Złamanie patologiczne to złamanie, do którego dochodzi w tkance kostnej zmienionej procesem chorobowym, przy czym może być to proces lokalny lub uogólniony. Złamanie takie występuje zwykle w wyniku stosunkowo niewielkiego urazu, często także bez uchwytnej przyczyny. Stąd pojęcie patologii – do takiego złamania nie doszłoby w warunkach fizjologicznych w zdrowej tkance kostnej.
Proces ten zachodzi zwykle w tkance zmienionej na skutek osteoporozy, ale może być też efektem takich chorób, jak nowotwory, infekcja, wrodzone wady układu kostno-stawowego.
Złamaniu patologicznemu może ulegać w zasadzie każda kość, najgroźniejsze są jednak złamania szyjki kości udowej oraz mnogie złamania kompresyjne kręgów.
W przebiegu licznych złamań kompresyjnych dochodzi do postępującej utraty wzrostu, niekiedy do tego stopnia, że łuki żebrowe opierają się na talerzach kości biodrowej. Prowadzi to do niewydolności oddechowej, niewydolności krążenia i zaburzeń funkcjonowania przewodu pokarmowego, rzadkie są uszkodzenia rdzenia kręgowego i wynikające stąd porażenia poprzeczne. Najczęstszą przyczyną mnogich złamań kompresyjnych jest osteoporoza.
Jak dochodzi do powstania złamania patologicznego?
Zazwyczaj patologiczne złamania powstają podczas wykonywania zwykłych czynności, z użyciem niewielkiej siły. Przyczyną jest osłabienie kości w przebiegającym procesie chorobowym.
Przykładem jest guz nowotworowy doprowadzający do lokalnej przebudowy tkanki kostnej. Część kości, w której znajduje się guz, traci swoje właściwości biomechaniczne i jest podatna na wystąpienie w tym miejscu złamań Ponieważ do złamania dochodzi w uszkodzonej już kości, jest to złamanie patologiczne.
Leczenie
Leczenie patologicznych złamań jest złożone, gdyż musi obejmować zarówno leczenie procesu chorobowego, jak i leczenie ortopedyczne. Obejmuje leczenie nieoperacyjne – unieruchomienie w opatrunku gipsowym, gorsecie lub w stabilizatorze i leczenie operacyjne, czyli zabieg chirurgiczny.
Należy pamiętać, że najistotniejsze jest zapobieganie złamaniom poprzez leczenie choroby podstawowej, które należy dostosować do każdego chorego indywidualnie.
