medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Wybiórczy agonista receptora GLP-1. Stymuluje wydzielanie insuliny w przypadku zwiększonego stężenia glukozy we krwi; w przypadku normoglikemii nie wywiera takiego działania, co zmniejsza ryzyko hipoglikemii. Równocześnie zahamowaniu ulega wydzielanie glukagonu. W przypadku hipoglikemii zachowany jest mechanizm awaryjny wydzielania glukagonu. Poprzez spowalnianie opróżniania żołądka, liksysenatyd zmniejsza szybkość narastania glikemii poposiłkowej. Poprawia kontrolę glikemii u chorych na cukrzycę typu 2 poprzez natychmiastowe i długotrwałe zmniejszenie stężenia glukozy zarówno po posiłku, jak i na czczo.
Farmakokinetyka
Po podaniu s.c. wchłania się szybko i niezależnie od dawki. Mediana tmax wynosi 1–3,5 h. Nie ma klinicznie znamiennych różnic w szybkości wchłaniania liksysenatydu w zależności od miejsca podania podskórnego (powłoki brzuszne, udo, ramię). W 55% wiąże się z białkami osocza. Liksysenatyd jest peptydem, który ulega wydaleniu na drodze filtracji kłębuszkowej, następnie jest zwrotnie wchłaniany w kanalikach nerkowych i metabolizowany z wytworzeniem mniejszych peptydów i aminokwasów. Średni t1/2 wynosi ok. 3 h. U osób z łagodnymi, umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek wartość AUC jest większa odpowiednio o 46%, 51% i 87%. Uważa się, że zaburzenia czynności wątroby nie wpływają na farmakokinetykę leku. Płeć, pochodzenie etnicze i wiek nie mają istotnego wpływu na farmakokinetykę leku. Masa ciała nie ma istotnego klinicznie wpływu na AUC leku.
Leczenie cukrzycy typu 2
Leczenie cukrzycy typu 2 w skojarzeniu z doustnymi lekami hipoglikemizującymi i/lub insuliną bazalną w celu uzyskania właściwej kontroli glikemii, gdy stosowanie tych leków razem z dietą i ćwiczeniami fizycznymi nie wystarcza do zapewnienia odpowiedniej kontroli glikemii.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, ciąża, okres karmienia piersią. Nie stosować u chorych na cukrzycę typu 1 ani w leczeniu kwasicy ketonowej w przebiegu cukrzycy.
Droga podania
Nie podawać i.v. ani i.m.
Ostre zapalenie trzustki
Stosowanie agonistów receptora GLP-1 wiąże się z ryzykiem wystąpienia ostrego zapalenia trzustki; podczas stosowania liksysenatydu zgłaszano przypadki ostrego zapalenia trzustki, jednak nie ustalono związku przyczynowego. Należy poinformować pacjentów, że charakterystycznym objawem ostrego zapalenia trzustki jest utrzymujący się silny ból brzucha. W razie podejrzenia zapalenia trzustki zaprzestać podawania leku; w przypadku potwierdzenia rozpoznania ostrego zapalenia trzustki nie należy wznawiać leczenia. Stosować ostrożnie u osób z zapaleniem trzustki w wywiadzie.
Działania niepożądane ze strony układu pokarmowego
Stosowanie agonistów receptora GLP-1 może wiązać się z występowaniem działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego. Brak badań klinicznych dotyczących stosowania liksysenatydu u pacjentów z ciężkimi chorobami układu pokarmowego, w tym z ciężką neuropatią trzewną, dlatego nie zaleca się jego stosowania w tej grupie chorych.
Zaburzenia czynności nerek
Brak danych dotyczących stosowania u osób z ciężką (klirens kreatyniny <30 ml/min) lub schyłkową niewydolnością nerek; nie zaleca się stosowania leku u tych osób.
Dzieci
Brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat.
Hipoglikemia
Podczas leczenia skojarzonego z pochodną sulfonylomocznika lub insuliną bazalną może występować zwiększone ryzyko hipoglikemii. W celu zmniejszenia tego ryzyka można rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny bazalnej. Nie należy stosować w skojarzeniu z insuliną bazalną i pochodną sulfonylomocznika z powodu zwiększonego ryzyka hipoglikemii.
Odwodnienie
Pacjentów należy poinformować o ryzyku odwodnienia, związanym z działaniami niepożądanymi ze strony przewodu pokarmowego, a także o konieczności podjęcia odpowiednich środków w celu jego uniknięcia.
Liksysenatyd jest peptydem i nie podlega metabolizmowi z udziałem cytochromu P450. W badaniach in vitro nie wpływa na czynność izoenzymów cytochromu P450 ani ludzkich białek transportowych.
Inhibitory DPP-4
Brak badań dotyczących stosowania w skojarzeniu z inhibitorami DPP-4.
Wpływ na wchłanianie innych leków
Liksysenatyd hamuje opróżnianie się żołądka, dlatego należy zachować ostrożność podczas stosowania doustnych leków wymagających szybkiego wchłaniania z przewodu pokarmowego i uważnego monitorowania oraz leków o małym indeksie terapeutycznym. W przypadku równoległego stosowania leków, które powinny być przyjmowane razem z pokarmem, należy je w miarę możliwości przyjmować z posiłkiem, przed którym nie podaje się liksysenatydu. Doustne leki, których skuteczność zależy od stężeń progowych (np. antybiotyki) lub dojelitowe postacie leku, odporne na działanie soku żołądkowego, powinno się się stosować przynajmniej 1 h przed lub 4 h po podaniu liksysenatydu.
Paracetamol
W przypadku paracetamolu podawanego 1 h przed podaniem liksysenatydu nie ma konieczności modyfikacji dawki. Jeśli wymagany jest szybki początek działania paracetamolu, należy wziąć pod uwagę opóźnienie tmax paracetamolu podanego 1–4 h po wstrzyknięciu liksysenatydu.
Doustne środki antykoncepcyjne
Nie ma konieczności dostosowania dawek doustnych środków antykoncepcyjnych podawanych 1 h przed wstrzyknięciem liksysenatydu lub 4 h po nim.
Atorwastatyna
Zmiany parametrów farmakokinetycznych atorwastatyny podczas jej podawania z liksysenatydem nie są klinicznie istotne, dlatego nie wymaga się dostosowania jej dawki.
Ramipryl, digoksyna, warfaryna
Nie ma konieczności dostosowania dawki ramiprylu, digoksyny ani warfaryny podczas jednoczesnego stosowania z liksysenatydem. Zaleca się jednak częste monitorowanie INR u osób otrzymujących pochodne kumaryny (w tym warfarynę) w czasie rozpoczęcia lub zakończenia leczenia liksysenatydem.
Bardzo często: hipoglikemia (w skojarzeniu z pochodnymi sulfonylomocznika i/lub insuliną bazalną), ból głowy, nudności, wymioty, biegunka.
Często: grypa, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie pęcherza moczowego, zakażenie wirusowe, hipoglikemia (w skojarzeniu z metforminą), zawroty głowy, senność, niestrawność, ból pleców, świąd w miejscu wstrzyknięcia.
Niezbyt często: reakcja anafilaktyczna, kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego, pokrzywka.
Rzadko: opóźnienie opróżniania żołądka.
Zgłaszano przypadki zaburzeń rytmu serca, zwłaszcza tachykardii oraz uczucia kołatania serca.
Nudności i wymioty występowały w ciągu pierwszych 3 tyg. leczenia, miały łagodne nasilenie i ustępowały w ciągu kolejnych tygodni.
Reakcje w miejscu wstrzyknięcia miały łagodne nasilenie i zazwyczaj nie wymagały przerwania leczenia.
Przedawkowanie
W badaniach klinicznych u osób z cukrzycą typu 2 otrzymujących do 30 µg liksysenatydu 2 ×/d przez 13 tyg., zaobserwowano większą częstość występowania zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego. W przypadku przedawkowania należy zmniejszyć dawkę do dawki zwykle stosowanej i wdrożyć odpowiednie leczenie podtrzymujące.
Brak wystarczających danych dotyczących stosowania u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozród, nie jest znane ryzyko u ludzi. Nie zaleca się stosowania u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Nie stosować u kobiet w ciąży.
Nie wiadomo czy lek przenika do pokarmu kobiecego.Nie stosować w okresie karmienia piersią.
S.c. w udo, brzuch lub ramię, w ciągu 1 h poprzedzającej posiłek o wybranej porze dnia; zaleca się stosowanie przed tym samym posiłkiem każdego dnia.
Dorośli
Początkowo 10 µg 1 ×/d przez 14 dni, następnie 20 µg 1 ×/d.
Leczenie skojarzone
W przypadku leczenia skojarzonego z metforminą należy utrzymać jej dotychczasową dawkę.
W przypadku dołączenia do leczenia pochodną sulfonylomocznika lub insuliną bazalną, można rozważyć zmniejszenie ich dawki, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Nie należy stosować w skojarzeniu z insuliną bazalną i pochodną sulfonylomocznika z powodu zwiększonego ryzyka hipoglikemii.
Stosowanie leku nie wymaga dodatkowej kontroli glikemii; kontrola glikemii może być konieczna w przypadku leczenia skojarzonego z pochodną sulfonylomocznika lub insuliny bazalnej celu dostosowania ich dawki.
Osoby w podeszłym wieku, zaburzenia czynności nerek i/lub wątroby
Modyfikacja dawkowania nie jest konieczna u osób w podeszłym wieku, z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek lub zaburzeniami czynności wątroby. Ze względu na brak badań klinicznych nie zaleca się stosowania w przypadku ciężkich zaburzeń czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) lub schyłkowej niewydolności nerek.
Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Warunki przechowywania
Przechowywać w temp. 2–8°C; nie zamrażać. Po pierwszym użyciu wstrzykiwacz przechowywać w temp. <30°C. Wstrzykiwacz należy przechowywać bez igły oraz zamknięty nasadką w celu ochrony przed światłem.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
