Albumina ludzka (opis profesjonalny)

Działanie - Albumina ludzka

Mechanizm działania
Albuminy są rozpuszczalnymi białkami o m.cz. 66 300–69 000 Da wytwarzanymi w wątrobie. W osoczu stanowią 55–65% białka, ich stężenie wynosi 580–752 µmol/l (40–50 g/l), a całkowita masa u mężczyzny o masie ciała 70 kg – ok. 320 g. Podstawową funkcją fizjologiczną albumin jest wiązanie wody, dzięki czemu utrzymuje się odpowiednie ciśnienie koloidoosmotyczne (onkotyczne) osocza i jego prawidłową objętość. Albuminy są też białkami nośnikowymi – transportują wolne kwasy tłuszczowe, bilirubinę, hormony, witaminy, metale ciężkie i niektóre leki (m.in. barbiturany, digoksynę, sulfonamidy, kwas acetylosalicylowy), a także stanowią rezerwę białkową organizmu i są wykorzystywane jako źródło aminokwasów do syntezy białek w komórkach innych narządów niż wątroba.

Farmakokinetyka
W normalnych warunkach całkowita wymienna pula albumin wynosi 4–5 g/kg mc., z czego 40–45% jest obecne w przestrzeni wewnątrznaczyniowej, a 55-60% w przestrzeni zewnątrznaczyniowej. Zwiększona przepuszczalność naczyń włosowatych w przypadkach takich jak ciężkie poparzenia lub wstrząs septyczny zmienia kinetykę albumin i może prowadzić do zaburzenia jej dystrybucji. t_1/2 we krwi wynosi ok. 19 dni. Zachowanie równowagi pomiędzy syntezą a rozpadem albuminy jest regulowane za pomocą mechanizmu sprzężenia zwrotnego. Albuminy są rozkładane głównie wewnątrz komórek przez lizosomalne proteazy. U zdrowych osób <10% albumin podanych w infuzji opuszcza łożysko naczyniowe w ciągu pierwszych 2 h po podaniu. Obserwuje się osobnicze różnice w efektach działania leku na objętość osocza. U osób w stanie krytycznym albumina może wydostawać się z naczyń krwionośnych w znacznych ilościach, z nieprzewidywalną szybkością.

Pochodzenie preparatów
Preparaty stosowane w lecznictwie uzyskuje się z osocza ludzkiego pochodzącego od zdrowych dawców; w celu inaktywacji wirusów przeprowadza się między innymi frakcjonowanie etanolem i ogrzewanie do 60°C przez wiele godzin.

Wskazania do stosowania - Albumina ludzka

Zwiększanie objętości osocza
Uzupełnienie i utrzymanie objętości krwi krążącej w przypadku ubytku objętości i gdy wskazane jest zastosowanie płynu koloidowego. Wybór roztworu albumin zamiast roztworów sztucznych koloidów zależy od stanu klinicznego pacjenta, należy go dokonywać w oparciu o oficjalne zalecenia.

Hipoalbuminemia
hipoalbuminemia (stany ostre; nie zaleca się zwykle stosowania w leczeniu przewlekłym, konieczne jest natomiast leczenie choroby będącej przyczyną hipoalbuminemii).

Inne wskazania
Albuminy stosuje się również w hiperbilirubinemii u noworodków, przed operacją wszczepienia pomostów aortalno-wieńcowych, w zespole ostrej niewydolności oddechowej u dorosłych, ostrej nerczycy. Wydaje się, że rzadko skuteczne jest stosowanie albumin u osób po zabiegach operacyjnych, z przewlekłą marskością wątroby, niewydolnością trzustki, przewlekłą nerczycą oraz w zaburzeniach wchłaniania.

Przeciwwskazania stosowania - Albumina ludzka

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.

Reakcje nadwrażliwości
W przypadku podejrzenia reakcji alergicznej lub reakcji typu anafilaktycznego należy natychmiast przerwać podawanie leku. W przypadku wystąpienia wstrząsu należy zastosować odpowiednie postępowanie.

Hiperdylucja, hiperwolemia
Roztwór albuminy należy stosować z ostrożnością w przypadku, gdy nadmierne rozcieńczenie krwi lub hiperwolemia i ich następstwa mogą stanowić poważne zagrożenie dla pacjenta, np. w przypadku: niewyrównanej niewydolności serca, nadciśnienienia tętniczego, żylaków przełyku, obrzęku płuc, skazy krwotocznej, niedokrwistości dużego stopnia, bezmoczu o etiologii nerkowej lub pozanerkowej. W przypadku wystąpienia pierwszych oznak klinicznych przeciążenia układu krążenia (ból głowy, duszność, przepełnienie żył szyjnych), wzrostu ciśnienia tętniczego, zwiększenia ciśnienia żylnego lub obrzęku płuc, należy natychmiast przerwać podawanie leku.

Nawodnienie chorego
Ciśnienie onkotyczne wywierane przez albuminy ludzkie w preparatach o stężeniu 200–250 g/l jest ok. 4-krotnie większe niż ciśnienie onkotyczne wywierane przez białka zawarte w osoczu krwi. Z tego względu podczas podawania koncentratu albumin należy zapewnić właściwe nawodnienie pacjenta. Należy również ściśle monitorować pacjentów, aby nie dopuścić do przeciążenia układu krążenia i przewodnienia.

Elektrolity
Roztwory albuminy ludzkiej o stężeniu 200–250 g/l zawierają relatywnie mało elektrolitów w porównaniu do roztworów albuminy ludzkiej o stężeniu 40–50 g/l. Podczas podawania preparatów albuminy ludzkiej należy monitorować stężenie elektrolitów i podejmować odpowiednie działania w celu utrzymania lub przywrócenia równowagi elektrolitowej.
W przypadku pacjentów na diecie z ograniczeniem ilość przyjmowanego sodu należy wziąć pod uwagę zawartość tego pierwiastka w poszczególnych preparatach.

Monitorowanie innych parametrów
W przypadku uzupełniania dużych niedoborów objętości krwi konieczne jest kontrolowanie parametrów układu krzepnięcia i hematokrytu. Należy też zadbać o zapewnienie właściwej substytucji innych składników krwi: czynników krzepnięcia, elektrolitów, płytek krwi, erytrocytów.

Rozcieńczanie
Roztwory albumin można rozcieńczać izotonicznymi rozcieńczalnikami np. 0,9% NaCl lub 5% roztw. glukozy. Nie wolno stosować wody do wstrzykiwań, ponieważ może to spowodować hemolizę krwinek.

Przeniesienie czynników zakaźnych
Standardowe środki zapobiegania zakażeniom związanym z zastosowaniem leków otrzymywanych z ludzkiej krwi lub osocza obejmują selekcję dawców, badania przesiewowe poszczególnych donacji i całych pul osocza w kierunku swoistych markerów zakażenia i włączenie do procesu produkcji etapów skutecznej inaktywacji/usuwania wirusów. Pomimo tego, nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych podczas podawania leków otrzymanych z ludzkiej krwi lub osocza. Dotyczy to także wirusów nieznanych i nowo odkrytych oraz innych drobnoustrojów chorobotwórczych. Brak jest jak dotąd doniesień o przeniesieniu wirusów z preparatami albuminy ludzkiej, produkowanych zgodnie z wytycznymi Farmakopei Europejskiej przy pomocy ustalonych technologii.

Żywienie pozajelitowe
Nie stosować w żywieniu pozajelitowym.

Osoby w stanie zagrożenia życia
Istnieją publikacje wskazujące na niekorzystny wpływ podawania albuminy na przeżycie osób w stanie zagrożenia życia.

Interakcje - Albumina ludzka

Interakcje roztworów albuminy ludzkiej z innymi lekami nie są znane.

Działania niepożądane - Albumina ludzka

Rzadko: nudności, nagłe zaczerwienienie, wysypka, gorączka.

Bardzo rzadko: wstrząs anafilaktyczny.

Z nieznana częstością: reakcje anafilaktyczne, reakcje nadwrażliwości, reakcje alergiczne, ból głowy, zaburzenia smaku, zawał serca, migotanie przedsionków, tachykardia, niedociśnienie, obrzęk płuc, duszność, wymioty, pokrzywka, świąd, dreszcze.

Podawanie preparatów krwiopochodnych, mimo zastosowanych procedur mających na celu usunięcie czynników zakaźnych, może się wiązać z wystąpieniem choroby zakaźnej.

Przedawkowanie
Jeśli dawka i szybkość infuzji są zbyt duże może wystąpić przewodnienie. W przypadku wystąpienia pierwszych oznak klinicznych przeciążenia układu krążenia (ból głowy, duszność, przepełnienie żył szyjnych), zwiększonego ciśnienia tętniczego, zwiększonego ośrodkowego ciśnienia żylnego lub obrzęku płuc, należy natychmiast przerwać wlew i ściśle monitorować parametry hemodynamiczne pacjenta.

Ciąża i laktacja - Albumina ludzka

Brak odpowiednich badań dotyczących stosowania leku u kobiet w ciąży lub karmiących piersią. Doświadczenie kliniczne wskazuje jednak, że albumina, będąca naturalnym składnikiem krwi, nie wywiera szkodliwego działania na przebieg ciąży, płód lub noworodka.

Dawkowanie - Albumina ludzka

Wlew i.v. bezpośrednio lub po rozcieńczeniu roztworem izotonicznym, np. 0,9% NaCl lub 5% roztw. glukozy. Przed podaniem doprowadzić do temperatury pokojowej lub temperatury ciała. Dawkowanie indywidualne, zależne od masy ciała pacjenta, ciężkości urazu lub choroby oraz utrzymywania się strat płynu lub białka. Dawkę należy określić w oparciu o ocenę niedoboru objętości krwi krążącej, a nie na podstawie stężenia albumin w osoczu. W przypadku zabiegu wymiany osocza szybkość infuzji należy dostosować do szybkości jego usuwania.

Monitorowanie
Podczas podawania leku należy regularnie monitorować stan hemodynamiczny, w tym: ciśnienie tętnicze, tętno, ośrodkowe ciśnienie żylne, ciśnienie zaklinowania w tętnicy płucnej (ciśnienie PCW), objętość wydalanego moczu, stężenie elektrolitów, hematokryt/stężenie hemoglobiny. objawy kliniczne niewydolności serca lub niewydolności oddechowej (np. duszność), objawy kliniczne zwiększającego się ciśnienia śródczaszkowego (np. ból głowy).

Leczenie wstrząsu
Szybkość podawania w leczeniu wstrząsu powinna być odpowiednio duża, po uzyskaniu właściwej objętości osocza szybkość podawania roztw. 5% powinna wynosić 2–4 ml/min.

Hipoproteinemia
W przypadku hipoproteinemii szybkość podawania roztw. 5% nie powinna przekraczać 10 ml/min. Dawka początkowa u dorosłych wynosi zwykle 25 g albuminy (w nerczycy 25–50 g), całkowita dawka dobowa może wynosić do 125 g (2,5 l roztw. 5%). Konieczność podania w ciągu 48 h ponad 250 g albuminy świadczy zazwyczaj o konieczności przetoczenia pełnej krwi lub osocza.

Dzieci
U wcześniaków stosuje się dawki do 1 g/kg mc., u dzieci w sytuacji zagrożenia życia do 25 g.

Uwagi dla Albumina ludzka

Przechowywać w temp. do 25°C (niektóre preparaty 2–8°C), nie zamrażać.

Nie stosować, jeżeli roztwór jest mętny.

Preparaty zawierają zwykle chlorek sodu w stężeniu 130–160 mmol/l.

Preparaty na rynku polskim zawierające albumina ludzka