Glipizyd

Glipizyd należy do grupy doustnych leków przeciwcukrzycowych, pochodnych sulfonylomocznika. Mechanizm działania polega na stymulowaniu wydzielania insuliny z komórek beta wysp Langerhansa trzustki, pod warunkiem zachowania choćby częściowej czynności wydzielniczej tych komórek. Ponadto glipizyd wykazuje dodatkowe, pozatrzustkowe działanie leku, prowadzące do zwiększenia obwodowego zużycia glukozy. Glipizyd zmniejsza również agregację płytek, hamuje tworzenie blaszek miażdżycowych.
Wskazaniem do stosowania glipizydu jest cukrzyca typu 2, gdy leczenie niefarmakologiczne (dieta, wysiłek fizyczny, zmniejszenie masy ciała) nie zapewnia pożądanego wyrównania glikemii (stężenia glukozy we krwi).
Modyfikacja trybu życia musi być zachowana również w trakcie leczenia glipizydem. Obejmuje ona m.in. dietę cukrzycową, w tym unikanie spożywania alkoholu, systematyczny wysiłek fizyczny i zmniejszenie masy ciała. Niekiedy glipizyd stosuje się w skojarzeniu z innymi lekami, np. metforminą czy insuliną.
Po podaniu doustnym lek wchłania się szybko, osiągając maksymalne stężenie we krwi po 1 godzinie. 98% leku znajdującego się we krwi wiąże się z białkami osocza. Okres półtrwania wynosi ok. 7 godzin. Działanie hipoglikemizujące utrzymuje się przez 16–24 h. Metabolizowany jest głównie w wątrobie, wydalany w 35% z kałem, w 58% z moczem. Podawany raz na dobę w formie preparatu o przedłużonym uwalnianiu i wchłanianiu (gastro-intestinal transport system – GITS) zapewnia utrzymanie stężenia terapeutycznego leku przez 24 gpdzony i pozwala na uzyskanie efektów leczniczych przy dawce leku mniejszej o ok. 50%. Po podaniu doustnym stężenie leku w surowicy stopniowo się zwiększa przez 2–3 gpdziny, osiągając maksimum po 6–12 godzinach.

Przeczytaj też artykuły

• Cukrzyca typu 2

Preparaty na rynku polskim zawierające glipizyd