Lęk jest jednym z objawów wielu zaburzeń psychicznych, występuje również w przebiegu wielu wymagających leczenia farmakologicznego chorób somatycznych. Dlatego leki przeciwlękowe stosuje się jako jedne ze składowych politerapii, co w sposób oczywisty powoduje możliwość występowania niekorzystnych interakcji pomiędzy równocześnie przyjmowanymi przez pacjenta lekami.
Do głównych grup leków zalecanych w terapii chorych z zaburzeniami lękowymi należą pochodne benzodiazepiny (BDZ), selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), wenlafaksyna oraz buspiron. Pomocniczo stosowana jest także hydroksyzyna. Interakcje SSRI i wenlafaksyny omówiono w rozdziałach dotyczących interakcji leków przeciwdepresyjnych (zob. Med. Prakt. Psychiatria, 2009; 6: 102–105).
Interakcje pochodnych benzodiazepiny
Chociaż BDZ wywierają jakościowo podobne działania kliniczne, z praktycznego punktu widzenia różnią się one w zakresie działania zarówno farmakokinetycznego, jak i farmakodynamicznego, a to wpływa na ich zastosowanie terapeutyczne. Do farmakologicznych efektów działania BDZ, takich jak działanie uspokajająco-nasenne, rozluźniające mięśnie, anksjolityczne i przeciwdrgawkowe, przyczynia się wiele mechanizmów, a za poszczególne wymienione efekty odpowiadają swoiste podjednostki receptora GABA A. Profil interakcji farmakodynamicznych z innymi równocześnie przyjmowanymi lekami jest natomiast podobny w przypadku wszystkich BDZ.