×
COVID-19: wiarygodne źródło wiedzy

Zaburzenia orgazmu

lek. med. Łukasz Müldner-Nieckowski
specjalista psychiatra, psychoterapeuta
Katedra Psychoterapii UJ CM

Co to jest i jakie są przyczyny?

Orgazmem nazywa się stan szczytowej przyjemności, zazwyczaj związanej z maksymalnym pobudzeniem seksualnym, prowadzący do rozładowania napięcia seksualnego i poczucia zaspokojenia pożądania (całkowitego lub częściowego). Wiąże się z wieloma reakcjami psychicznymi, między innymi zmienionym stanem świadomości, oraz fizjologicznymi, jak skurcze macicy, wzrost napięcia mięśni w całym ciele, pocenie, rytmiczne skurcze mięśni dolnej ściany miednicy, zaczerwienienie skóry itp.

Natura orgazmu kobiecego jest złożona i nadal nie w pełni zbadana. Pozostaje nieokreślone, czy jest wrodzony, czy wyuczony; czy bardziej istotne są doznania emocjonalne, czy pełna reakcja fizjologiczna; wreszcie, czy jest niezbędny do uzyskania przyjemności i zaspokojenia seksualnego, i na ile jego przeżywanie oraz istotność zależy od cech i potrzeb konkretnej kobiety. Z samego faktu rozważania wymienionych dylematów można wnioskować, że przeżywanie orgazmu jest bardzo zróżnicowane i indywidualne. Niektóre kobiety mogą go w ogóle nie przeżywać i jednocześnie czerpać pełną satysfakcję z życia seksualnego, inne będą skłonne kojarzyć seks wyłącznie z dążeniem do przeżywania szczytowania. Orgazm mogą wywoływać różne rodzaje stymulacji seksualnej – wynika to z indywidualnej budowy, historii rozwoju psychoseksualnego i preferencji. Nie ma lepszych i gorszych sposobów uzyskiwania orgazmu ani wskazań, jak często i intensywnie powinno się go przeżywać. Jedynym istotnym kryterium jego oceny są potrzeby danej kobiety.

O zaburzeniu orgazmu u kobiet mówi się wtedy, gdy u danej osoby jest on znacznie opóźniony, w ogóle nie występuje lub przynosi minimalną przyjemność, mimo takiego pragnienia i wysokiego poziomu podniecenia seksualnego, oraz gdy ten stan stanowi dyskomfort, obniżając ogólną satysfakcję kobiety z jej życia seksualnego. Przyczyny tego zaburzenia obejmują czynniki biologiczne, psychiczne i społeczne.

Wśród licznych czynników biologicznych można wymienić: zaburzenie kurczliwości mięśni dolnej ściany miednicy, zaburzenia hormonalne, choroby somatyczne, jak cukrzyca, infekcje, zapalenie stawów, zaburzenia psychiczne, w tym uzależnienia. Wykrycie istotnych obciążeń biologicznych skłania przede wszystkim do zajęcia się ich leczeniem i oczekiwania poprawy funkcji orgazmu w miarę postępów w terapii podstawowej choroby. Jeżeli zaburzenie orgazmu nie jest zależne od czynników somatycznych, zwraca się uwagę na istotne u danej kobiety czynniki psychiczne, takie jak: zaburzone relacje partnerskie, doświadczenie urazu seksualnego, lęk przed ciążą, inne problemy w zakresie życia seksualnego. Pomoc psychoterapeuty lub seksuologa może być też istotna w korygowaniu roli czynników społecznych, takich jak: brak wystarczającej edukacji seksualnej (w tym nieumiejętność rozpoznawania swoich reakcji seksualnych), błędne przekonania na temat aktywności seksualnej, restrykcyjna obyczajowość lub przekonania religijne. Zaburzenia orgazmu o podłożu organicznym (choroby somatyczne) zazwyczaj powstają lub nasilają się nagle, natomiast jeśli dominują przyczyny psychospołeczne – jest to najczęściej problem długotrwały.

Diagnoza i leczenie

W leczeniu zaburzeń orgazmu stosuje się metody psychoterapeutyczne i farmakologiczne. Wśród metod terapeutycznych można wymienić psychoedukację, techniki treningowe (trening partnerski lub indywidualny), terapię poznawczo-behawioralną (ukierunkowaną na zmianę postaw, redukcję lęku, uczenie się nowych zachowań), psychodynamiczną (analiza emocjonalnych przyczyn zahamowań, trudności interpersonalnych itp.) lub terapię par. Leczenie farmakologiczne, stosowane długotrwałe w przypadku zaburzeń somatycznych, pozwala często ponownie „uruchomić” reakcję orgazmu, zwłaszcza jeśli polega ono na modyfikacji dotychczasowej farmakoterapii, która ją blokowała. Stosowane leki to między innymi: sildenafil, bupropion, buspiron i efedryna, nie ma jednak przekonujących danych na temat ich efektywności w leczeniu zaburzeń orgazmu u kobiet, zwłaszcza jeśli wynikają one z czynników psychospołecznych.

Piśmiennictwo:

1. Balon R., Segraves R.T.: Clinical Manual of Sexual Disorders. America Psychiatric Publishing Inc., 2009
2. Balon R.: Sexual Dysfunction. The Brain-Body Connection, Karger 2008
3. Balon R.: Sexual Dysfunction: Beyond the Brain-Body Connection, 2011
4. Bancroft J.: Seksualność człowieka. Elsevier Urban & Partner, 2011
5. Leiblum S.R.: Principles and Practice of Sex Therapy. The Guilford Press, 2007
6. Lew-Starowicz Z., Skrzypulec V.: Podstawy seksuologii. PZWL, Warszawa 2010
7. Porst H., Buvat J.: Standard Practice in Sexual Medicine. Blackwell Publishing, 2006
20.01.2016
Zobacz także
  • Zaburzenia związane z bólem podczas stosunku płciowego (pochwica i dyspareunia)
  • Zaburzenia podniecenia
  • Zaburzenia pożądania
Wybrane treści dla Ciebie
  • Zaburzenia pożądania u mężczyzn
  • Zaburzenia pożądania
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta