W artykule przedstawiono psychologiczne następstwa kwarantanny w czasie epidemii, ze szczególnym uwzględnieniem pracowników ochrony zdrowia, oraz możliwości przeciwdziałania jej negatywnym efektom.
Autorzy przedstawiają postępowanie paliatywne u chorych na COVID-19 obejmujące: planowanie opieki medycznej z wyprzedzeniem, komunikację, opiekę całościową, opiekę duchową i towarzyszenie choremu, łagodzenie objawów (m.in. duszności), opiekę nad umierającymi oraz udzielenie wsparcia rodzinie w okresie umierania chorego oraz po jego śmierci.
Wszędzie tam, gdzie się prowadzi się stacjonarną opiekę nad pacjentami, należy wprowadzić racjonalne zasady kontroli zakażeń, w tym wczesnej identyfikacji pacjentów zakażonych lub podejrzanych o zakażenie, ich izolacji czy kohortacji i skutecznego leczenia.
Częstość ostrego uszkodzenia nerek (AKI) w przebiegu COVID-19 szacuje się na ok. 3–9%, jednak nowsze doniesienia sugerują, że zaburzenia funkcji nerek rozwijają się u większego odsetka zakażonych.
Jak dotąd nie ma dowodów na wyższy wskaźnik zakażeń COVID-19 lub inny przebieg choroby u osób zakażonych HIV, jednak u wielu zakażonych HIV występują inne choroby współistniejące, które zwiększają to ryzyko.
Czy w takiej sytuacji pacjent może wymagać zmiany dawki lewotyroksyny (LT4) i kontroli TSH?
Mężczyzna z otyłością zgłosił się do izby przyjęć szpitala zakaźnego we Wrocławiu z powodu utrzymującej się od 6 dni gorączki do 38,5°C, kaszlu, nieżytu nosa, niewielkiej duszności występującej podczas wysiłku fizycznego oraz osłabienia.
U dorosłych chorych hospitalizowanych z powodu COVID-19 o ciężkim przebiegu nie zaobserwowano wyraźnych korzyści z leczenia lopinawirem z rytonawirem w porównaniu z opieką standardową.
Masz pytanie dotyczące zakażenia SARS-CoV-2 (COVID-19)?
Zadaj pytanie ekspertowi!