7,9%), zwiększyło ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz ryzyko hipoglikemii wymagającej interwencji medycznej i hipoglikemii wymagającej jakiejkolwiek pomocy oraz przyrostu masy ciała >10 kg w porównaniu z wartością wyjściową, natomiast zmniejszyło ryzyko zawału serca niezakończonego zgonem i nie wpłynęło istotnie na ryzyko udaru mózgu i ryzyko zastoinowej niewydolności serca.
U chorych w wieku >=80 lat z utrwalonym nadciśnieniem tętniczym stosowanie indapamidu albo indapamidu i peryndoprylu w leczeniu nadciśnienia tętniczego w celu osiągnięcia wartości ciśnienia tętniczego <150/80 mm Hg zmniejsza ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, ryzyko zgonu z powodu udaru mózgu oraz ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych i ryzyko niewydolności serca.
U dorosłych chorych na pierwotne nadciśnienie tętnicze stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny w porównaniu z antagonistami receptora angiotensynowego wiąże się z podobną kontrolą ciśnienia tętniczego, podobnym wpływem na profil metaboliczny, czynność i masę lewej komory, ale z większym ryzykiem wystąpienia kaszlu i przerwania leczenia z powodu działań niepożądanych.
Trafność diagnostyczna elektrokardiograficznych wskaźników LVH jest mała. Charakteryzują się one umiarkowaną swoistością (choć poszczególne badania różniły się pod tym względem), ale małą czułością, dlatego ujemny wynik testu nie wyklucza przerostu ani nie zmniejsza prawdopodobieństwa jego występowania nawet w niewielkim stopniu.
U chorych na nadciśnienie tętnicze ze współistniejącymi czynnikami ryzyka choroby wieńcowej leczenie oparte na amlodypinie z peryndoprylem dodawanym w razie potrzeby, w porównaniu z leczeniem opartym na atenololu z diuretykiem tiazydowym dodawanym w razie potrzeby, skuteczniej obniżało ciśnienie tętnicze i zapobiegało incydentom sercowo-naczyniowym.
Lizynopryl jest całkowicie pozbawiony tej cechy (lek hydrofilny), a jednak skutecznie normalizuje zaburzenia struktury mięśnia sercowego. Wspominany wcześniej peryndopryl, również zmniejszający zawartość kolagenu w mięśniu sercowym, jest lekiem wysoce lipofilnym, czyli głęboko penetrującym tkankę mięśniową. Wynika z tego, że ta cecha nie może być przesłanką do oczekiwania nadzwyczajnych korzyści ze stosowania tzw. tkankowych inhibitorów ACE.
U chorych na nadciśnienie tętnicze ze współistniejącą chorobą wieńcową leczenie hipotensyjne z zastosowaniem werapamilu SR jako leku pierwszego wyboru i ewentualnym dodaniem w drugiej kolejności trandolaprylu miało podobny wpływ na ryzyko zgonu i incydentów sercowo-naczyniowych jak leczenie w pierwszej kolejności atenololem, z ewentualnym dodaniem hydrochlorotiazydu. Leczenie oparte na werapamilu wiązało się z rzadszym występowaniem epizodów dławicy piersiowej. Zdecydowana większość chorych w obu badanych grupach wymagała więcej niż jednego leku, a około połowa co najmniej 3 leków hipotensyjnych.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć