medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Odpowiedzi udziela dr hab. n. med. Kryspin Mitura.
Nazewnictwo stosowane do opisu położenia siatki podczas plastyki przepuklin brzusznych jest niespójne. W piśmiennictwie różne określenia mogą się odnosić do tych samych płaszczyzn anatomicznych (np. sub-, under-, inlay). Utrudnia to porównanie poszczególnych sposobów zaopatrzenia przepuklin i skutkuje brakiem wiarygodności metaanaliz oceniających wyniki leczenia. Stąd próba stworzenia międzynarodowej klasyfikacji.
Czy przepuklina pępkowa zawsze wymaga zabiegu?
Autorzy przeglądu Cochrane ocenili ryzyko powstania przepukliny okołostomijnej oraz innych powikłań miejscowych w zależności od umiejscowienia otworu stomii odbarczającej w stosunku do mięśnia prostego brzucha.
W latach 2009–2010 wyjściowo zrandomizowano do badania TULIP 302 chorych. W niniejszej publikacji przedstawiono jego wyniki w długim okresie obserwacji, której mediana czasu trwania wyniosła 85 miesięcy (zakres 74–117 mies.).
Przeanalizowano wyniki 1657 zabiegów wykonanych w ramach 7 badań kohortowych.
Aktualnie rekomendowanym sposobem zamykania powłok brzusznych po laparotomii jest zastosowanie ciągłego, wolno wchłanialnego szwu. Przepuklina w bliźnie jest częstym powikłaniem zabiegów chirurgicznych w zakresie jamy brzusznej. Profilaktyczne umieszczenie siatki w pozycji onlay lub sublay wymaga preparowania ściany powłok brzusznych, potencjalnie prowadząc do powikłań związanych z raną.
Ból przewlekły występuje ui 10–35% chorych po plastyce przepuklin pachwinowych. Przy użyciu odpowiednich formularzy dokonywano oceny nasilenia bólu pachwiny (zarówno przed leczeniem chirurgicznym jak i po upływie 12 oraz 36 miesięcy od zabiegu) oraz oceny jakości życia pacjentów.
Przepuklina sportowców jest przyczyną przewlekłego bólu pachwiny u osób uprawiających sport zawodowo oraz u dorosłych podejmujących regularnie intensywny wysiłek fizyczny. Opisywano wprawdzie przypadki zarówno otwartej jak i laparoskopowej naprawy, nadal jednak brakuje badań porównujących wyniki różnych sposobów leczenia.
W tym wieloośrodkowym (5 szpitali w południowej części Holandii) badaniu z randomizacją przeprowadzonym w latach 2011–2015 wzięło udział 352 (docelowo 348) chorych.
