Caelyx pegylated liposomal - koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

Substancją czynną preparatu jest doksorubicyna (zamknięta w liposomach), antybiotyk z grupy antracyklin o działaniu cytotoksycznym (toksycznym dla komórek). Nie ustalono jednoznacznie przeciwnowotworowego mechanizmu działania doksorubicyny i innych antracyklin. Jednym z proponowanych mechanizmów działania doksorubicyny jest tworzenie trwałych kompleksów z cząsteczkami kwasu nukleinowego DNA oraz z enzymami odpowiedzialnymi za prawidłową strukturę DNA, co prowadzi do fragmentacji kwasu nukleinowego, uniemożliwia jego replikację oraz transkrypcję i w konsekwencji doprowadza do śmierci komórki. Działanie dotyczy szczególnie komórek szybko dzielących się, w tym komórek nowotworowych. Doksorubicyna jest szeroko stosowana w chemioterapii nowotworów.

Preparat ma postać liposomów, wewnątrz których zamknięty jest roztwór doksorubicyny. W porównaniu do standardowej postaci doksorubicyny, liposomy dłużej pozostają w układzie krążenia oraz charakteryzują się zmniejszoną kardiotoksycznością. Doksorubicyna jest częściowo metabolizowana w wątrobie. Wydalana głównie z żółcią i kałem. Zaburzenia czynności wątroby mogą zmniejszyć klirens doksorubicyny i jej metabolitów i powodować nasilenie działań toksycznych.

Preparat jest wskazany:

• w monoterapii raka piersi z przerzutami u chorych ze zwiększonym ryzykiem powikłań ze strony mięśnia sercowego

• w leczeniu zaawansowanego raka jajnika u kobiet, u których chemioterapia I rzutu związkami platyny zakończyła się niepowodzeniem

• w leczeniu chorych z progresją szpiczaka mnogiego w terapii skojarzonej z bortezomibem, którzy wcześniej otrzymali co najmniej jeden rzut leczenia i którzy już zostali poddani transplantacji szpiku lub się do niej nie kwalifikują

• w leczeniu mięsaka Kaposiego w przebiegu AIDS u chorych z małą liczbą CD4 ze znacznym zajęciem błon śluzowych, skóry lub narządów wewnętrznych. Preparat może być stosowany u tych osób w chemioterapii I lub II rzutu, gdy pomimo wcześniej stosowanej terapii skojarzonej, złożonej co najmniej z 2 spośród następujących leków: alkaloidów barwinka, bleomycyny i standardowej postaci farmaceutycznej doksorubicyny (lub innej antracykliny), obserwowano postęp choroby lub brak tolerancji.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu, na inne leki o podobnej budowie chemicznej, na orzeszki ziemne lub soję.

Preparatu nie należy stosować w leczeniu mięsaka Kaposiego w przebiegu AIDS u osób, u których może być skuteczne leczenie miejscowe lub ogólne alfa-interferonem.

Nie stosować w ciąży i w okresie karmienia piersią.

Nie wolno podawać preparatu domięśniowo ani podskórnie.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Preparatu nie należy stosować zamiennie z innymi preparatami doksorubicyny, ze względu na istniejące różnice w profilu farmakokinetycznym (preparat ma postać liposomów).

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza onkologa, posiadającego doświadczenie w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej.

Stosowanie preparatu związane jest z ryzykiem wystąpienia zależnego od dawki skumulowanej działania kardiotoksycznego (częstoskurcz, zmiany w zapisie EKG, kardiomiopatia, niewydolność serca). Przed leczeniem, w trakcie i po zakończeniu leczenia lekarz zaleci regularne badania EKG (i inne badania) w celu monitorowania czynności serca. Niektóre wyniki badań mogą świadczyć o uszkodzeniu serca i być wskazaniem do zaprzestania stosowania preparatu.

U osób z chorobami układu sercowo-naczyniowego oraz u osób, które otrzymały leki o działaniu kardiotoksycznym (np. cyklofosfamid), lekarz może podjąć decyzję o stosowaniu preparatu tylko wówczas, gdy w jego ocenie oczekiwane korzyści są większe niż ryzyko dla pacjenta. Szczególną ostrożność należy zachować u chorych z niewydolnością serca.

W przypadku podejrzenia kardiomiopatii (zmniejszenie wydolności lewej komory) lekarz zaleci biopsję mięśnia sercowego i podejmie decyzję, czy korzyści z leczenia są większe niż ryzyko nieodwracalnych uszkodzeń mięśnia sercowego.

Działanie kardiotoksyczne w postaci zastoinowej niewydolności serca może wystąpić nagle, bez wcześniejszych zmian w zapisie EKG, po kilku tygodniach lub miesiącach od zakończenia stosowania preparatu.

Prawdopodobieństwo działania kardiotoksycznego zwiększa się wraz z dawką skumulowaną doksorubicyny. Przy obliczaniu całkowitej dawki skumulowanej należy uwzględnić każde wcześniejsze (lub równoległe) stosowanie leków kardiotoksycznych, takich jak inne antracykliny czy antrachinony lub np. 5-fluorouracyl. Działanie kardiotoksyczne doksorubicyny może jednak wystąpić także po zastosowaniu dawek skumulowanych mniejszych niż dopuszczalne. Ryzyko działania kardiotoksycznego jest zwiększone u osób poddawanych napromienianiu śródpiersia lub przyjmujących równolegle cyklofosfamid.

Stosowanie doksorubicyny wiąże się z ryzykiem zahamowania czynności szpiku kostnego. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie trwania i po zakończeniu leczenia lekarz zaleci kontrolę parametrów hematologicznych, w tym obrazu krwi obwodowej. U kobiet z rakiem jajnika i rakiem piersi zahamowanie czynności szpiku miało zwykle niewielkie lub umiarkowane nasilenie, bez towarzyszących zakażeń z neutropenią lub posocznicą. Natomiast u osób z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego może być wskazaniem do zmniejszenia dawki. Długotrwałe i/lub ciężkie zahamowanie czynności szpiku może prowadzić do krwotoku i ciężkich zakażeń (w tym oportunistycznych).

W przypadku leczenia doksorubicyną w skojarzeniu z innymi lekami, które uszkadzają DNA zwiększa się ryzyko wystąpienia białaczki wtórnej (ostre białaczki szpikowe i mielodysplazje). Należy pozostawać pod kontrolą hematologa.

Ze stosowaniem preparatu bardzo rzadko może być związane wystąpienie wtórnego raka jamy ustnej. Przypadki takie obserwowano zarówno w okresie stosowania preparatu jak i do 6 lat po zakończeniu leczenia. Należy kontrolować błony śluzowe jamy ustnej pod kątem występowania owrzodzeń lub dyskomfortu, które mogłyby wskazywać na wystąpienie wtórnego nowotworu.

W ciągu kilku minut po rozpoczęciu wlewu mogą wystąpić ciężkie, zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne, obejmujące objawy takie jak: skurcz oskrzeli, uderzenia krwi (nagłe zaczerwienienie), pokrzywka, duszność, skrócenie oddechu, ból i ucisk w klatce piersiowej, gorączka, zwiększenie częstotliwości rytmu serca (tachykardia), świąd, potliwość, obrzęk twarzy, ból pleców, ucisk w gardle i nagłe niedociśnienie tętnicze. Bardzo rzadko drgawki. Czasowe wstrzymanie wlewu zwykle wystarcza do ustąpienia objawów bez konieczności ich dalszego leczenia. Konieczne jest jednak zapewnienie możliwości natychmiastowej pomocy medycznej, tak jak w przypadku wystąpienia reakcji anafilaktycznej. Zwykle po ustąpieniu objawów można wznowić podawanie preparatu, a reakcje związane z wlewem rzadko występują w kolejnych cyklach leczenia.

Stosowanie preparatu może być związane z wystąpieniem zespołu erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej (zespół ręka-stopa), z bolesnymi, plamistymi zaczerwienieniami skóry. Zwykle poprawa następuje w ciągu 1–2 tygodni, całkowite wyleczenie może zająć 4 tygodnie lub dłużej. Chłodzenie rąk i stóp, unikanie nadmiernego ich ogrzania i unikanie ściśle dopasowanych skarpet czy rękawic może pomóc zredukować objawy. Jednak u niektórych osób objawy mogą być nasilone i mogą powodować konieczność przerwania leczenia.

W przypadku wystąpienia objawów ze strony układu oddechowego, takich jak kaszel bez odkrztuszania, duszność, trzeszczenia w płucach lub gorączka, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem; istnieje ryzyko rozwoju śródmiąższowej choroby płuc, która może prowadzić do zgonu. Konieczne jest przerwanie stosowania preparatu i wdrożenie odpowiedniego leczenia.

Stosowanie doksorubicyny w postaci liposomalnej zmniejsza ryzyko uszkodzeń spowodowanych wynaczynieniem. Jeżeli jednak w trakcie wlewu wystąpią objawy mogące świadczyć o wynaczynieniu (np. pieczenie, ból, rumień), wlew powinien zostać natychmiast przerwany (kontynuacja wlewu jest możliwa w innej żyle). Miejscowe nakładanie lodu może być pomocne w złagodzeniu reakcji po wynaczynieniu.

Informacja dla chorych na cukrzycę: preparat zawiera sacharozę, a lek podawany jest w roztworze glukozy do wlewów.

Preparat uznaje się za „wolny od sodu”.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Działania niepożądane występujące niekiedy po zastosowaniu preparatu (senność, nudności, zawroty głowy) mogą zmniejszać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn. Osoby odczuwające takie działania muszą unikać prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać koncentratu do przygotowania roztworu do infuzji (nie wolno podawać nierozcieńczonego preparatu). Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Preparat ma unikalne własności farmakokinetyczne i nie wolno go stosować zamiennie z innymi preparatami zawierającymi doksorubicynę.

Lekarz dobierze dawkowanie indywidualnie w zależności od wskazania, oczekiwanego rezultatu, sytuacji klinicznej oraz od tego, czy preparat stosowany będzie w monoterapii czy jako składnik chemioterapii wielolekowej.

Dorośli:

Rak piersi lub rak jajnika: 50 mg/m2 powierzchni ciała co 4 tygodnie, o ile choroba nie postępuje i tak długo jak pacjent toleruje leczenie.

Szpiczak mnogi: 30 mg/m2 powierzchni ciała w 4. dniu 3 tygodniowego cyklu leczenia bortezomibem (wlew trwający 1 godzinę, podany niezwłocznie po wlewie bortezomibu). Leczenie kontynuuje się dopóki utrzymuje się odpowiedź na leczenie, tak długo jak długo pacjent toleruje leczenie.

Mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS: 20 mg/m2 powierzchni ciała co 2–3 tygodni. Należy unikać przerw krótszych niż 10 dni ze względu na ryzyko kumulacji leku i nasilenia jego toksyczności. W celu uzyskania odpowiedzi terapeutycznej zaleca się prowadzenie leczenia przez 2–3 miesięcy. W miarę potrzeb leczenie będzie kontynuowane.

Szczególne grupy chorych:

W związku z wystąpieniem działań niepożądanych (takich jak zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, zapalenie jamy ustnej, hamowanie czynności szpiku kostnego) w celu ich opanowania lekarz może podjąć decyzję o zmniejszeniu dawki lub opóźnieniu podania kolejnej dawki.

U osób z zaburzeniami czynności wątroby lekarz zmniejszy dawkę w zależności od stężenia bilirubiny we krwi.

U osób z zaburzeniami czynności nerek zmiana dawkowania zwykle nie jest konieczna.

Chorzy z mięsakiem Kaposiego w przebiegu AIDS po splenektomii: nie zaleca się stosowania preparatu u osób po splenektomii.

Nie zaleca się stosowania preparatu u osób do ukończenia 18. roku życia; nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania preparatu w tej grupie wiekowej.

Sposób podawania:

Preparat ma postać koncentratu do przygotowania roztworu do infuzji i powinien zostać odpowiednio rozcieńczony. Nie wolno podawać nierozcieńczonego preparatu. Przygotowany roztwór podawany jest we wlewie dożylnym. Preparat może być podawany tylko przez kwalifikowany personel medyczny. Nie wolno podawać preparatu w szybkim wstrzyknięciu dożylnym.

Wszystkie grupy pacjentów: jeżeli wystąpią jakiekolwiek objawy reakcji rzekomoanafilaktycznej, wlew zostanie natychmiast przerwany. W razie potrzeby zastosowane zostanie odpowiednie leczenie (leki przeciwhistaminowe lub/i kortykosteroidy). Po ustąpieniu objawów, wlew zwykle jest kontynuowany, lecz z mniejszą szybkością.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Preparat jest przeciwwskazany zarówno w okresie ciąży jak i w okresie karmienia piersią.

Osoby w wieku rozrodczym (mężczyźni i kobiety) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie stosowania doksorubicyny i przez co najmniej 6 miesięcy w przypadku mężczyzn oraz 8 miesięcy w przypadku kobiet po przyjęciu ostatniej dawki doksorubicyny.

Nie badano wpływu preparatu (doksorubicyna liposomalna) na płodność. Wiadomo jednak, że standardowo stosowana postać doksorubicyny (chlorowodorek doksorubicyny) może spowodować nieodwracalną bezpłodność. Wpływ mutagenny doksorubicyny może uszkadzać chromosomy w plemnikach. W niektórych przypadkach, liczba plemników w nasieniu wraca do wartości prawidłowych, co może nastąpić w okresie kilku lat po zakończeniu leczenia. U kobiet doksorubicyna może powodować niepłodność w okresie leczenia; wydaje się, że owulacja i miesiączkowanie pojawiają się ponownie po zakończeniu leczenia, ale może wystąpić przedwczesna menopauza. Dlatego kobiety i mężczyźni, powinni przed rozpoczęciem leczenia skonsultować się z lekarzem w sprawach dotyczących płodności.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Badania dotyczące interakcji preparatu z innymi lekami są ograniczone; należy zachować ostrożność w czasie równoległego stosowania leków wchodzących w interakcje ze standardowo stosowana postacią doksorubicyny (nie liposomalną).

Preparat może nasilać toksyczność innych leków przeciwnowotworowych oraz napromieniania. Doksorubicyna nasila działanie radioterapii i może spowodować wystąpienie ciężkich objawów dotyczących napromienianego obszaru, nawet gdy jest stosowana po dłuższym czasie od zakończenia radioterapii.

U chorych na AIDS doksorubicyna (w standardowej postaci chlorowodorku doksorubicyny) może nasilać indukowane cyklofosfamidem krwotoczne zapalenie pęcherza oraz nasilać toksyczne działanie 6-merkaptopuryny na wątrobę.

Należy zachować ostrożność stosując równolegle inne leki cytotoksyczne, w tym szczególnie leki hamujące czynność szpiku kostnego.

Jak każdy lek, również Caelyx pegylated liposomal może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku kostnego, w tym leukopenia (zmniejszenie liczby leukocytów), neutropenia (zmniejszenie liczby neutrofilów), niedokrwistość, zmniejszenie apetytu, zapalenia jamy ustnej, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa (zespół ręka-stopa), wysypka, bóle kostno-mięśniowe (w tym klatki piersiowej, pleców, kończyn), zmęczenie, gorączka.

Często: posocznica, zapalenie płuc, zakażenia (dróg oddechowych, dróg moczowych, zakażenia wirusem cytomegalii, kandydoza, półpasiec), małopłytkowość, gorączka neutropeniczna, odwodnienie, hipokaliemia, hiponatremia, hipokalcemia, stany splątania, depresja, bezsenność, niepokój, neuropatię obwodową (zaburzenia czucia), parestezje, nerwoból, zaburzenia smaku, ból głowy, zawroty głowy, letarg, zapalenie spojówek, zwiększenie częstotliwości rytmu serca, nadciśnienie/niedociśnienie tętnicze, nagłe zaczerwienienie, duszność, krwawienie z nosa, kaszel, zapalenia błony śluzowej jamy ustnej (w tym owrzodzenia i afty, suchość), zapalenie przełyku, zaburzenia przełykania, niestrawność, ból brzucha, złuszczanie skóry, sucha skóra, rumień, świąd, zwiększona potliwość, przebarwienia skóry, pęcherze, skurcze mięśni, bóle mięśni i stawów, trudności w oddawaniu moczu, zmniejszenie masy ciała, rzekomoanafilaktyczne reakcje związane z wlewem dożylnym występujące głównie podczas pierwszego wlewu (skurcz oskrzeli, obrzęk twarzy, niedociśnienie, rozszerzenie naczyń krwionośnych, dreszcze), objawy podobne do grypy, złe samopoczucie, osłabienie, obrzęki obwodowe.

Niezbyt często: zakażenie wirusem opryszczki, zakażenia grzybicze, nadpłytkowość, reakcje nadwrażliwości i reakcje anafilaktyczne, hiperkaliemia, hipomagnezemia, senność, drgawki, omdlenie, polineuropatia, nasilone łzawienie, niewyraźne widzenie, zaburzenia rytmu serca, zatrzymanie krążenia, zmiany w zapisie EKG, kardiomiopatia, niewydolność serca, zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory, zastoinowa niewydolność serca, zatorowość płucna, martwica w miejscu podania, zapalenie żył, niedociśnienie ortostatyczne, dyskomfort w klatce piersiowej, skurcz oskrzeli (astma), wzdęcia, zapalenie dziąseł, złuszczające zapalenie skóry, trądzik, wrzód skórny, pokrzywka, zmiany na paznokciach, wybroczyny skórne, osłabienie mięśni, wynaczynienie w miejscu podania (liposomalna postać preparatu zmniejsza ryzyko uszkodzeń tkanek w wyniku wynaczynienia), obrzęk twarzy, hipertermia, reakcje skórne napromienianego obszaru (doksorubicyna nasila reakcję tkanek na napromienianie, możliwe reakcje wtórne, tzw. reakcje przypomnienia).

Rzadko: zakażenia oportunistyczne (u chorym z niedoborem odporności związanym z zakażeniem HIV), niewydolność szpiku kostnego, reakcja rzekomoanafilaktyczna, zapalenie siatkówki, zaburzenia przewodzenia impulsów elektrycznych w sercu, blok odnogi pęczka Hisa, blok przedsionkowo-komorowy, komorowe zaburzenia rytmu serca, sinica, zakrzepowe zapalenie żył, zakrzepica żył, uczucie ucisku w gardle, zapalenie języka, owrzodzenie warg, rumień wielopostaciowy, martwica toksyczna rozpływna naskórka, pęcherzowe zapalenie skóry, rogowacenie liszajowate, zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi.

Z częstością, która nie została określona: ostra białaczka szpikowa, zespoły mielodysplastyczne, rak jamy ustnej, śródmiąższowa choroba płuc, zaburzenia płodności, zespół Stevensa i Johnsona.