Umów wizytę
Lekarze
Prof. zw.dr hab. med. Jerzy Szczerbań

Prof. zw.dr hab. med. Jerzy Szczerbań

Specjalizacja

Chirurgia ogólna

Informacje i kontakty

Dorobek naukowy

Prof. Jerzy Szczerbań opublikował ponad 200 prac naukowych i publikacji z zakresu chirurgii ogólnej i doświadczalnej, chirurgii wątroby, nadciśnienia wrotnego, zdrowia publicznego. Jest autorem pierwszej polskiej monografii "Nadciśnienie wrotne" (PZWL, 1979), szeregu publikacji podręcznikowych z zakresy chirurgii dróg żółciowych, krwawień do przewodu pokarmowego i nadciśnienia wrotnego.
Jest promotorem 10 doktoratów i opiekunem 4 habilitacji.

Dorobek zawodowy

Prof. Jerzy Szczerbań w 1949 roku rozpoczął studia w Akademii Medycznej w Warszawie, które ukończył w roku 1954. Został asystentem w I Klinice Chirurgicznej prof. Tadeusza Butkiewicza, a od 1959 r. – prof. Jana Nielubowicza. Z prof. J. Nielubowiczem równolegle pracował w Zakładzie Chirurgii Doświadczalnej Polskiej Akademii Nauk. Od tego czasu nieprzerwanie przez ponad 35 lat jest związany zawodowo z I Kliniką Chirurgiczną AM w Warszawie przechodząc kolejne stanowiska akademickie i etapy pracy klinicznej.
W roku 1960 został starszym asystentem Kliniki, a w 1968, po obronie pracy doktorskiej pt. „Doświadczalne badania szwu żylnego” i uzyskaniu stopnia doktora nauk medycznych, został mianowany adiunktem. W październiku 1973 roku, na podstawie rozprawy habilitacyjnej p.t.: „Chirurgia nadciśnienia wrotnego” uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk medycznych. W 1957 roku uzyskał I stopień specjalizacji w zakresie chirurgii ogólnej, a w roku 1962 - II stopień w tej specjalności. W r. 1973 roku został powołany na stanowisko docenta w Akademii Medycznej w Warszawie. W 1979 roku uzyskał tytuł naukowy i stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w roku 1988 – profesora zwyczajnego. Prof. Jerzy Szczerbań był inicjatorem powołania pierwszej w Polsce kliniki Chirurgii Ogólnej i Chorób Wątroby, której w latach 1978-1989 był kierownikiem.

W latach 1975-1979 i 1987-1989 był członkiem Senatu Akademii Medycznej w Warszawie, członkiem Komisji do spraw Badań Naukowych, a w latach 1983-85 - Senackiej Komisji Nauki w AM. W okresie 1975-1989 był członkiem rady naukowej i vice-dyrktorem Instytutu Chirurgii Akademii Medycznej w Warszawie.
W latach 1979-1981 był Rektorem Akademii Medycznej w Warszawie.

W latach 1984-1989 przewodniczył Radzie Naukowo-Programowej Państwowego Zakładu Wydawnictw Lekarskich. W 1974 roku został powołany w skład Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia, a w roku 1985 - w skład jej Prezydium. W latach 2001-2005 był przewodniczącym Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia.
Jest członkiem Krajowej Rady Transplantacyjnej. Przewodniczy Radzie Naukowej Grupy Luxmed.

Od 1984 roku wchodził w skład Krajowego Zespołu Specjalistów do spraw Chirurgii Ogólnej, W roku 1987 został konsultantem wojewódzkim do spraw chirurgii ogólnej dla województwa stołecznego warszawskiego oraz przewodniczącym zespołu konsultantów wojewódzkich tej specjalności.
Jest członkiem honorowym Towarzystwa Chirurgów Polskich, Był członkiem Zarządu Głównego TChP. Przez dwie kadencje (2000-2005) pełnił funkcję Prezesa Oddziału Warszawskiego Towarzystwa Chirurgów Polskich.

Zainteresowania zawodowe

W związku z prowadzonymi badaniami nad perfuzją wątroby prof. Jerzy Szczerbań w1959 roku przebywał na stypendium Polskiej Akademii Nauk w sztokholmskim Karolinska Institutet. W okresie 1962-1963 prof. Szczerbań był stypendystą rządu włoskiego w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Rzymskiego La Sapienza, kierowanej przez prof. Pieto Valdoni’ego, gdzie specjalizował się w chirurgii wątroby, nadciśnienia wrotnego i krwotoków z żylaków przełyku. Hepatologia z chirurgicznymi aspektami marskości i przeszczepianiem wątroby stanowiły główny obszar klinicznych i naukowych zainteresowań prof. Szczerbania, pogłębianych także w czasie szkoleniowych i naukowych pobytów w renomowanych ośrodkach naukowych.
W latach 1967-1968 przebywał w Queen's University w Belfaście (Płn. Irlandia), gdzie doskonalił technikę obliteracji żylaków przełyku. W latach 1967-1968 przebywał na stypendium naukowym Uniwersytetu Harvarda w Massachusetts General Hospital w Bostonie. Uczestniczył w programie badań nad nadciśnieniem wrotnym, dekompresją układu wrotnego i chirurgicznymi aspektami marskości wątroby.
W roku 1979, na zaproszenie Uniwersytetu w Lund (Szwecja) wygłosił cykl wykładów, poświeconych chirurgii wątroby. Z wykładami przebywał w roku 1984 również na zaproszenie Uniwersytetu Rzymskiego.

Opracował metody leczenia nadciśnienia wrotnego i krwotoków z żylaków przełyku, które znalazły zastosowanie w praktyce klinicznej.

Od 1979 roku jest ekspertem Światowej Organizacji Zdrowia .W roku 1989 został powołany na stanowisko Dyrektora Biura Rozwoju i promocji Badań Naukowych w Kwaterze Głównej Światowej Organizacji Zdrowia w Genewie, którą pełnił do r.1996. Jednocześnie objął funkcje sekretarza Rady Naukowej Światowej Organizacji Zdrowia i wiceprzewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki WHO. Był kierownikiem projektu WHO ds. Centrum Zdrowia Publicznego w Kobe (Japonia) i jego konsultantem (do r. 1998). W latach 2003-2006 był członkiem Doradczego Komitetu Centrum Zdrowia Publicznego Światowej Organizacji Zdrowia w Kobe (Japonia). Reprezentował Polskę w Komitecie Wykonawczym Światowej Organizacji Zdrowia. Był przedstawicielem Polski (2002-2003) w Europejskim Komitecie Regionalnym Światowej Organizacji Zdrowia (Kopenhaga). Był przedstawicielem Polski w Komitecie Programowym Zdrowia Publicznego Unii Europejskiej (Luxemburg).

W r. 2001 Rektor AM w Warszawie powierzył mu zadanie zorganizowania Zakładu Zdrowia Publicznego i pełnienia funkcji jego kierownika w nowo-powołanym Wydziale Nauki o Zdrowiu AM w Warszawie.

Przynależność do towarzystw i organizacji

Polskie Towarzystwo Gastroenterologiczne

Międzynarodowe Towarzystwo Gastroenterologiczne

Europejskie Towarzystwo Chirurgii Sercowo - Naczyniowej

Światowe Towarzystwo Chirurgii Wątroby, Trzustki i Dróg Żółciowych

Czechosłowackie Towarzystw Naukowe imienia Purkinjego w Pradze

Towarzystwo Chirurgów Polskich

Polskie Towarzystwo Hepatologiczne

Inne informacje

Prof. Jerzy Szczerbań otrzymał szereg nagród Ministra Zdrowia i Rektora AM. Został odznaczony: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia, złotą odznaką honorową Za Zasługi dla Warszawy, medalem: Komisji Edukacji Narodowej, Medalem za Zasługi dla I Wydziału Lekarskiego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.

Podziękowania dla lekarza

Podziękuj lekarzowi i poleć go innym!

Jeżeli lekarz pomógł Ci wrócić do zdrowia, warto wpisać słowa podziękowania lub pozytywną opinię, aby polecić go w ten sposób innym pacjentom.

Formularz nie służy do kontaktu z lekarzem i rejestracji na wizyty.

Uwaga: po zaakceptowaniu przez moderatora, treść Twoich podziękowań będzie widoczna publicznie w profilu lekarza.

Zobacz także

Niedrożność przewodu pokarmowego Niedrożność przewodu pokarmowego to stan, w którym następuje zatrzymanie procesu przemieszczania się trawionych resztek pokarmu przez przewód pokarmowy.
Przepukliny brzuszne Przepuklina to inaczej przemieszczenie narządu poza jego prawidłowe położenie. Przepukliny brzuszne to przepukliny powstające w obrębie ściany brzucha, zawierające narządy lub części narządów, znajdujących się normalnie w jamie brzusznej. Najczęstszymi rodzajami przepuklin brzusznych są przepukliny pachwinowe, udowe i pępkowe.
Uchyłki dwunastnicy Uchyłki to nabyte workowate uwypuklenia błony śluzowej przez warstwę mięśniową ściany jelita. W dwunastnicy zwykle występują pojedyncze uchyłki. Uchyłki zazwyczaj nie powodują objawów i nie wymagają leczenia
Przetoka odbytu Przetoka odbytu to patologiczny, niegojący się wąski kanał, łączący światło kanału odbytu lub odbytnicy z powierzchnią skóry w okolicy odbytu. Najczęstszą przyczyną powstania choroby jest infekcja wewnątrz odbytu, w tzw. krypcie odbytu.
Przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego Przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego oznacza zniekształcony pęcherzyk żółciowy o pogrubiałej i zwłókniałej ścianie, co jest wynikiem mechanicznego podrażnienia wywołanego obecnością kamieni żółciowych lub nawracających ataków kolki żółciowej. Leczenie polega na usunięciu pęcherzyka żółciowego.
Kamica przewodowa Kamica przewodowa to obecność kamieni (złogów) żółciowych w drogach żółciowych. Kamienie w przewodach żółciowych pochodzą najczęściej z pęcherzyka żółciowego lub tworzą się w samych drogach żółciowych, powodując zablokowanie przepływu żółci.
Guzy zaodbytnicze Prawie 90% guzów zaodbytniczych dostępne jest w badaniu palcem przez odbyt, jest to więc podstawowe badanie przy podejrzeniu guza między kością krzyżową a odbytnicą.
Proktologia Proktologia jest dziedziną medycyny, która zajmuje się chorobami odbytu i odbytnicy, a więc końcowych odcinków przewodu pokarmowego.
Uchyłek odbytniczo-pochwowy (rectocele) Uchyłek przedni odbytnicy to workowate uwypuklenie przedniej ściany odbytnicy w kierunku pochwy. Powstaje w wyniku rozciągania, uszkodzenia lub oderwania przegrody odbytniczo-pochwowej.
Przygotowanie do operacji według protokołu ERAS Nowoczesne podejście do opieki okołooperacyjnej polega na redukcji stresu, jakim jest zabieg operacyjny. Mniejszy stres przekłada się na przyspieszenie powrotu pacjenta do pełnej aktywności (poprawia proces gojenia oraz rehabilitację oddechową i ruchową), mniejszą liczbę powikłań okołooperacyjnych i skrócenie hospitalizacji. Obniża także koszt opieki zdrowotnej.
Zwężenie odbytu Zwężenie odbytu jest dość rzadkim powikłaniem chorób zapalnych. Po zabiegach chirurgicznych to powikłanie występuje rzadko. Czynnikami sprzyjającymi powstawaniu zwężenia odbytu po operacji jest niedokrwienie, szerokie wycięcie tkanek w trakcie zabiegu lub infekcja ran po operacji.
Achalazja Najbardziej charakterystyczne dla achalazji są zaburzenia połykania, początkowo dotyczące pokarmów stałych, a później także płynnych. Może im towarzyszyć zarzucanie treści pokarmowej, ból w klatce piersiowej, zgaga oraz przewlekły kaszel i krztuszenie się.
Hemoroidy Hemoroidy (żylaki odbytu) to powiększanie się guzków krwawniczych, któremu towarzyszą objawy. Hemoroidy zewnętrzne są widoczne jako sinawe guzki w pobliżu odbytu. Hemoroidy wewnętrzne wyczuwa się palcem podczas bezpośredniego badania przez odbyt. Głównymi objawami hemoroidów jest krwawienie z odbytu, wypadanie guzków poza odbyt oraz świąd i pieczenie okolicy odbytu.
Nietrzymanie stolca Nietrzymanie stolca to stan, kiedy wbrew woli pacjenta stolec wydostaje się z odbytu. Nietrzymanie stolca to objaw wynikły z niewydolności mechanizmu zaporowego końcowego odcinka jelita grubego, jakim jest kompleks zwieraczy odbytu.
Kamica żółciowa Kamica pęcherzykowa jest chorobą bardzo rozpowszechnioną i jedną z najczęstszych przyczyn hospitalizacji z powodu chorób przewodu pokarmowego w krajach europejskich. Najczęstszym objawem jest kolka żółciowa odczuwana jako nagły, napadowy, ostry, niezwykle silny ból zlokalizowany w nadbrzuszu lub w prawym, górnym kwadrancie brzucha, promieniujący do prawego barku lub pod prawą łopatkę.
Złamania kości czaszki Do złamania kości czaszki dochodzi na skutek urazu, zazwyczaj w wyniku uderzenia głową o twardą powierzchnię (przedmiot) bądź w wyniku wybuchu, czyli w sytuacjach, kiedy energia urazu jest wystarczająco duża, by doprowadzić do naruszenia ciągłości kości.
Złamanie Złamanie to przerwanie ciągłości kości, następujące na skutek urazu, czyli siły działającej z zewnątrz. Złamania mogą dotyczyć wszystkich kości i mogą występować w różnych fragmentach kości.
Złamania rzepki Złamania rzepki powstają zwykle w wyniku bezpośredniego urazu, np. podczas upadku na twarde podłoże. Takie złamania zwykle występują dopiero u nastolatków, kiedy rzepka jest już mocno uwapniona oraz u dorosłych. Praktycznie nie zdarzają się u młodszych dzieci.
Samoistne zespoły bólowe odbytu i odbytnicy Zespół objawia się bólem, dużym napięciem i uczuciem dyskomfortu w okolicy odbytu, krzyża i kości ogonowej, niekiedy uczuciem rozpierania. Czasem ból obejmuje także pośladki oraz uda.
Choroba przestrzeni zaotrzewnowej W przestrzeni zaotrzewnowej mogą się rozwijać choroby dotyczące narządów znajdujących się w tej przestrzeni, a także choroby niezwiązane z tymi narządami. Z kolei do chorób rozwijających się typowo w przestrzeni zaotrzewnowej należą: ropnie przestrzeni zaotrzewnowej, guzy nowotworowe przestrzeni zaotrzewnowej oraz zwłóknienie przestrzeni zaotrzewnowej.

Wyszukaj lekarza