Depakine Chrono 500 - tabletki powlekane o przedłużonym uwalnianiu

Padaczka – napady uogólnione (miokloniczne, toniczno-kloniczne, atoniczne, napady nieświadomości), napady częściowe (proste lub złożone, wtórnie uogólnione, zespół Lennoxa i Gastauta). Dawkowanie powinno być uzależnione od skuteczności klinicznej. Określanie stężenia leku w surowicy ma znaczenie pomocnicze i powinno być wykonywane w przypadku niedostatecznej kontroli napadów drgawkowych lub podejrzenia wystąpienia działań niepożądanych. Skuteczne stężenie wynosi zazwyczaj 300–700 µmol/l. Początkowa dawka dobowa wynosi zwykle 5–15 mg/kg mc. i powinna być zwiększana co 2–3 dni o 5 mg/kg mc., do osiągnięcia dawki optymalnej. W przypadku rozpoczynania leczenia preparatem Depakine Chrono jako jedynym lekiem przeciwdrgawkowym dawkę należy zwiększać co 2–3 dni, osiągając średnią zalecaną dawkę po tygodniu. W przypadku wprowadzania leku u osób stosujących inne leki przeciwdrgawkowe dawkę należy zwiększać stopniowo przez 2 tyg. do osiągnięcia średniej zalecanej dawki, a następnie zmniejszać dawki innych leków przeciwdrgawkowych lub zaprzestać ich stosowania. Przy przechodzeniu z leku w postaci konwencjonalnych tabletek na lek w tabletkach o przedłużonym uwalnianiu zaleca się utrzymanie takiej samej dawki dobowej. W przypadku konieczności dołączenia do leczenia innych leków przeciwdrgawkowych należy je wprowadzać stopniowo. Dzieci >17 kg mc., jeśli mogą połknąć tabletkę. 30 mg/kg mc./d. Dorośli. Zwykle 20–30 mg/kg mc./d, w razie konieczności >50 mg/kg mc./d, pod warunkiem ścisłej kontroli stanu klinicznego. U osób w podeszłym wieku dawkowanie jest uzależnione od stopnia kontroli napadów drgawkowych.
Leczenie epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej u pacjentów, u których leczenie litem jest przeciwwskazane lub źle tolerowane; kontynuację leczenia walproinianem można rozważać u pacjentów, u których uzyskano odpowiedź kliniczną na wcześniejsze leczenie walproinianem ostrej fazy manii. Dorośli. Zalecana dawka początkowa wynosi 750 mg/d (w badaniach klinicznych uzyskano zadowalający profil bezpieczeństwa po zastosowaniu dawki początkowej 20 mg/kg mc./d); następnie dawkę zwiększać tak szybko, jak to możliwe, do uzyskania zadowalającej poprawy klinicznej; należy indywidualnie ustalić najmniejszą skuteczną dawkę. Dawka podtrzymująca wynosi zwykle 1–2 g/d. Podawanie dawek >45 mg/kg mc./d wymaga ścisłej obserwacji pacjenta.

Padaczka, napady uogólnione:
• napady miokloniczne,
• napady toniczno-kloniczne,
• napady atoniczne,
• napady nieświadomości;
napady częściowe:
• napady proste lub złożone,
• napady wtórnie uogólnione,
• zespół Lennoxa – Gastauta.

Leczenie epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej, w przypadku gdy lit jest przeciwwskazany lub źle tolerowany. Kontynuację leczenia walproinianem można rozważać u pacjentów, u których uzyskano odpowiedź kliniczną na leczenie walproinianem ostrej fazy manii.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, ostre i przewlekłe zapalenie wątroby, zaburzenia cyklu mocznikowego, przebyte ciężkie zapalenie wątroby (zwłaszcza polekowe) lub wywiad rodzinny świadczący o ciężkim zapaleniu wątroby, porfiria, równoległe stosowanie meflochiny, niewyrównany pierwotny układowy niedobór karnityny. Nie stosować u pacjentów z zaburzeniami mitochondrialnymi wywołanymi mutacjami genu jądrowego kodującego enzym mitochondrialny – polimerazę γ (POLG), np. u osób z zespołem Alpersa i Huttenlochera oraz u dzieci w wieku <2 lat z podejrzeniem zaburzeń związanych z POLG. Nie stosować w ciąży (w przypadku leczenia padaczki wyjątkiem jest brak odpowiedniego alternatywnego leczenia) ani u kobiet w wieku rozrodczym, chyba że spełnione są warunki programu zapobiegania ciąży.

Podawać p.o., 1 ×/d lub w 2 daw. podz. U dziewcząt i kobiet w wieku rozrodczym stosować jedynie wtedy, gdy inne metody są nieskuteczne lub źle tolerowane; zaleca się wówczas monoterapię najmniejszą skuteczną dawką i jeśli to możliwe, w postaci o przedłużonym uwalnianiu; dawkę dobową podawać w co najmniej 2 daw. podz. U pacjentów z niewydolnością nerek może być konieczne zmniejszenie dawki, natomiast u chorych poddawanych hemodializom – zwiększenie dawki.