Metcrean - tabletki powlekane

Leczenie cukrzycy typu 2, zwłaszcza u pacjentów z nadwagą, gdy za pomocą ściśle przestrzeganej diety i ćwiczeń fizycznych nie można uzyskać prawidłowego stężenia glukozy we krwi. U dorosłych metformina może być stosowana w monoterapii lub leczeniu skojarzonym z innymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi albo z insuliną. U dzieci i młodzieży w wieku od 10 lat metformina może być stosowana w monoterapii lub leczeniu skojarzonym z insuliną. Wykazano zmniejszenie częstości występowania powikłań cukrzycy u dorosłych pacjentów z cukrzycą typu 2 i nadwagą, leczonych metforminą jako lekiem pierwszego rzutu po niepowodzeniu leczenia dietą. P.o., podczas posiłku lub po nim. Dorośli. W monoterapii lub leczeniu skojarzonym z innymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi początkowo zwykle 500–850 mg 2–3 ×/d; po 10–15 dniach dawkę dostosować na podstawie wyników oznaczeń stężenia glukozy we krwi. Powolne zwiększanie dawki może zapobiec wystąpieniu działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego. Maks. zalecana dawka wynosi 3 g/d w 3 daw. podz. W przypadku zamiany innego doustnego leku przeciwcukrzycowego na metforminę należy odstawić poprzednio stosowany lek i zastosować metforminę zgodnie z zaleceniami. W leczeniu skojarzonym z insuliną zwykle 500–850 mg 2–3 ×/d. Dawkę insuliny ustala się na podstawie wyników oznaczeń stężenia glukozy we krwi. Dawka maks. u osób z niewydolnością nerek zależy od GFR i wynosi: u osób z GFR 60–89 ml/min – 3 g/d (można rozważyć zmniejszenie dawki w reakcji na pogarszającą się czynność nerek), 45–59 ml/min – 2 g/d, 30–44 ml/min –1 g/d; w przypadku GFR <59 ml/min przed rozważaniem rozpoczęcia leczenia metforminą, należy przeanalizować czynniki mogące zwiększyć ryzyko kwasicy mleczanowej, a dawka początkowa nie może przekraczać 1/2 dawki maks. U osób w podeszłym wieku dawkę ustalić na podstawie parametrów czynności nerek. Wartość GFR należy oznaczyć przed rozpoczęciem leczenia metforminą, a następnie co najmniej 1 ×/rok; u osób ze zwiększonym ryzykiem dalszego pogorszenia czynności nerek oraz u pacjentów w podeszłym wieku czynność nerek należy oceniać częściej, np. co 3–6 mies. Dzieci w wieku od 10 lat. W monoterapii lub leczeniu skojarzonym z insuliną początkowo zwykle 500–850 mg 1 ×/d; po 10–15 dniach dawkę dostosować na podstawie wyników oznaczeń stężenia glukozy we krwi. Powolne zwiększanie dawki może zapobiec wystąpieniu działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego. Maks. zalecana dawka wynosi 2 g/d w 2–3 daw. podz.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, każdy rodzaj ostrej kwasicy metabolicznej (takiej jak kwasica mleczanowa, cukrzycowa kwasica ketonowa), stan przedśpiączkowy w cukrzycy, ciężka niewydolność nerek (GFR <30 ml/min), ostre stany mogące prowadzić do zaburzeń czynności nerek (np. odwodnienie, ciężkie zakażenie, wstrząs), choroby, szczególnie o ostrym przebiegu lub zaostrzenie chorób przewlekłych, mogące być przyczyną niedotlenienia tkanek (np. niewyrównana niewydolność serca, niewydolność oddechowa, niedawno przebyty zawał serca, wstrząs), niewydolność wątroby, ostre zatrucie alkoholem, alkoholizm, ciąża.