Opracowali: Anna Bagińska, prof. dr hab. n. med. Piotr Rozentryt
W badaniach klinicznych potwierdzono korzyści ze stosowania enzymatycznej terapii zastępczej z wykorzystaniem agalzydazy beta u chorych na chorobę Fabry’ego. Podawane co 2 tygodnie przez całe życie kilkugodzinne dożylne wlewy leku mogą jednak istotnie pogarszać jakość życia chorego. Z tego powodu podejmowane są próby modyfikacji protokołu podawania leku mające na celu maksymalne skrócenie czasu trwania wlewów, przy zachowaniu akceptowalnego profilu bezpieczeństwa i tolerancji leczenia. Obecnie pomimo dopuszczalnego w przypadku dobrej tolerancji leczenia skrócenia czasu trwania wlewu agalzydazy beta do nawet 1,5 h w większości ośrodków nadal trwają one ≥3 h. Dzieje się tak ze względu na znacznie ograniczone dane na temat bezpieczeństwa podawania wlewów krótszych niż 3 h. Autorzy niniejszej publikacji za cel postawili sobie podzielenie się doświadczeniami klinicznymi dotyczącymi stosowanego w ich ośrodku protokołu podawania agalzydazy beta zakładającego stopniowe zwiększanie szybkości podawania leku.
Do tego jednoośrodkowego badania obserwacyjnego włączono chorych na chorobę Fabry’ego leczonych w specjalistycznym ośrodku przy Uniwersytecie Neapolitańskim im. Fryderyka II we Włoszech w latach 2006–2020. Stopniowe zwiększanie szybkości wlewów agalzydazy beta u tych chorych stosowano w celu dostosowania parametrów infuzji do wewnętrznych wytycznych funkcjonujących w ośrodku, nie zaś jako protokół badawczy. Dane pozyskano z kart medycznych pacjentów.
Zgodnie z informacją producenta zalecana początkowa szybkość wlewu agalzydazy beta wynosi 0,25 mg/min (15 mg/h), z możliwością stopniowego zwiększania dawki o 0,05–0,08 mg/min (3–5 mg/h) w kolejnych infuzjach przy zachowaniu minimalnego czasu trwania wlewu wynoszącego 1,5 h. Zgodnie z powyższym wszyscy chorzy rozpoczynali leczenie od wlewów w tempie 15 mg/h trwających od 3,5 h u osób przyjmujących 50 mg i do 7 h u osób przyjmujących 105 mg leku. Całkowita objętość infuzji wynosiła 100 ml u chorych o masie ciała <70 kg, 250 ml u chorych o masie ciała 70–100 kg i 500 ml u chorych o masie ciała >100 kg. U osób dobrze tolerujących leczenie w kolejnych infuzjach stopniowo zwiększano szybkość podawania agalzydazy beta zgodnie z założonym protokołem (p.tab. 1). W przypadku wystąpienia u chorego reakcji związanej z wlewem (infusion-associated reaction), zdefiniowanej jako reakcja występująca w trakcie wlewu lub do 4 h po podaniu leku, przywracano poprzednie tempo infuzji.
| Tabela 1. Protokół podawania agalzydazy beta w dawkach 50–80 mg i 80–105 mg u chorych na chorobę Fabry’ego | |||
|---|---|---|---|
| 50–80 mg | 80–105 mg | ||
| Numer wlewu | Szybkość podawania | Numer wlewu | Szybkość podawania |
| 1–2 | od 3 h 30 min do 5 h 15 min (15 mg/h) | 1–2 | od 5 h 15 min do 7 h (15 mg/h) |
| 3–4 | od 3 h 30 min do 4 h (do 20 mg/h) | 3–4 | 5 h 15 min (do 20 mg/h) |
| 5–6 | 3 h 30 min (do 22,8 mg/h) | 5–6 | 4 h 30 min (do 23,3 mg/h) |
| 7–8 | 3 h (do 26,7 mg/h) | 7–8 | 4 h (do 26,2 mg/h) |
| 9–18 | zmniejszenie czasu trwania wlewu o 15 min co 2 infuzje |
9–10 | 3h 30 min (do 30 mg/h) |
| 19 | 1 h 30 min (do 52 mg/h) | 11–21 | zmniejszenie czasu trwania wlewu o 15 min co 2 infuzje |
| - | - | 22 | 2 h (do 51,6 mg/h) |
