Fobia społeczna to zaburzenie, w którym chory odczuwa nadmierny lęk przed oceną innych ludzi i unika sytuacji społecznych. Osoby cierpiące na ten rodzaj fobii boją się, że mogą zrobić lub powiedzieć coś niewłaściwego i w konsekwencji będą odrzuceni przez otoczenie, wyśmiani lub skompromitowani.
Lęk to naturalne uczucie obawy przed zagrożeniem, które pozwala je zauważyć i podjąć odpowiednie działania. Jeżeli przyczyna niebezpieczeństwa jest rozpoznawana, używa się pojęcia strachu, a jeśli jest trudna do sprecyzowania – pojęcia lęku. Stany patologiczne charakteryzuje nasilenie nieadekwatne do przyczyny, które jest źródłem cierpienia i utrudnia funkcjonowanie.
Większość zasad dotyczących leczenia dorosłych ma zastosowanie także u dzieci i młodzieży. Podczas przygotowywania planu terapeutycznego konieczne jest uwzględnienie kwestii związanych z procesami rozwoju oraz zaangażowanie wielu systemów (np. szkoły, rodziny, społeczności) w proces leczenia.
W większości dotychczas przeprowadzonych badań wykazano, że istnieje związek pomiędzy obecnością PD i napadów paniki a występowaniem myśli samobójczych oraz próbami ich realizacji.
Po uzyskaniu zadowalających wyników leczenia chorych z PD w celu uzyskania dalszej poprawy i zapobieżenia nawrotowi należy kontynuować farmakoterapię przez co najmniej rok
Psychoterapię chorych z PD powinien prowadzić odpowiednio wyszkolony i doświadczony terapeuta zajmujący się daną formą leczenia.
W terapii chorych z zespołem lęku napadowego zaleca się SSRI, SNRI i TLPD. Skuteczne wydają się również IMAO, jednak ze względu na swój profil bezpieczeństwa mają one zastosowanie głównie u pacjentów, u których nie uzyskano odpowiedzi na terapię lekami I wyboru. U chorych, u których nie doszło do poprawy, pomimo przeprowadzenia kilku standardowych metod terapii, lub gdy zachodzą ściśle określone indywidualne okoliczności, można rozważyć wdrożenie innych leków o empirycznie słabiej potwierdzonej skuteczności np. mirtazapiny, gabapentyny.
Gdy konieczna jest modyfikacja terapii zaleca się zastosowanie jednej z 2 następujących strategii postępowania.
Wyniki licznych badań z randomizacją, obejmujących pacjentów z PD, potwierdziły skuteczność następujących metod terapii stosowanych w ramach postępowania I wyboru.
Podstawowe cele terapii powinny obejmować zmniejszenie częstości i nasilenia (optymalnie ustąpienie) napadów paniki, lęku antycypacyjnego, ograniczenie zachowań unikających związanych z agorafobią i powrót do jakości funkcjonowania sprzed okresu choroby. Zaleca się równoczesne leczenie związane ze współwystępującymi zaburzeniami psychicznymi.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.