Zwichnięcie stawu polega na przemieszczeniu końców kości względem siebie, poza fizjologiczne położenie.
Do zwichnięcia dojdzie, kiedy siła urazu przekroczy wytrzymałość torebki stawowej i otaczających więzadeł.
Ze względu na odrębności budowy układu kostno-stawowego u dzieci, można najogólniej powiedzieć, że torebka stawowa jest bardziej wytrzymała niż kość do wieku 11–12 lat. Później struktura kości się coraz bardziej wzmacnia. Praktycznie widać to wśród rodzajów urazów u dzieci – przy podobnym mechanizmie urazu, czyli upadku na wyprostowaną kończynę górną, do wieku 10–11 lat wystąpi zwykle złamanie kości ramiennej, w wieku zaś 12 lat i więcej zwykle dojdzie do zwichnięcia stawu łokciowego.
Zwichnięcie może dotyczyć zasadniczo każdego stawu, ale najczęściej dotyczy stawów międzypaliczkowych palców rąk, stawu łokciowego, stawu śródręczno-paliczkowego ręki.
Objawami zwichnięcia są ból, obrzęk, nieprawidłowe ułożenie, upośledzenie ruchomości, zniekształcony obrys stawu.
Zwichnięcia powstające w wyniku urazu podlegają leczeniu polegającemu na nastawieniu przemieszczonych końców kości i odtworzeniu układu stawu. Zazwyczaj można to osiągnąć w sposób zachowawczy, czyli nieoperacyjnie, ale jeśli zachowawcze nastawienie nie przynosi efektu, to konieczne będzie nastawienie operacyjne zwichnięcia. Po nastawieniu zwichnięcia zakłada się unieruchomienie w postaci szyny gipsowej. W przypadku stawu łokciowego wystarczy okres około 2 tygodni, po czym zaleca się ćwiczenia ruchomości stawu.