Złamania przeciążeniowe, zwane są niekiedy złamaniami zmęczeniowymi albo powolnymi. Złamanie zmęczeniowe powstaje w wyniku powtarzających się urazów, przeciążeń działających na zdrową kość. Często te złamania występują u dzieci aktywnych, u młodych sportowców. Czasem złamania przeciążeniowe nazywane są także złamaniami marszowymi, gdyż w czasie marszu dochodzi często do przeciążeń i złamań w tym mechanizmie. Często dotyczy to żołnierzy rekrutów, którzy odbywają ćwiczenia musztry i marszu. U nich ten rodzaj złamań obejmuje zwykle kości śródstopia.
Złamania przeciążeniowe mogą wystąpić praktycznie w każdej kości, ale najczęściej u dzieci dotyczą kości piszczelowej, strzałkowej i udowej. Częściej też występują u chłopców. Średni wiek występowania złamań przeciążeniowych to 10. rok życia, ale spotyka się je nawet u dzieci przed 10. rokiem życia. Zwykle też złamania zmęczeniowe rozpoznaje się po upływie pewnego czasu od początku pojawienia się dolegliwości.
W większości przypadków złamanie przeciążeniowe dotyczy kości piszczelowej lub strzałkowej. Zazwyczaj chory zgłasza się do lekarza z powodu bólu, nasilającego się po chodzeniu i nie pamięta urazu poprzedzającego wystąpienie bólu. Okolica ta jest bolesna przy ucisku, czasem łydka ma zwiększony obwód i skóra jest cieplejsza.
Lekarz po zebraniu wywiadu i zbadaniu pacjenta zleca wykonanie RTG, które jest zazwyczaj wystarczające do ustalenia rozpoznania. Czasem lekarz zleca inne badania dodatkowe, takie jak rezonans magnetyczny lub scyntygrafia.
Leczenie złamań przeciążeniowych
Leczenie złamania zmęczeniowego polega na odciążeniu chorej kończyny, najczęściej za pomocą kul łokciowych, rzadziej przez założenie opatrunku gipsowego. Ten ostatni sposób dotyczy raczej chorych z towarzyszącymi większego stopnia dolegliwościami bólowymi.