Lek i preparaty

Dawkowanie

Uwagi

dopamina Dopaminum Hydrochloricum WZF

1) 3–5 μg/kg/min

2) >5 μg/kg/min (maks. 30 µg/kg/min)

– dawka średnia (1) → zwiększa kurczliwość mięśnia sercowego i rzut serca wskutek pobudzenia receptorów adrenergicznych; duża (2) → zwiększa obwodowy opór naczyniowy poprzez pobudzenie receptorów adrenergicznych α (może pogorszyć stan chorych z ONS, zwiększając obciążenie następcze lewej i prawej komory)

– można stosować w ONS z niskim ciśnieniem tętniczym

– dopaminę w małej dawce często się łączy z dobutaminą w większej dawce

dobutamina Dobutamin Sandoz

2–20 μg/kg/min

– stosuj w celu zwiększenia rzutu serca

– stymuluje receptory β1, zwiększa kurczliwość mięśnia sercowego, przyspiesza rytm serca, w mniejszych dawkach ma umiarkowane działanie wazodylatacyjne, w większych wywołuje skurcz naczyń

– wlew >24–48 h wiąże się z rozwojem tolerancji i częściowym zanikiem efektów hemodynamicznych

– odstawienie bywa trudne z powodu nawrotu niskiego ciśnienia tętniczego, zastoju krwi lub niewydolności nerek → stopniowo zmniejszaj dawkę (o 2 μg/kg/min każdego dnia) i optymalizuj leczenie wazodylatacyjne (np. stosując ACEI p.o.)

– może wywoływać arytmie komorowe i nadkomorowe oraz ból w klatce piersiowej u chorych na ChNS

milrynona Asicor, Corotrope

wstrzyknięcie 25–75 μg/kg w ciągu 10–20 min, następnie 0,375–0,75 μg/kg/min

– inhibitor fosfodiesterazy (hamuje rozkład cAMP); działa inotropowo dodatnio, ułatwia rozkurcz mięśnia serca i naczyń

– wskazany u chorych z hipoperfuzją obwodową i utrzymanym ciśnieniem tętniczym, z towarzyszącym zastojem krwi w krążeniu płucnym lub bez, u których leczenie diuretykami i lekami rozszerzającymi naczynia w optymalnych dawkach okazało się nieskuteczne

– można stosować zamiast dopaminy u chorych otrzymujących β-blokery i w razie niewystarczającej odpowiedzi na dobutaminę

– możliwe działanie proarytmiczne – zachowaj ostrożność u chorych na ChNS

lewozymendana Simdax(i)

3–12 μg/kg w ciągu 10 min, następnie 0,05–0,2 μg/kg/min

– stanowi leczenie alternatywne dla chorych otrzymujących β-blokery, gdyż dodatnie działanie inotropowe nie zależy od pobudzenia receptora β

– u chorych z ciśnieniem tętniczym skurczowym <100 mm Hg nie podawaj dawki nasycającej, aby uniknąć hipotensji

noradrenalina Levonor

0,2–1,0 μg/kg/min

– stosuj (ostrożnie!) tylko we wstrząsie kardiogennym, gdy ciśnienie skurczowe wynosi <90 mm Hg pomimo stosowania leku inotropowego i płynoterapii, a perfuzja narządów jest niewystarczająca pomimo poprawy rzutu serca

– może być wskazana u chorych z ONS i sepsą

– można łączyć z każdym z ww. leków inotropowych (ostrożnie z dopaminą); preferowana względem dopaminy

adrenalina Adrenalina WZF

1 mg co 3–5 min (tylko w trakcie resuscytacji);

0,05–0,5 μg/kg/min

stosuj tylko w postępowaniu resuscytacyjnym w zatrzymaniu krążenia i ew. w razie oporności na dobutaminę i utrzymującego się niskiego ciśnienia tętniczego

digoksyna Digoxin WZF

dawka wstępna 0,25–0,5 mg; następnie 0,125–0,375 mg/d (kontrola stężenia w surowicy)

skuteczna w ONS wywołanej tachyarytmią (np. migotaniem przedsionków); niepolecana w ONS wikłającej świeży zawał serca, ze względu na działanie proarytmiczne