Bisocard - tabletki powlekane

Leczenie stabilnej, przewlekłej niewydolności serca, z zaburzoną czynnością skurczową lewej komory, w skojarzeniu z inhibitorami ACE, lekami moczopędnymi oraz, w razie konieczności, z glikozydami nasercowymi. Dorośli. P.o., rano; można podawać w trakcie posiłku. Leczenie należy rozpocząć od stopniowego zwiększania dawki, zgodnie ze schematem: 1,25 mg 1 ×/d przez tydzień, 2,5 mg 1 ×/d w 2. tyg., 3,75 mg 1 ×/d w 3. tyg., 5 mg 1 ×/d przez kolejne 4 tyg., 7,5 mg 1 ×/d przez następne 4 tyg., 10 mg 1 ×/d jako dawka podtrzymująca. Dawka maks. 10 mg/d. Dawkę można zwiększać pod warunkiem dobrej tolerancji leku. W trakcie ustalania dawki i po jego zakończeniu może wystąpić przemijające nasilenie niewydolności serca, niedociśnienie tętnicze lub bradykardia. W okresie ustalania dawki zaleca się uważne monitorowanie parametrów życiowych pacjenta (tętno, ciśnienie tętnicze) oraz objawów nasilenia niewydolności serca, które mogą wystąpić już w 1. dniu leczenia. Jeśli maks. zalecana dawka nie jest dobrze tolerowana, można rozważyć jej stopniowe zmniejszenie. W przypadku przemijającego nasilenia niewydolności serca, niedociśnienia tętniczego lub bradykardii należy ponownie rozważyć dawkę jednocześnie podawanych leków, może być również konieczne czasowe zmniejszenie dawki bisoprololu lub jego odstawienie. Należy zawsze rozważyć wznowienie podawania i/lub zwiększenie dawki bisoprololu po ustabilizowaniu stanu pacjenta. Leczenie jest zazwyczaj długotrwałe. Leczenia nie należy przerywać nagle, zaleca sie stopniowe zmniejszanie dawki. Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku. Brak badań dotyczących farmakokinetyki leku u chorych z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby; należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki. Ze względu na brak doświadczenia klinicznego nie zaleca się stosowania u dzieci.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, ostra niewydolność serca i okresy dekompensacji niewydolności serca wymagające stosowania i.v. leków inotropowych, wstrząs kardiogenny, blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia, blok zatokowo-przedsionkowy, zespół chorego węzła zatokowego, objawowa bradykardia, objawowe niedociśnienie tętnicze, ciężka astma oskrzelowa, zaawansowane stadium zarostowych chorób tętnic obwodowych lub ciężka postać zespołu Raynauda, nieleczony guz chromochłonny nadnerczy, kwasica metaboliczna.