Pandemia w znaczny sposób wpłynęła na pogorszenie kondycji psychofizycznej pracowników ochrony zdrowia. Wśród lekarzy naglącym problemem staje się wypalenie zawodowe. Mimo że lekarze kochają swoją pracę i wielokrotnie to podkreślają, coraz częściej tracą satysfakcję z wykonywanej pracy.
Lek. Aleksandra Śremska Fot. Bydgoska Izba Lekarska
Z raportu Głównego Urzędu Statystycznego „Zdrowie i ochrona zdrowia w 2020 r.” wynika, że lekarzy czynnie wykonujących zawód w 2020 r. było około 153,5 tys.
Naczelna Izba Lekarska podaje z kolei, że aktywnych zawodowo lekarzy – przynajmniej teoretycznie (opłacających składkę i figurujących w rejestrze) – jest 145,6 tys. czyli około 10 tys. mniej niż podaje raport GUS. W tym samym raporcie czytamy, że na 153,5 tys. lekarzy z pacjentem pracują około 92 tys. Można przypuszczać, że rozbieżności pomiędzy liczbą lekarzy posiadających PWZ a liczbą lekarzy bezpośrednio pracujących z pacjentem wynikają z braku uwzględnienia sektora prywatnego ochrony zdrowia, zjawiska emigracji, pominięcia lekarzy na emeryturze czy lekarzy pracujących w branżach pozamedycznych.
Migracja do sektora prywatnego ochrony zdrowia jest zjawiskiem nasilonym przez znaczne pogorszenie warunków pracy w niedofinansowanym sektorze publicznym. Z kolei ze środowiska młodych lekarzy płyną sygnały, że coraz częściej rozważają i realizują swoje plany emigracyjne. Część z nas deklaruje również chęć zaprzestania uprawiania zawodu i przebranżowienia się. U podłoża tych zjawisk leżą coraz gorsze warunki pracy, wypalenie zawodowe oraz niepewność przyszłości.
Niepewność przyszłości
Lekarze byli wielokrotnie zaskakiwani nieoczekiwanymi decyzjami rządzących. Dotyczyły one zarówno organizacji pandemicznej rzeczywistości, jak również istotnych zmian w systemie kształcenia lekarzy. Polska należy do grupy najbardziej dotkniętych skutkami COVID-19 krajów na świecie. Przyczyn tego stanu w mojej opinii jest wiele – brak dostatecznego przygotowania rządzących wobec kolejnych fal pandemii, brak osiągnięcia odpowiedniego poziomu wyszczepialności społeczeństwa, znaczne pogorszenie kondycji systemu ochrony zdrowia, chaos organizacyjny czy niedobory kadr medycznych.
Mimo stałych apeli środowiska lekarskiego dotyczących złej kondycji systemu ochrony zdrowia, których wyrazem był także Wielki Protest Pracowników Ochrony Zdrowia, mam wrażenie, że pracownicy medyczni nadal czują się osamotnieni w upadającym systemie.
Trudno więc ze spokojem patrzeć w nadchodzącą przyszłość.
