Zespoły otępienne są obecnie jednym z najpoważniejszych problemów zdrowia publicznego. W niniejszym opracowaniu przedstawiono wnioski płynące z przygotowanych przez ekspertów British Association for Psychopharmacology trzeciego wydania wytycznych postępowania klinicznego w przypadkach otępień o rozmaitej etiologii.
W artykule przedstawiono zalecenia EULAR i EFORT dotyczące leczenia złamań osteoporotycznych u osób po 50. roku życia, organizacji opieki po złamaniu, oceny ryzyka kolejnego złamania, rehabilitacji oraz leczenia niefarmakologicznego i farmakologicznego.
Omówienie artykułu 2016 ESC Guidelines for the diagnosis and treatment of acute and chronic heart failure.
W oryginalnym artykule, który został podsumowany w tym opracowaniu, zebrano wytyczne dotyczące leczenia starszych chorych na RJG. Stwierdzono, że gorsze wyniki leczenia operacyjnego chorych na RJG w wieku podeszłym (w porównaniu z grupą młodszych chorych) są związane przede wszystkim ze zwiększoną chorobowością i śmiertelnością w pierwszym roku leczenia.
Osoby starsze nie były i nie są dostatecznie szeroko reprezentowane w badaniach klinicznych, co pociąga za sobą ograniczenie liczby dostępnych danych, a także zmniejszenie dostępności dowodów pierwszego poziomu wiarygodności odnoszących się do postępowania w tej grupie wiekowej.
W artykule przedstawiono najbardziej przydatne w praktyce klinicznej fragmenty wytycznych brytyjskich dotyczących postępowania w pozaszpitalnym i szpitalnym zapaleniu płuc u dorosłych, w tym zalecenia odnoszące się do oceny ciężkości choroby, wykonywania badań mikrobiologicznych i stosowania antybiotyków.
Stanowisko NBHA wprowadza pojęcie osteoporozy rozumianej jako zwiększone ryzyko złamania i uzupełnia stanowisko J. Kanisa (WHO 2008), który wprowadził metodę FRAX do identyfikacji „kogo leczyć”. Rozpoznanie choroby zawsze wskazuje na konieczność leczenia, ale niekoniecznie określa metodę.
Radioterapia jest składową schematów terapeutycznych stosowanych w leczeniu wielu nowotworów litych, jednak zasób danych uzasadniających możliwość i bezpieczeństwo użycia tej metody u osób starszych jest ograniczony. Odsetek chorych na nowotwory złośliwe w wieku ≥70 lat stale się zwiększa, ale chorzy ci rzadko uczestniczą w badaniach klinicznych. International Society of Geriatric Oncology (SIOG) zgromadziło dostępne dane na temat możliwości zastosowania radioterapii u starszych chorych oraz wskazało obszary wymagające dalszych badań w tym zakresie.
W artykule przedstawiono zalecenia dotyczące: badań przesiewowych w kierunku cukrzycy, prewencji cukrzycy typu 2, zasad stosowania leków u osób w podeszłym wieku, oceny ryzyka i prewencji upadków, rozpoznawania i leczenia zaburzeń depresyjnych, postępowania w bólu, leczenia cukrzycy w domach opieki oraz postępowania u schyłku życia.
Według wytycznych IDF z 2013 r. wszystkim chorym na cukrzycę typu 2 w wieku >70 lat i ich opiekunom należy zapewnić możliwość indywidualnego szkolenia, którego formę trzeba dostosować do możliwości osoby starszej.
W artykule przedstawiono zalecenia dotyczące: zwiększania udziału chorych i/lub ich opiekunów w leczeniu cukrzycy, leczenia cukrzycy, postępowania w nadciśnieniu tętniczym i zaburzeniach lipidowych, czynników ryzyka sercowo-naczyniowego innych niż cukrzyca, diabetologicznej opieki szpitalnej, postępowania w przewlekłych powikłaniach cukrzycy (nefropatii, retinopatii, neuropatii, zespole stopy cukrzycowej), hipoglikemii oraz ostrych powikłań cukrzycy związanych z hiperglikemią.
Zamierzeniem prezentowanego dokumentu jest przekazanie wszystkim jednostkom prowadzącym opiekę w trybie opieki długoterminowej praktycznych zaleceń dotyczących profilaktyki i możliwości nadzoru nad zakażeniami u pensjonariuszy.
Przedstawiamy skrócone zalecenia dotyczące leczenia osób starszych chorych na raka piersi, opracowane przez interdyscyplinarny zespół specjalistów pod auspicjami dwóch towarzystw: European Society of Breast Cancer Specialists (EUSOMA) oraz International Society of Geriatric Oncology (SIOG). Zespół utworzyli specjaliści onkologii klinicznej, radioterapii, chirurgii, geriatrii, radiologii i epidemiologii. Jego członkowie, na podstawie poprzedniej wersji rekomendacji, pochodzącej z 2007 roku, dokonali aktualizacji zaleceń.
W artykule przedstawiono zalecenia opracowane przez American College of Rheumatology dotyczące niefarmakologicznego i farmakologicznego leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów ręki, stawu kolanowego i stawu biodrowego.
Artykuł zawiera wybrane fragmenty z zaleceń dotyczące szczepień przeciwko grypie w sezonie epidemicznym 2012/2013.
Drżenie samoistne stanowi jedno z najczęstszych zaburzeń ruchu – występuje u 3–4 osób na 1000 ogólnej populacji i wykazuje roczną zachorowalność ok. 24/100 000.
Celem pracy było uaktualnienie i uzupełnienie opracowanych w 2007 roku zaleceń dotyczących diagnostyki i leczenia osteoporozy. Nadrzędnym celem jest zmniejszenie częstości występowania złamań osteoporotycznych w Polsce.
Autorka przedstawia najnowsze europejskie zalecenia dotyczące diagnostyki choroby zwyrodnieniowej stawów rąk.
Niedawno opublikowane zaktualizowane wytyczne American Geriatrics Society (AGS) 2009 postępowania w bólu przewlekłym u osób w starszym wieku stawiają lekarza przed dylematem.
Ból przewlekły definiuje się jako "ból utrzymujący się dłużej niż normalny czas gojenia tkanki, za jaki się przyjmuje 3 miesiące". Ból przewlekły, który nie jest związany z nowotworem złośliwym albo z opieką terminalną, często się nazywa "przewlekłym bólem nienowotworowym" (PBNN).