medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Lek immunosupresyjny i przeciwnowotworowy, pochodna rapamycyny. Mechanizm działania ewerolimusu na poziomie molekularnym wiąże się z zaburzeniami czynności białka FRAP (m-TOR) przez kompleks powstały z połączenia ewerolimusu z białkiem FKBP-12. m-TOR jest kluczową kinazą serynowo-treoninową, sterującą procesami przemian, wzrostu i proliferacji komórek, a jej działanie nasila się w obecności wielu ludzkich nowotworów złośliwych. Ewerolimus jest inhibitorem sygnału proliferacji, wykazuje działanie immunosupresyjne przez hamowanie proliferacji i ekspansji klonalnej limfocytów T aktywowanych antygenem, poprzez interleukiny specyficzne dla limfocytów T, np. IL-2 i IL-15. Zahamowanie sygnału proliferacji prowadzi do zatrzymania komórek w fazie G1 cyklu komórkowego. Ewerolimus zmniejsza stężenie czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego, hamując proliferację komórek mięśni gładkich naczyń oraz angiogenezę guza. Ewerolimus jest silnym inhibitorem wzrostu i namnażania komórek guza, komórek śródbłonka, fibroblastów i komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych, hamuje glikolizę guzów litych in vitro i in vivo. Ewerolimus zapobiega odrzucaniu przeszczepu w modelach przeszczepów alogenicznych u gryzoni i naczelnych, z wyjątkiem ludzi; stosowanie w badaniach laboratoryjnych ewerolimusu w skojarzeniu z cyklosporyną było bardziej skuteczne niż każdego leku z osobna.
Farmakokinetyka
Po podaniu p.o. tmax wynosi 1–2 h, dostępność biologiczna – ok. 90%, pokarm wpływa na wchłanianie leku. Wiązanie z białkami osocza wynosi ok. 74%. Ewerolimus jest substratem izoenzymu CYP3A4 i glikoproteiny P. Metabolizm zachodzi na drodze monohydroksylacji i O-dealkilacji; metabolity najprawdopodobniej nie wykazują aktywności farmakologicznej lub jest ona znikoma. Wydalanie następuje w postaci metabolitów, głównie z kałem i w niewielkim odsetku z moczem. U osób z umiarkowaną niewydolnością wątroby AUC ewerolimusu jest ok. 2–3-krotnie zwiększone. Zaburzenia czynności przeszczepionej nerki nie wpływają na farmakokinetykę ewerolimusu. Klirens po podaniu doustnym jest średnio o 20% większy u pacjentów rasy czarnej po przeszczepieniu. U dzieci klirens leku zwiększa się proporcjonalnie do wieku. U osób dorosłych klirens zmniejsza się o 0,33%/rok, nie ma jednak konieczności modyfikacji dawkowania u osób w podeszłym wieku.
Zapobieganie odrzucaniu przeszczepionego narządu
Zapobieganie odrzucaniu przeszczepionego narządu u dorosłych biorców alogenicznych przeszczepów nerek lub serca, u których ryzyko immunologiczne odrzucania jest małe lub umiarkowane; lek należy stosować w skojarzeniu z cyklosporyną w mikroemulsji i kortykosteroidami.
Zapobieganie odrzucaniu przeszczepionego narządu u biorców przeszczepów wątroby; lek należy stosować w skojarzeniu z takrolimusem i kortykosteroidami.
Rak nerkowokomórkowy
Zaawansowany rak nerkowokomórkowy u chorych, u których postęp choroby nastąpił w trakcie leczenia anty-VEGF (czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego) albo po takim leczeniu.
Nowotwory neuroendokrynne trzustki
Nowotwory neuroendokrynne trzustki (nieoperacyjne lub z przerzutami) wysoko lub średnio zróżnicowane u dorosłych pacjentów z chorobą o przebiegu postępującym.
Rak piersi
Leczenie zaawansowanego raka piersi z ekspresją receptorów hormonalnych, bez nadekspresji HER2/neu, w skojarzeniu z eksemestanem u kobiet po menopauzie bez objawowego zajęcia narządów wewnętrznych, po wystąpieniu wznowy lub progresji po leczeniu niesteroidowym inhibitorem aromatazy.
Naczyniakomięśniakotłuszczak nerki
Naczyniakomięśniakotłuszczak nerki w przebiegu stwardnienia guzowatego u dorosłych z istniejącym ryzykiem powikłań (na podstawie takich czynników jak wielkość guza lub obecność tętniaka albo mnogich lub obustronnych guzów), ale niewymagających natychmiastowego leczenia chirurgicznego.
Gwiaździak podwyściółkowy olbrzymiokomórkowy
Gwiaździak podwyściółkowy olbrzymiokomórkowy w przebiegu stwardnienia guzowatego u osób wymagających leczenia, ale niekwalifikujących się do leczenia operacyjnego.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub pochodne rapamycyny.
Profilaktyka odrzucenia przeszczepu.
Stosowanie ewerolimusu oceniano wyłącznie w skojarzeniu z cyklosporyną w mikroemulsji, bazyliksymabem lub takrolimusem i kortykosteroidami.
Osoby z dużym ryzykiem immunologicznym
Nie ma doświadczenia w stosowaniu ewerolimusu u osób z dużym ryzykiem immunologicznym.
Tymoglobulina, cyklosporyna, kortykosteroid
Należy zachować ostrożność podczas stosowania indukcji tymoglobuliną (globuliną antytymocytarną pochodzenia króliczego) i schematów leczenia ewerolimusem w skojarzeniu z cyklosporyną i kortykosteroidem. U chorych po przeszczepieniu serca, którzy wcześniej otrzymali indukcję tymoglobuliną obserwowano zwiększoną częstotliwość występowania ciężkich zakażeń (niekiedy zakończonych zgonem) w ciągu pierwszych 3 mies. po przeszczepieniu.
Zaburzenia czynności wątroby
U osób z zaburzeniem czynności wątroby zaleca się monitorowanie stężenia ewerolimusu we krwi.
Inhibitory i induktory izoenzymu CYP3A4
Nie zaleca się równoległego stosowania z silnymi inhibitorami lub induktorami izoenzymu CYP3A4 chyba, że korzyści przewyższają możliwe ryzyko; w takim przypadku należy monitorować stężenie ewerolimusu we krwi.
Ryzyko wystąpienia nowotworów
U osób leczonych kilkoma lekami immunosupresyjnymi stwierdza się zwiększone ryzyko wystąpienia chłoniaków i innych nowotworów złośliwych, zwłaszcza skóry; pacjentów tych należy odpowiednio monitorować; powinni oni również ograniczać ekspozycję na światło słoneczne, promieniowanie UV i stosować kremy z filtrem ochronnym.
Zakażenia oportunistyczne
Stosowanie leków o działaniu immunosupresyjnym zwiększa ryzyko zakażeń oportunistycznych, mogących prowadzić do ciężkich, zagrażających życiu powikłań. Po przeszczepieniu zaleca się profilaktykę przeciw zakażeniom P. jiroveci (dawniej P. carinii) i CMV, zwłaszcza u chorych z grupy zwiększonego ryzyka rozwoju zakażeń oportunistycznych.
Hiperlipidemia
Chorych leczonych ewerolimusem należy monitorować pod kątem wystąpienia hiperlipidemii, a w razie konieczności zastosować odpowiednie leczenie i dietę. U chorych z rozpoznaną hiperlipidemią należy indywidualnie ocenić korzyści i ryzyko.
Inhibitory reduktazy HMG-CoA, fibraty
Pacjentów stosujących równolegle inhibitory reduktazy HMG-CoA i/lub fibraty należy monitorować pod kątem występowania działań niepożądanych (m.in. rabdomiolizy).
Obrzęk naczynioruchowy
Stosowanie ewerolimusu wiąże się z ryzykiem wystąpienia obrzęku naczynioruchowego; w większości zgłaszanych przypadków chorzy otrzymywali równolegle inhibitory ACE.
Nefrotoksyczność
Podczas leczenia należy regularnie kontrolować czynność nerek i w razie potrzeby dokonywać modyfikacji dawkowania. Podczas równoległego stosowania innych leków działających nefrotoksycznie należy zachować ostrożność.
Cyklosporyna
U biorców przeszczepów nerki lub serca stosowanie ewerolimusu z pełną dawką cyklosporyny zwiększa ryzyko zaburzeń czynności nerek; konieczne jest zmniejszenie dawek cyklosporyny.
Inhibitory kalcyneuryny
Stosowanie ewerolimusu z inhibitorem kalcyneuryny wiąże się z ryzykiem białkomoczu; chorych należy regularnie monitorować. Równoległe stosowanie z inhibitorem kalcyneuryny może zwiększać ryzyko wystąpienia zespołu hemolityczno-mocznicowego, zakrzepowej plamicy małopłytkowej i mikroangiopatii zakrzepowej wywołanych przez inhibitor kalcyneuryny.
Ryzyko zakrzepicy
Po przeszczepieniu nerki (zwykle w ciągu 30 dni po przeszczepieniu) występuje zwiększone ryzyko zakrzepicy w naczyniach tętniczych lub żylnych nerki, prowadzącej do utraty przeszczepu.
Gojenie ran
Ewerolimus zaburza procesy gojenia, zwiększając częstość powikłań po przeszczepieniu, takich jak rozchodzenie się brzegów rany, gromadzenie płynu i zakażenie rany, mogących wymagać dalszej interwencji chirurgicznej.
Torbiel limfatyczna, wysięk osierdziowy lub opłucnowy, przepukliny pooperacyjne
U biorców przeszczepów nerki najczęściej zgłaszanym zdarzeniem tego rodzaju jest torbiel limfatyczna (częściej występuje u osób z większym BMI), u biorców przeszczepów serca – wysięk osierdziowy lub opłucnowy, a u biorców przeszczepów wątroby – przepukliny pooperacyjne.
Choroba śródmiąższowa płuc
Należy rozważyć rozpoznanie choroby śródmiąższowej płuc u chorych z objawami infekcyjnego zapalenia płuc, ale nieodpowiadających na antybiotykoterapię oraz u chorych, u których wykluczono infekcyjne, nowotworowe oraz inne czynniki etiologiczne niezwiązane z lekiem.
Cukrzyca
Ewerolimus zwiększa ryzyko wystąpienia cukrzycy; w trakcie leczenia należy monitorować stężenie glukozy we krwi.
Osoby w podeszłym wieku
Doświadczenie dotyczące stosowania u osób w podeszłym wieku jest ograniczone.
Osoby do 18. rż.
Ze względu na brak odpowiednich badań nie zaleca się stosowania u osób do 18. rż.; istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania u dzieci po przeszczepieniu nerki.
Zaawansowany rak nerkowokomórkowy. Nowotwory neuroendokrynne trzustki. Zaawansowany rak piersi. Naczyniakomięśniakotłuszczak nerki. Gwiaździak podwyściółkowy olbrzymiokomórkowy.
Ciężka niewydolność wątroby
W ciężkiej niewydolności wątroby lek stosować tylko w przypadku, gdy pożądane korzyści z leczenia przewyższają ryzyko, z wyjątkiem chorych z gwiaździakiem podwyściółkowym olbrzymiokomórkowym, u których lek nie jest zalecany.
Nieinfekcyjne zapalenie płuc
U pacjentów z niespecyficznymi objawami ze strony układu oddechowego, takimi jak niedotlenienie, wysięk do opłucnej, kaszel lub duszność oraz u pacjentów, u których wykluczono zakaźne, nowotworowe lub niemedyczne przyczyny występujących objawów należy rozważyć rozpoznanie nieinfekcyjnego zapalenia płuc. Chorych należy poinformować o konieczności natychmiastowego zgłaszania nowych lub o nasileniu istniejących objawów. Jeżeli u chorego wystąpią zmiany w obrazie radiologicznym wskazujące na nieinfekcyjne zapalenie płuc i nie występują objawy kliniczne lub są one nieliczne, podawanie leku można kontynuować bez konieczności zmiany dawkowania. W przypadku wystąpienia objawów o umiarkowanym nasileniu należy rozważyć czasowe odstawienie leku, natomiast w przypadku objawów o ciężkim nasileniu należy odstawić lek do czasu ich ustąpienia; niezależnie od nasilenia objawów wskazane może być podanie kortykosteroidów i wznowienie leczenia ewerolimusem w dawce o 50% mniejszej od dawki uprzednio podawanej.
Zakażenia
Ze względu na działanie immunosupresyjne lek może zwiększać podatność na zakażenia, w tym drobnoustrojami oportunistycznymi, niekiedy o ciężkim przebiegu; przed rozpoczęciem stosowania ewerolimusu należy wyleczyć wszelkie istniejące zakażenia. Podczas leczenia chorych należy obserwować, czy nie pojawiają się nowe objawy zakażenia; w przypadku rozpoznania zakażenia należy natychmiast podjąć właściwe leczenie i rozważyć czasowe lub stałe odstawienie ewerolimusu.
Owrzodzenia jamy ustnej
W przypadku wystąpienia owrzodzeń jamy ustnej należy zastosować leczenie miejscowe, unikając roztworów zawierających alkohol lub nadtlenek wodoru, mogących nasilić objawy.
Kontrola przebiegu leczenia
Przed rozpoczęciem leczenia i okresowo w jego trakcie należy monitorować czynność nerek, kontrolować stężenie glukozy, cholesterolu i triglicerydów we krwi oraz morfologię.
Ryzyko krwotoku
Ze względu na ryzyko krwotoku, lek należy stosować ostrożnie u chorych ze stwardnieniem guzowatym, szczególnie w przypadku równoległego podawania leków wpływających na czynność płytek krwi lub mogących zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku, a także u chorych, u których krwotok wystąpił w przeszłości.
Rakowiaki
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania u pacjentów z rakowiakami nie zostało ustalone.
Inhibitory oraz induktory CYP3A4 i/lub glikoproteiny P
Należy unikać równoległego stosowania inhibitorów oraz induktorów CYP3A4 i/lub glikoproteiny P z ewerolimusem. Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego podawania umiarkowanych inhibitorów lub induktorów CYP3A4 i/lub glikoproteiny P, należy rozważyć dostosowanie dawki ewerolimusu w oparciu o przewidywane AUC. Jednoczesne stosowanie z silnymi inhibitorami CYP3A4 może powodować znaczne zwiększenie stężenia ewerolimusu w osoczu; obecnie nie ma wystarczających danych pozwalających na dostosowanie dawkowania w takiej sytuacji, nie zaleca się równoległego stosowania.
Gojenie ran
Ze względu na utrudnione gojenie ran należy zachować ostrożność podczas stosowania leku w okresie okołooperacyjnym.
Dodatkowe składniki preparatu
Preparaty zawierające laktozę nie powinny być stosowane u osób z dziedziczną nietolerancją galaktozy, pierwotnym niedoborem laktazy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Leki wpływające na CYP3A4 i/lub glikoproteinę P
Wchłanianie i wydalanie ewerolimusu po podaniu układowym może ulegać zaburzeniu przez leki wpływające na CYP3A4 lub glikoproteinę P. Nie zaleca się równoległego stosowania silnych inhibitorów lub induktorów CYP3A4. Inhibitory CYP3A4 i glikoproteiny P mogą zwiększać stężenie ewerolimusu we krwi. Induktory CYP3A4 i glikoproteiny P mogą nasilać metabolizm ewerolimusu i zmniejszać jego stężenie we krwi. Należy zachować ostrożność, jeśli nie można uniknąć jednoczesnego podawania umiarkowanych inhibitorów lub induktorów CYP3A4 i/lub glikoproteiny P. Należy zachować ostrożność podczas równoległego stosowania z substratami CYP3A4 o małym indeksie terapeutycznym (np. pimozydem, terfenadyną, astemizolem, cisaprydem, chinidyną, pochodnymi alkaloidów sporyszu). Ponieważ grejpfruty, sok grejpfrutowy oraz preparaty z ziela dziurawca wpływają na aktywność CYP3A4, nie należy ich spożywać podczas stosowania ewerolimusu.
Cyklosporyna
Cyklosporyna zwiększa istotnie dostępność biologiczną ewerolimusu; w związku z tym w przypadku zmiany dawkowania cyklosporyny konieczna może być modyfikacja dawkowania ewerolimusu. Ewerolimus nieznacznie wpływa na farmakokinetykę cyklosporyny.
Ryfampicyna
Ryfampicyna ok. 3-krotnie zwiększa klirens ewerolimusu, zmniejsza cmax o 58% a AUC o 63%; należy unikać równoległego stosowania tych leków.
Atorwastatyna, prawastatyna
Nie stwierdzono interakcji ewerolimusu z atorwastatyną i prawastatyną.
Szczepienia
Lek może zmniejszać skuteczność szczepień; nie zaleca się stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje podczas leczenia ewerolimusem.
Profilaktyka odrzucenia przeszczepu.
Bardzo często: zakażenia wirusowe, bakteryjne i grzybicze, zakażenia górnych dróg oddechowych, leukopenia, hipercholesterolemia, hipertriglicerydemia, cukrzyca (po przeszczepieniu nerki lub serca często), wysięk osierdziowy lub wysięk opłucnowy u chorych po przeszczepieniu serca, nadciśnienie tętnicze, ból brzucha (po przeszczepieniu nerki lub serca często), obrzęki obwodowe, przepuklina pooperacyjna po przeszczepieniu wątroby.
Często: posocznica, zakażenia dolnych dróg oddechowych, zakażenia układu moczowego, zakażenia ran, małopłytkowość, niedokrwistość, pancytopenia (po przeszczepieniu nerek lub serca niezbyt często), koagulopatia, zakrzepowa plamica małopłytkowa, zespół hemolityczno-mocznicowy, żylna choroba zakrzepowo-zatorowa, biegunka, nudności, wymioty, zapalenie trzustki, zapalenie jamy ustnej, owrzodzenia jamy ustnej, ból jamy ustnej i gardła, obrzęk naczynioruchowy (zwłaszcza u osób stosujących inhibitory ACE), trądzik, powikłania ran chirurgicznych, ból, utrudnione gojenie ran, białkomocz, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (po przeszczepieniu nerek lub serca niezbyt często), zaburzenia erekcji, u chorych po przeszczepieniu nerki: torbiel limfatyczna (najczęściej w ciągu 30 dni po przeszczepieniu), zakrzepica przeszczepu.
Niezbyt często: hemoliza, niedoczynność gonad u mężczyzn (zmniejszenie stężenia testosteronu, zwiększenie stężenia FSH i LH), choroby śródmiąższowe płuc, zapalenie wątroby, zaburzenia czynności wątroby, żółtaczka, wysypka, bóle mięśni, martwica kanalików nerkowych u chorych po przeszczepieniu nerki, odmiedniczkowe zapalenie nerek.
Rzadko: leukocytoklastyczne zapalenie naczyń, proteinoza pęcherzyków płucnych. Małopłytkowość, niedokrwistość i leukopenia występowały częściej u osób otrzymujących dawkę 3 mg/d.
Zaawansowany rak nerkowokomórkowy. Nowotwory neuroendokrynne trzustki. Zaawansowany rak piersi.
Bardzo często: zakażenia, niedokrwistość, hiperglikemia, hipercholesterolemia, brak łaknienia, zaburzenia smaku, ból głowy, zapalenie płuc, krwawienie z nosa, zapalenie jamy ustnej, biegunka, zapalenie błon śluzowych, wymioty, nudności, wysypka, świąd, zmęczenie, osłabienie, obrzęk obwodowy, zmniejszenie masy ciała.
Często: małopłytkowość, leukopenia, limfopenia, neutropenia, cukrzyca, hipertriglicerydemia, hipofosfatemia, hipokaliemia, hiperlipidemia, hipokalcemia, odwodnienie, bezsenność, obrzęk powiek, nadciśnienie, krwotok, kaszel, duszność, suchość w jamie ustnej, ból brzucha, utrudnienie połykania, niestrawność, ból w jamie ustnej, zwiększenie aktywności AST i ALT, suchość skóry, zmiany w obrębie paznokci, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, rumień, złuszczanie się skóry, łamliwość paznokci, zmiany skórne, łysienie o łagodnym nasileniu, ból stawów, zwiększenie stężenia kreatyniny, niewydolność nerek, białkomocz, gorączka.
Niezbyt często: pancytopenia, nadwrażliwość, brak smaku, zapalenie spojówek, zastoinowa niewydolność serca, uderzenia gorąca, zakrzepica żył głębokich, krwioplucie, zatorowość płucna, zwiększona częstość oddawania moczu w ciągu dnia, ostra niewydolność nerek, nieregularne miesiączkowanie, ból w klatce piersiowej inny niż pochodzenia sercowego.
Rzadko: wybiórcza aplazja czerwonokrwinkowa, zespół ostrej niewydolności oddechowej, obrzęk naczynioruchowy, brak miesiączki, utrudnione gojenie się ran.
Naczyniakomięśniakotłuszczak nerki. Gwiaździak podwyściółkowy olbrzymiokomórkowy.
Bardzo często: zakażenie górnych dróg oddechowych, hipercholesterolemia, zapalenie jamy ustnej.
Często: małopłytkowość, niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, limfopenia, hiperlipidemia, hipertriglicerydemia, hipofosfatemia, brak łaknienia, zaburzenia smaku, ból głowy, nadciśnienie, krwawienie z nosa, kaszel, zapalenie błony śluzowej żołądka, biegunka, wymioty, nudności, zapalenie dziąseł, ból brzucha, wzdęcie, zaparcie, wysypka, trądzik, trądzikopodobne zapalenie skóry, suchość skóry, świąd, łysienie, białkomocz, brak miesiączki, zwiększenie stężenia LH, nieregularne miesiączki, krwotok miesiączkowy, krwotok z pochwy, torbiel jajnika, zmęczenie, gorączka, drażliwość, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi, zmniejszenie masy ciała.
Niezbyt często: półpasiec, wirusowe zapalenie oskrzeli, nadwrażliwość, bezsenność, pobudzenie, agresja, zapalenie płuc, obrzęk naczynioruchowy, rabdomioliza, zwiększenie stężenia FSH we krwi.
Przedawkowanie
Niezależnie od wskazania, w przypadku przedawkowania należy stosować leczenie podtrzymujące.
Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję, w tym toksyczny wpływ na zarodek i płód badanych zwierząt. Potencjalne ryzyko dla ludzi nie jest znane. Z tego względu nie zaleca się stosowania ewerolimusu u kobiet w ciąży, chyba że korzyści wynikające z leczenia przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. U kobiet w wieku rozrodczym podczas leczenia oraz przez 8 tyg. po jego zakończeniu należy stosować skuteczną metodę antykoncepcji.
Ewerolimus przenika do mleka szczurów; nie wiadomo, czy przenika do pokarmu kobiecego. Kobiety otrzymujące ewerolimus nie powinny karmić piersią. Możliwe jest zmniejszenie płodności u mężczyzn stosujących ewerolimus.
P.o. o tej samej porze, w profilaktyce odrzucania przeszczepu konsekwentnie z posiłkiem lub bez niego, w pozostałych wskazaniach – niezależnie od posiłku; tabl. przyjmować w całości.
Profilaktyka odrzucenia przeszczepu. Dorośli. U pacjentów po przeszczepieniu nerki lub serca początkowo 0,75 mg 2 ×/d, równocześnie z cyklosporyną i kortykosteroidami; leczenie należy rozpocząć jak najszybciej po przeszczepieniu. U pacjentów po przeszczepieniu wątroby zalecana dawka wynosi 1 mg 2 ×/d, równocześnie z takrolimusem i kortykosteroidami; leczenie należy rozpocząć po ok. 4 tyg. od przeszczepienia. Ewentualnych modyfikacji dawki należy dokonywać co 4–5 dni. U osób rasy czarnej konieczne może być stosowanie większej dawki.
Niewydolność wątroby i/lub nerek
Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u osób z niewydolnością nerek. U osób z niewydolnością wątroby należy monitorować stężenia leku we krwi; dawkę należy zmniejszyć do ok. 2/3 zwykle stosowanej dawki u osób z łagodną niewydolnością wątroby, do ok. 1/2 zwykle stosowanej dawki u osób z umiarkowaną niewydolnością wątroby i do ok. 1/3 zwykle stosowanej dawki w przypadku ciężkiej niewydolności wątroby ; następnie dawkę dostosować w zależności od stężenia leku we krwi.
Leczenie powinien prowadzić lekarz z odpowiednim doświadczeniem w leczeniu immunosupresyjnym po przeszczepieniu narządów; powinna być również zapewniona możliwość monitorowania stężenia leku we krwi. Szczegółowe informacje na temat monitorowania stężenia ewerolimusu we krwi oraz zalecanych dawek cyklosporyny i takrolimusu – patrz: zarejestrowane materiały producenta. Zaawansowany rak nerkowokomórkowy.
Nowotwory neuroendokrynne trzustki. Zaawansowany rak piersi. Dorośli. 10 mg 1 ×/d. Leczenie kontynuować do czasu zaniku korzyści z leczenia lub wystąpienia objawów znacznej toksyczności. W razie wystąpienia ciężkich i/lub niemożliwych do zniesienia działań niepożądanych dawkę można zmniejszyć do 5 mg/d lub leczenie czasowo przerwać (np. na tydzień), a następnie wznowić od dawki 5 mg/d.
Niewydolność wątroby i/lub nerek, osoby w podeszłym wieku
Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u osób w podeszłym wieku lub z zaburzeniem czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby 7,5 mg/d, z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby – 5 mg/d; w przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby stosowanie leku jest zalecane tylko wtedy, gdy korzyści z leczenia przewyższają ryzyko, nie należy przekraczać dawki 2,5 mg/d.
Naczyniakomięśniakotłuszczak nerki. Dorośli. 10 mg 1 ×/d. Można rozważyć monitorowanie stężenia leku we krwi po rozpoczęciu podawania lub zmianie dawkowania równolegle podawanych inhibitorów lub induktorów CYP3A4 oraz w przypadku zmian w parametrach czynności wątroby (wg skali Childa i Pugha). W razie wystąpienia ciężkich lub niemożliwych do zniesienia działań niepożądanych konieczne może być tymczasowe zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. Dostosowywanie dawki zwykle nie jest wymagane w przypadku wystąpienia działań niepożądanych 1. stopnia wg NCI CTCAE. Jeżeli zachodzi konieczność zmniejszenia dawki, zaleca się stosowanie dawki o ok. 50% mniejszej. W przypadku zmiany dawki na mniejszą, niż najmniejsza dostępna, należy rozważyć podawanie leku co 2. dzień. Szczegółowe informacje dotyczące dostosowania dawkowania i postępowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych – patrz: zarejestrowane materiały producenta. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u osób w podeszłym wieku lub z zaburzeniem czynności nerek. W przypadku łagodnych zaburzeń czynności wątroby 7,5 mg/d, umiarkowanych – 5 mg/d; u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby stosowanie leku jest zalecane tylko wtedy, gdy korzyści z leczenia przewyższają ryzyko, nie należy przekraczać dawki 2,5 mg/d.
Gwiaździak podwyściółkowy olbrzymiokomórkowy. Dawka początkowa 4,5 mg/m2 pc. Min. stężenie leku we krwi pełnej należy oceniać po co najmniej 1 tyg. od rozpoczęcia leczenia u pacjentów <3. rż., po ok. 2 tyg. od rozpoczęcia leczenia u pacjentów ≥3. rż., po każdej modyfikacji dawki, po rozpoczęciu podawania lub zmianie dawkowania równolegle stosowanych inhibitorów albo induktorów izoenzymu CYP3A4 oraz w przypadku zmian w parametrach czynności wątroby (wg skali Childa i Pugha). Dawkę należy ustalić tak, aby osiągnąć min. stężenie 5–15 ng/ml. Jeżeli osiągnięto stałą dawkę leku, u pacjentów ze zmieniającą się powierzchnią ciała minimalne stężenie leku we krwi należy oceniać co 3–6 mies., a u pacjentów, u których powierzchnia ciała się nie zmienia – co 6–12 mies. Brak danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania u dzieci do 1. rż.
Niewydolność wątroby i/lub nerek, osoby w podeszłym wieku
Nie ma potrzeby modyfikacji dawkowania u osób w podeszłym wieku lub z zaburzeniem czynności nerek. Nie zaleca się stosowania u osób do 18. rż. z zaburzeniem czynności wątroby. U osób dorosłych w przypadku łagodnych zaburzeń czynności wątroby podawać 75% zalecanej dawki początkowej, w umiarkowanych zaburzeniach – 25% zalecanej dawki początkowej; nie zaleca się stosowania u osób dorosłych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. W razie wystąpienia ciężkich lub niemożliwych do zniesienia działań niepożądanych konieczne może być tymczasowe zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia.
Dostosowywanie dawki zwykle nie jest wymagane w przypadku wystąpienia działań niepożądanych 1. stopnia wg NCI CTCAE. Jeżeli zachodzi konieczność zmniejszenia dawki, zaleca się stosowanie dawki o ok. 50% mniejszej. W przypadku zmiany dawki na mniejszą, niż najmniejsza dostępna, należy rozważyć podawanie leku co 2. dzień. Szczegółowe informacje dotyczące dostosowania dawkowania i postępowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych – patrz: zarejestrowane materiały producenta.
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu; należy zachować ostrożność w przypadku wystąpienia działań niepożądanych takich jak zmęczenie.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
