Jak cytować: Chomicki-Bindas P.: Ból okolicy pięty. Med. Prakt., 2018; 11: 105–106
Skróty: GKS – glikokortykosteroid(y)
Czy tzw. piętę Haglunda zawsze należy leczyć, czy też można rozważyć odstąpienie od leczenia, gdy jest to wyłącznie defekt estetyczny?
Pod pojęciem pięty Haglunda (inaczej: deformacja
Haglunda, pump bump) może się kryć kilka
patologii. Patrik Haglund opisał zespół objawów w okolicy pięty i ścięgna Achillesa, związanych
m.in. z kształtem guza piętowego, zapaleniem
kaletki i uciskiem wywieranym przez (nieodpowiednie)
obuwie, a dodatkowo w 1927 roku
metodę leczenia przewlekłego zapalenia kaletki
ścięgna Achillesa polegającą na ścięciu uwypuklonej
krawędzi guza piętowego, co zlikwidowało
drażnienie tej okolicy przez obuwie. Klinicznie w ten sposób określa się dolegliwości w okolicy
widocznego uwypuklenia najczęściej tylnej części
górno-bocznej krawędzi guza piętowego. Mogą
mieć one jednak różne przyczyny: nieprawidłowy
kształt samej kości piętowej, entezofity w przyczepie
ścięgna Achillesa (tzw. ostroga piętowa
górna), uszkodzenia przyczepu lub końcowego odcinka
ścięgna Achillesa, zapalenie kaletki ścięgna
Achillesa lub kaletki guza piętowego. U pacjentów
bez dolegliwości, jedynie z uwypukleniem obrysu
pięty, po wykluczeniu uszkodzeń ścięgna Achillesa
lub stanów zapalnych kaletek można nie wdrażać
leczenia. Same względy estetyczne w przypadku
niewystępowania dolegliwości ani ucisku wywieranego
przez obuwie i wykluczeniu innych chorób
nie powinny być podstawą leczenia operacyjnego.
Należy zwrócić pacjentowi uwagę na ryzyko
związane z leczeniem operacyjnym i możliwości
wystąpienia powikłań.
Warto jednak wspomnieć, że wielu autorów
jako deformację Haglunda nieprawidłowo określa
zwapnienia lub skostnienia w obrębie przyczepu
ścięgna Achillesa, które są elementem innej
jednostki chorobowej. Bywa ona również mylona z chorobą Haglunda i Severa, czyli zaburzeniem wieku
rozwojowego zaliczanym w piśmiennictwie
anglojęzycznym do traction apophysitis (stanem
zapalnym wynikającym z mikrourazów powstałych
na skutek powtarzającego się pociągania okolicy
przyczepu ścięgna do kości w pobliżu jej jądra kostnienia
– przyp. red.) – w tym przypadku odchodzi
się od pojęcia jałowej martwicy.10-12
